Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Λογικά κάθε συζήτηση περί κινδύνου επιβίωσης της σουηδικής δημοκρατίας θα έστεκε μόνο σαν κακόγουστο αστείο. Κι όμως… Eνα άρθρο της ιστοσελίδας The Local.se., που ομολογούμε ότι μας εξέπληξε, υπενθυμίζει ότι έναν αιώνα πριν η Σουηδία βρισκόταν στα πρόθυρα κοινωνικής εξέγερσης, όπως η Ρωσία. Βίαιες διαδηλώσεις και απεργίες σάρωναν τη χώρα, λόγω της πείνας, των ελλείψεων και του τεράστιου χάσματος φτωχών-πλουσίων. Hταν θαύμα που η Σουηδία δεν διολίσθησε στον φασισμό ή τον κομμουνισμό όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τη δεκαετία του ’30. Το κατάφερε αφενός επειδή οι κοινωνικοί εταίροι (βιομήχανοι / τραπεζίτες και συνδικάτα) επέδειξαν ωριμότητα και αφετέρου επειδή οι Σουηδοί δεν αγαπούσαν ποτέ τους «Μεσσίες». Αντιθέτως, οι πολίτες αρέσκονται να συμμετέχουν ενεργά στα κοινά μέχρι σήμερα.

Το πρόβλημα με τη σουηδική δημοκρατία είναι ότι επαφίεται κυριολεκτικά στον «πατριωτισμό των Σουηδών», αφού το Σύνταγμα επιτρέπει κυριολεκτικά την κατάργησή της με… δημοκρατικά μέσα. Oλα τα δημοκρατικά Συντάγματα στον κόσμο προβλέπουν περίπλοκες και χρονοβόρες διαδικασίες αναθεώρησης, μέσα από ευρείες πλειοψηφίες. Στη Σουηδία αρκεί η απλή πλειοψηφία της Βουλής και στη συνέχεια η επικύρωση της απόφασης με εκλογές για να… καταργηθεί ουσιαστικά το πολίτευμα.

«Οι Ναζί και ο Μουσολίνι εξελέγησαν δημοκρατικά. Σήμερα κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, το ουγγρικό Γιόμπικ, το Εθνικό Μέτωπο, η Εναλλακτική για τη Γερμανία, το κόμμα Ελευθερίας του Βίλντερς έχουν πολλούς εκλεγμένους βουλευτές», σημείωσαν οι Oλε Βέστμπεργκ και Ντάνιελ Λίντβαλ στο βιβλίο τους «Η λαϊκή κυριαρχία σε καιρούς φόβου».

Υ.Γ. Στην τελευταία δημοσκόπηση του Απριλίου το ακροδεξιό, εθνικιστικό και ρατσιστικό κόμμα των «Σουηδών Δημοκρατών» βρίσκεται στη δεύτερη θέση με 22,1%. Μια ανάσα πίσω από τους Σοσιαλιστές.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]