Γράφει ο Ιωάννης Γεωργίου Σαρίδης*

Από τότε συνειδητοποίησα πως υπήρχε πράγματι ένας τουλάχιστον τρόπος, ώστε να μπορώ να είμαι σίγουρος ότι τα καταφέρνω καλά και στέκομαι αξιοπρεπώς απέναντι στο ύψος των ευθυνών που ανέλαβα με τον όρκο μου. Αυτός ο τρόπος είναι να έχω οδηγό μου τους απλούς ανθρώπους, τους απλούς πολίτες. Γιατί ως βουλευτής δεν είμαι πια ένας απλός πολίτης. Ως βουλευτής, ως νομοθέτης οφείλω να εκπροσωπώ το σύνολο των απλών πολιτών και άρα κατά συνέπεια η ευθύνη αυτή μου αφαιρεί την ιδιότητα του απλού πολίτη. Και η μετάβαση στην βουλευτική ιδιότητα, αυτό δηλαδή που προκαλεί την διαφοροποίηση είναι η ανάληψη συγκεκριμένων ευθυνών και ξεκάθαρα ορισμένων και καταγεγραμμένων υποχρεώσεων απέναντι στους απλούς πολίτες και όχι οι τιμές, οι δόξες και οι κάθε είδους “αποζημιώσεις και διευκολύνσεις”.

Όταν λοιπόν με πληροφόρησαν οι συνεργάτες μου για την παραίτηση Σακελλαρίου, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ακριβώς η στιγμή της ορκωμοσίας μου. Από τότε έχουν γίνει “φίλοι” μου πια και ο υγιής φόβος απέναντι στο μέγεθος των προκλήσεων και η ανακούφιση που προσφέρουν τα καλά αγαθά κίνητρα. Έχω φλερτάρει και εγώ με την ιδέα να παραιτηθώ από τις ευθύνες του βουλευτή και να παραδώσω την έδρα μου στο κόμμα με το οποίο με έστειλαν οι Έλληνες στο Κοινοβούλιο. Πάντα όμως κατέληγα να θυμάμαι τους απλούς πολίτες που ορκίστηκα να εκπροσωπώ και φυσικά άλλαζα γνώμη. Έλεγα μάλιστα στον εαυτό μου -και εξακολουθώ να λέω- πως μόνο δύο λόγοι επιβάλλουν και επιτρέπουν την παραίτηση: ή αν καταλυθεί η Δημοκρατία ή αν για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στα καθήκοντα σου.

Αυτός είναι για μένα ο καλός αγώνας. Αυτός που δίνεις καθημερινά με τον εαυτό σου. Αυτός που γίνεται μέσα στην καρδιά σου, εκεί που μόνο εσύ ξέρεις το τί πραγματικά συμβαίνει, τί ισχύει. Εκεί που δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου πει ποιό είναι το σωστό και ποιό είναι το λάθος. Τα ξέρεις, τα αναγνωρίζεις ακόμα και αν δεν σου αρέσουν. Εκεί είναι το θέμα τί κάνεις, τί επιλέγεις, ποιόν δρόμο τραβάς…

Προσωπικά πιστεύω πως στην Ελλάδα η περίοδος για παραιτήσεις από αξιοπρέπεια και για λόγους ευθιξίας πέρασε. Αυτοί που έπρεπε να παραιτηθούν αναλαμβάνοντας το βάρος της πολιτικής τους ευθύνης δεν το έκαναν όταν θα έπρεπε, όταν θα ήταν χρήσιμο για την Χώρα. Είναι επίσης γνώμη μου, πως έχει κλείσει πλέον και το περιθώριο για παραιτήσεις που θα μπορούσαν  να… συγκλονίσουν το “εγχώριο πολιτικό σύστημα” βοηθώντας το δήθεν να συνέλθει. Και οι λόγοι είναι απλοί όσο και τραγικοί. Το πολιτικό σύστημα είναι ήδη κλονισμένο. Οι πολίτες έχουν ήδη χάσει -θλίβομαι και ντρέπομαι για αυτό- μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης τους προς τους θεσμούς, τους νόμους, τις διαδικασίες και τις υπηρεσίες αυτής τη χώρας. Και η παραίτηση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας επειδή -όπως ο ίδιος είπε- δεν μπορεί να προεδρεύσει υπό καθεστώς διαρροών, δεν μπορεί να είναι μέρος του καλού αγώνα. Αναιρείται ή διορθώνεται η κατάσταση από την παραίτηση του; Έμαθαν κάτι παραπάνω οι πολίτες από αυτή, κάτι που δεν γνώριζαν ήδη;

Ο καλός αγώνας έχει μια ιδιαιτερότητα. Ενώ έχει σταθερά το Καλό ως σκοπό, δεν δίνεται πάντα απέναντι στους ίδιους αντιπάλους και υπό τους ίδιους όρους. Αντιθέτως. Κάθε αγώνας είναι διαφορετικός και για τον καθένα ξεχωριστός. Τη συγκεκριμένη όμως χρονική συγκυρία, υπό τις σημερινές συνθήκες, κάτω από τα όσα ισχύουν αυτή τη στιγμή στην Χώρα μας, ο καλός αγώνας για την Ελλάδα μοιάζει να είναι κοινός για πολλούς από όσους έχουν χάσει την ιδιότητα του απλού πολίτη. Είναι ο αγώνας για την ενίσχυση της Δημοκρατίας, για την επάνάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στις θεσμικές διαδικασίες, για την συνεννόηση και την συνεργασία των τριών εξουσιών προς το συμφέρον των Ελλήνων (ως οφείλουν άλλωστε εκ του Συντάγματος), για την θεμελίωση ενός πολιτικού συστήματος αντάξιου των ιδεών και των αρχών που συμπυκνώνονται στην λέξη “Ελλάδα”.

Ο καλός αγώνας δεν έχει κομματική ταυτότητα, δεν περιορίζεται από ιδεοληψίες, δεν αναλώνεται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Ο καλός αγώνας δίνεται καθημερινά από τους απλούς πολίτες και εμείς οι υπόλοιποι που φέρουμε την ευθύνη, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σταθούμε δίπλα τους και να τους υποστηρίζουμε με την ισχύ που μας εγγυάται η Δημοκρατία στο όνομα τους. Ο καλός αγώνας είναι να ξαναπιστέψουν στην Ελληνική Δημοκρατία αυτοί που προδόθηκαν από αυτή και χάσανε σε μια νύχτα τους κόπους μιας ζωής, με πρώτους τους μικρο-ομολογιούχους. Ο καλός αγώνας είναι να εμπιστευτούν το Ελληνικό Κράτος οι Έλληνες που ενώ το υπηρετούν τους κοροϊδεύει, όπως οι Εθελοντές Μακράς Θητείας. Ο καλός αγώνας είναι να εμπιστευτούν τις Ελληνικές Τράπεζες εκείνοι που τις ανακεφαλαίωσαν από την τσέπη τους τρεις φορές, όπως οι Δανειολήπτες. Ο καλός αγώνας είναι να γυρίσουν πίσω οι Έλληνες στην Ελλάδα.

Τον καλό αγώνα πρέπει να τον δίνεις για να τον κερδίσεις.

*Ο Ιωάννης Γεωργίου Σαρίδης είναι βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με την Ένωση Κεντρώων