Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι θα ξήλωναν το Σύνταγμα για να τιμωρήσουν το… Ισραήλ. Στην πορεία προς την πρεσβεία του θα έκαιγαν όσες σημαίες του έβρισκαν στην αγορά της Αθήνας. Και προς την αμερικανική πρεσβεία το σύνθημα για τους δολοφόνους των λαών θα τράνταζε τα τζάμια στη Βασιλίσσης Σοφίας.

Πώς αλλιώς θα έδειχναν την αριστεροσύνη τους, την αλληλεγγύη τους και τα γνωστά στερεότυπα, που τόσα χρόνια, σαν επίμονες αλογόμυγες, μας τσιμπούσαν τα μούτρα…

Το Μαξίμου ούτε ήταν ούτε εφάνη. Κι εκείνη η φωτογραφία -της περασμένης εβδομάδας- με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ και τον Τσίπρα χάθηκε από την κυβερνητική ΕΡΤ. Την ξέχασαν και οι συμπολιτευόμενες εφημερίδες.

Ο Μακρόν διαμαρτυρήθηκε. Να βρεθεί τώρα, είπε, ειρηνική λύση για το πρόβλημα που δυναμιτίζει το κλίμα στην περιοχή. Η Γερμανία; Να σταματήσει η αιματοχυσία που οδηγεί σε θρήνο και δάκρυα πάνω από τριάντα χρόνια. Ανάλογη δήλωση έκανε η Βρετανίδα πρωθυπουργός και στο περίπου οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Τι έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα και Καμμένου; Την πάπια. Και η δήλωση του -υπερασπιστή και απολογητή του Γιαρουζέλσκι- Νίκου Κοτζιά ήταν ίσα η βάρκα, ίσα και τα νερά.

Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ στα σχεδόν τριάμισι χρόνια της διακυβέρνησής του αποκαλύφθηκε. Δεν έχει ήθος. Δεν έχει αρχές. Δεν έχει ιδεολογία. Δεν έχει αξίες. Είναι το κόμμα της αρπαχτής, της απάτης και της κωλοτούμπας. Δεν υπήρξε δήλωση του Αλέξη Τσίπρα όχι για το ζήτημα της Λωρίδας της Γάζας, που είναι μέγα πολιτικό και διεθνές, όχι για την άσκηση της βίας που μπορούσε να αποφευχθεί αν επικρατούσε η ψυχραιμία και όχι ο παραλογισμός του δυνατού, αλλά ούτε για το ζήτημα της αιματοχυσίας. Εστω, ότι η Χαμάς οδήγησε το λαό σε σφαγή. Κάτι… Μια θέση. Οχι να παίζει κρυφτό.

Οι ιδεολογικές οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και η αέναη κωλοτούμπα Τσίπρα αποδεικνύουν ότι στόχος της κατοχής της εξουσίας δεν ήταν η ευημερία του λαού για καλύτερες μέρες, για μιαν Ελλάδα υπερήφανη, με σεβασμό εχθρών και φίλων, αλλά για τη νομή της.

Δέστε το μοντέλο εξουσίας που έχουν ακολουθήσει τα τριάμισι χρόνια ο Τσίπρας και το κόμμα του για να κατανοήσετε το μέγα λάθος των προθύμων, των αφελών, των θυμωμένων Ελλήνων που πίστεψαν ότι αυτός θα έφερνε την αλλαγή.

Οταν ο ποιητής της Αριστεράς έγραφε «Αχ, πού ‘σαι, νιότη, που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!» δεν φανταζόταν ότι ο στίχος του θα είχε μόνους αποδέκτες τους γαντζωμένους στις καρέκλες της εξουσίας, με νύχια και με δόντια…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]