Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Οχι για εγκλήματα που αναφέρονται στο μισό ποινικό κώδικα. Οχι επειδή είναι -επώνυμοι- παράγοντες του οργανωμένου εγκλήματος. Οχι ως πληρωμένοι δολοφόνοι. Οχι ως μέλη συμμοριών, που παρέχουν «προστασία». Οχι τρομοκράτες, που δολοφόνησαν για να πάρουν εκδίκηση από το κατεστημένο.

Η κυβέρνηση, αποδεικνύοντας την επικίνδυνη ιδεοληψία της, άφησε ανεξέλεγκτη την κατάσταση. Αν παλιότερα λέγαμε ότι οι φυλακές λειτουργούν ως χώρος μετεκπαίδευσης, όπου οι «απόφοιτοι« παίρνουν «δίπλωμα» ανώτερης κλάσης εγκλήματος από εκείνο με το οποίο εισήλθαν, επί ΣΥΡΙΖΑ οι φυλακές είναι τόπος σύναψης συμμαχιών, οργάνωσης συνεργιών ετερόκλητων παραγόντων και ξεκαθαρίματος ποικίλων συμφερόντων. Λειτουργούν σαν… forum του εγκλήματος

Ο Νίκος Παρασκευόπουλος, ιδεοληπτικός συνταξιούχος της Νομικής του ΑΠΘ, δηλώνει υπερήφανος για τον πόνο και τα δάκρυα που προκαλεί ο περιβόητος νόμος τους. Οι καθηγητές του Ποινικού, στις Νομικές Σχολές των ελληνικών πανεπιστημίων, έχουν υλικό να διδάξουν για τις επόμενες δεκαετίες. Γιατί το να διορίσει ο Παρασκευόπουλος, άμα τη αναλήψει του υπουργείου Δικαιοσύνης, την καθηγήτρια σύντροφό του, μικρή η ζημιά. Ολοι, ανεξαιρέτως οι σύντροφοι ΣΥΡΙΖΑ διορίζουν συντρόφους, συζύγους, κόρες, υιούς, συν το υπόλοιπο σόι τους. Δεν ιδρώνει το αυτί τους.

Ομως, το να ανοίξει ο Παρασκευόπουλος τις πόρτες των φυλακών και να βγουν στην κοινωνία αμετανόητοι βαρυποινίτες, είναι έγκλημα. Η δικαιολογία του ότι ο νόμος έγινε για την αποσυμφόρηση των φυλακών από το συνωστισμό -ο συνωστισμός είναι λέξη με ιδιαίτερη φόρτιση στους συριζοαριστερούς- δείχνει την ηθική ανευθυνότητα του συντάκτη του.

Από πότε είναι κοινωνικά επωφελές να αδειάζουν οι φυλακές από τους εγκληματίες και να δολοφονούνται -από αποφυλακισμένους- οι πολίτες μέσα στο σπίτι τους; Ποιος πολίτης δέχεται οι βαρυποινίτες, χάριν αποσυμφόρησης, να εκτίουν ποινές πλημμελήματος; Δεν κρατούνται στις φυλακές άλλου είδους παραβάτες; Εξαιτίας των βαρυποινιτών δημιουργείται η …συμφόρηση;

Ελεος πια με την αριστερή λογική, που μετέβαλε την καθημερινότητά μας σε φυλακή. Τα σπίτια μας σιδερόφρακτα. Πόρτες και παράθυρα διπλαμπαρωμένα. Οι εταιρίες φύλαξης κάνουν χρυσές δουλειές. Ο πολίτης δεν ξέρει τι μπορεί να του συμβεί στο δρόμο, στο στενό, στο σπίτι του, την ώρα που κοιμάται. Γιατί η σύσταση του ανεκδιήγητου Τόσκα, να κάνουμε ότι κοιμόμαστε, άμα αντιληφθούμε κακοποιούς να έχουν μπουκάρει σπίτι μας, θα ήταν αρκετή για να τον στείλει ο πρωθυπουργός στο σπίτι του ως επικίνδυνα ηλίθιο.

Οχι, φυσικά, ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός, που η ασφάλεια των πολιτών, η ασφάλεια των συνόρων, η ασφάλεια της Οικονομίας τον αφήνουν απαθή. Ο χριστιανός (αυτό πολύ μου αρέσει) δεν άνοιξε ποτέ του κι ένα λεξικό ελληνικής γλώσσας για να δει ότι όταν λέμε ασφάλεια δεν εννοούμε μόνον -τους κατ’ αυτόν- … μπάτσους.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]