Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Μην τα πολυλογούμε, αν η κατάσταση στην χώρα λόγω της οικονομικής κρίσης προμηνύεται δύσκολη και περιγράφεται με μελανά χρώματα, το μέλλον του έθνους λαμβάνοντας υπόψιν το δημογραφικό πρόβλημα είναι από μαύρο έως ανύπαρκτο… Η Ελλάδα παραμένει μία χώρα που γηράσκει χρόνο με τον χρόνο και αυτό φέρνει πολλαπλά προβλήματα.

Με απλά μαθηματικά προκειμένου ένα έθνος να διατηρήσει τον πληθυσμό του, να έχει δείκτη γεννησιμότητας 2,1, δηλαδή κάθε ζευγάρι να κάνει δύο παιδιά κατά μέσο όρο. Όσο πιο πάνω, τόσο αυξάνεται και ο πληθυσμός της χώρας, όσο πιο κάτω, τότε μειώνεται δραστικά…

Παρακάτω παρατίθεται ο πίνακας με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνο, σύμφωνα με τα οποία αυτήν την στιγμή η Ελλάδα έχει δείκτη γεννησιμότητας 1,33, την ώρα που την δεκαετία του ’70 είχε 2,40…

Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά πανευρωπαϊκό, αφού οι περισσότερες χώρες όπως μαρτυρά και ο πίνακας, βρίσκονται κάτω από το όριο του 2,1. Όχι, οι λαοί εκτός ΕΕ δεν κάνουν περισσότερο σεξ γιατί είναι πιο ερωτιάρηδες, απλώς η μέχρι τώρα πορεία του Δυτικού Πολιτισμού μάς έχει δείξει πως όσο καλύτερο είναι το βιοτικό επίπεδο ενός λαού τόσο λιγότερο γεννάει.

Αυτό συμβαίνει γιατί κάθε νέο ζευγάρι φροντίζει να φέρει στον κόσμο παιδιά, με βασικό κριτήριο, να μπορέσει να προσφέρει σε αυτά, περισσότερα από όσα προσέφερε η προηγούμενη γενιά.

Αν τώρα λάβουμε υπόψιν μας και το γεγονός πως τα εισοδήματα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο συρρικνώνονται λόγω των άμεσων ή έμμεσων φόρων, τότε καταλαβαίνουμε πώς και γιατί στις σύγχρονες συνθήκες διαβίωσης τα κεφάλαια που μένουν για την ανατροφή ενός παιδιού είναι όλο και λιγότερα.

Ας φύγουμε όμως από την διαπίστωση και ας περάσουμε στο πρόβλημα αυτό καθ αυτό. Η Ελλάδα δεν είναι Σουηδία, αλλά βρίσκεται στα Βαλκάνια όπου παραδοσιακά η δύναμη των εθνών μετριέται όχι μόνο από το πολιτισμικό εκτόπισμα αλλά και από τα πληθυσμιακά αποθέματα που είχε, είτε για να σηκώσει τα όπλα είτε για να μπορέσει να διεκδικήσει γεωγραφικές περιοχές.

Αυτή προσέγγιση δεν αφορά τον προηγούμενο αιώνα, αλλά ακόμα και τα σύγχρονα χρόνια. Βλέπουμε τα παραδείγματα δίπλα μας με τις διαμάχες στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το Κόσσοβο που ξαφνικά έγινε δήθεν αλβανικό, αλλά και τις προτροπές του Ερντογάν στους Τουρκοκυπρίους να αυξήσουν τον πληθυσμό τους για να μπορέσουν να διεκδικήσουν επί ίσοις όροις τον πλούτο της Κύπρου, από τους Ελληνοκύπριους.

Το μεγάλο πρόβλημα με το δημογραφικό είναι πως… δεν αποτελεί πρόβλημα! Οποιαδήποτε αλλαγή, θετική ή αρνητική, δεν έχει άμεσο αντίκτυπο και, κατ επέκταση έχει μηδαμινά πολιτικά οφέλη για όσους ασκούν ή προσπαθούν να ασκήσουν πολιτική.

Το πόσο σημαντικό θέμα είναι αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η ελληνική Βουλή φρόντισε να το συμπεριλάβει στο Ελληνικό Σύνταγμα με την αναθεώρηση του 2001, όπου στο άρθρο 21 παρ. 5 αναφέρεται ότι: «Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή της δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους».

Τι έχουμε δει από τότε έως σήμερα; Σπασμωδικές επιδοματικές πολιτικές και προσπάθεια να ξεπεραστεί το πρόβλημα με… μπαλώματα, όπως για παράδειγμα η αθρόα πολιτογράφηση μεταναστών που θα θέσει μελλοντικά –εάν δεν καταρτιστεί ένα εθνικό σχέδιο- σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή.

Μπορούμε να παραθέσουμε πολλά στοιχεία που προκαλούν μόνο θλίψη για το μέλλον του έθνους. Για παράδειγμα σήμερα ο μέσος όρος της ηλικίας των Ελλήνων είναι τα 44 έτη, όταν το 1951 ήταν τα 26 έτη, όσο περίπου είναι δηλαδή σήμερα στην Τουρκία.

Μειώνονται οι γεννήσεις, αυξάνονται οι συνταξιούχοι, καταρρέει το ασφαλιστικό σύστημα, η οικονομία αδυνατεί να βελτιωθεί γιατί μειώνεται το εργατικό δυναμικό, ενώ οι γείτονες μάς πιέζουν πληθυσμιακά, με κίνδυνο να χρειαστεί κάποια στιγμή στο μέλλον να κάνουμε υποχωρήσεις και παραχωρήσεις σε αυτό που θεωρούμε Ελλάδα.

Είναι επιτακτική ανάγκη, η Πολιτεία να μεριμνήσει και επιτέλους οι κυβερνήσεις να καταρτίσουν ένα μακρόπνοο αναπτυξιακό σχέδιο που θα έχει στο επίκεντρο τους Έλληνες και την Ελλάδα, όχι τους αριθμούς.

Δύο φορές τον χρόνο τα ΜΜΕ δείχνουν εικόνες με 1-2 μαθητές σε ακριτικά χωριά που παρελαύνουν με την ελληνική σημαία, την ώρα που γίνεται μνεία στον «ηρωισμό» των συγκεκριμένων παιδιών. Δυστυχώς αυτές οι εικόνες δεν είναι και δεν πρέπει να προκαλούν υπερηφάνεια, αλλά θλίψη. Είναι η αρχή του τέλους μας.

Στον διάβα των χιλιετηρίδων είδαμε την «Ελλάδα» να εξαφανίζεται, δεν έσβησε ποτέ, όμως, γιατί υπήρχαν οι Έλληνες… Το αντίθετο δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβεί…

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr
Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]