Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Εικόνα παρακμής εξέπεμπαν. Δύο άνθρωποι που δεν είχαν τίποτε να πουν. Βαριά, πράγματι, η ήττα που υπέστη ο Αλέξης Τσίπρας ότι δεν βρήκε πολιτικό να συμμερίζεται τις απόψεις του για τη μελλοντική οριστική διάλυση της χώρας με την ακυβερνησία που προοιωνίζεται ο δήθεν εκλογικός νόμος. Βέβαια, τον στηρίζει ο Λεβέντης. Αλλά πόσες σημειώσεις να κρατήσει κανείς με τα αποφθέγματα του Λεβέντη για να τον συγκινήσει; Φευ των δακρύων…

Εξίσου απογοητευτική -αν όχι και αποκρουστική- ήταν η εικόνα με τον κ. Κουβέλη, τον πτωχοσυγγενή του ΣΥΡΙΖΑ, που πήγε στο Μαξίμου, με χέρι απλωμένο, για μια όποια θέση σε ένα μελλοντικό Υπουργικό Συμβούλιο, ως αναγνώριση ότι άνοιξε την πόρτα στους ανίκανους για να παίζουν με το μέλλον της χώρας ως άθυρμα.

Φυσικά, από δω και πέρα ανασχηματισμός με κυβέρνηση σε ελεύθερη πτώση δεν έχει σημασία. Οφείλει να ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει, χωρίς των δειλών τα παρακάλια, την Αλεξάνδρεα που χάνει. Αν και η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έχει αποδείξει ότι το καλύτερό της δεν είναι το δημοκρατικό πολίτευμα, ωστόσο το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η εναλλαγή στην εξουσία. Από αυτό το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Ούτε με plan b Βαρουφάκη.

Εξετέθη ο ΣΥΡΙΖΑ στη χυδαιότητα της συμπόρευσης με τη Χρυσή Αυγή. Εξετέθη διπλά ο πρωθυπουργός μη αντιδρώντας στο κάλεσμα προς την εξορκισμένη Χρυσή Αυγή του Προέδρου της Βουλής, ώστε να υπερψηφίσει το εκλογικό τους έκτρωμα. Ηρθε στο νου μου η σύγκριση με τον εντιμότατο Δήμα, ο οποίος δήλωσε ότι «με ψήφους της Χρυσής Αυγής δεν θα κάνει αποδεκτή την εκλογή του ως Προέδρου της Δημοκρατίας».

Αυτό είναι το ηθικό πλεονέκτημα του συντηρητικού κόμματος έναντι εκείνου της Αριστεράς, που μήτε ήταν μήτε εφάνη στους δεκαεννέα μήνες που έχει αλαλιάσει την Ελλάδα. Τέλος, λοιπόν, στον εκλογικό σχεδιασμό Τσίπρα. Το οριστικό τέλος για την επώδυνη δοκιμασία της Ελλάδας από την καταστροφική διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έπεται. Εντός ολίγου.