Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Το φεμινιστικό κίνημα, από την εποχή των σουφραζετών μέχρι τα κορίτσια που έκαιγαν τα σουτιέν τους τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Για αυτό και πέτυχε όσα πέτυχε, αναβαθμίζοντας τον ρόλο της γυναίκας στην επαγγελματική, οικονομική και κοινωνική ζωή, διεκδικώντας αυτονόητα δικαιώματα και ακυρώνοντας παράλογες θεσμικές αδικίες. Βέβαια, οι προκαταλήψεις λόγω φύλου και ο σεξισμός δεν εξαφανίστηκαν ποτέ, ωστόσο, πλέον, στα δυτικά κράτη τουλάχιστον, ο βιαστής δεν δικαιώνεται ούτε υπάρχει δικαστήριο που αποφαίνεται «το θύμα ήθελε και τα έπαθε».

Για αυτό και στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο Γουαϊνστάιν, οι γυναίκες που το κατήγγειλαν –μετά από αρκετά χρόνια που δείχνει ότι ακόμα και πανίσχυρες γυναίκες του Χόλιγουντ δεν τολμούσαν να τα βάλουν με έναν εξίσου πανίσχυρο συνάδελφό τους που όμως ήταν άντρας– όχι μόνο δεν στιγματίστηκαν αλλά βρήκαν μια τεράστια αποδοχή και συμπαράσταση. Το κίνημα Me too για την ευαισθητοποίηση κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης επιλέχθηκε από το Time ως το «πρόσωπο» της χρονιάς που άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή το 2017. Κάπου εδώ, όμως, αυτή ακριβώς η επιρροή που απέκτησε ίσως τώρα γίνει η αχίλλειος πτέρνα του. Πότε ακριβώς το κύμα των καταγγελιών γίνεται μανία που στο πέρασμά της σαρώνει ακόμα και το αθώο φλερτ ή ένα έστω και χοντροκομμένο σεξουαλικό αστείο;

Εκατό γυναίκες, ανάμεσά τους η ηθοποιός Κατρίν Ντενέβ και η συγγραφέας Κατρίν Μιγιέ, υπογράφουν άρθρο στη γαλλική εφημερίδα Le Monde κρούοντας το καμπανάκι του κινδύνου για ένα κυνήγι μαγισσών, μόνο που τώρα στην πυρά καίγονται άντρες. «Ο βιασμός είναι έγκλημα. Ομως το επίμονο ή αδέξιο “καμάκι” δεν είναι αδίκημα, ούτε η αβρότητα φαλλοκρατική επίθεση», σημειώνουν, μεταξύ άλλων, κάνοντας λόγο για έναν πουριτανισμό που ίσως προκαλέσει περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει.

Στην Ελλάδα είδαμε, τηρουμένων των αναλογιών, αχρείαστες αντιδράσεις για θέματα που δεν θα έπρεπε να απασχολούν μια Αρχή, όπως π.χ. τη Γενική Γραμματεία Ισότητας. Η οποία καλώς πράττει ό,τι πράττει, αλλά δεν απέφυγε την υπερβολή όταν κατήγγειλε το χιουμοριστικό σποτ του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας. Κάτι αντίστοιχο είχε πράξει και το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας για την γκροτέσκο διαφήμιση των Jumbo με την Αντζελα Δημητρίου. Πριν λίγες ημέρες, η ΓΓΙΦ έβγαλε ανακοίνωση που υπερασπίζεται το δικαίωμα της Μπέττυς Μπαζιάνα να δίνει συνεντεύξεις πολιτικού περιεχομένου. Μα υπήρχε κάποιος που επιχείρησε να της το απαγορεύσει, εκτός από κάποια ακραία και στα όρια της ανοησίας τουιταρίσματα ανώνυμων χρηστών; Οχι, οπότε ήταν τόσο αναγκαία όσο και το κλειδί σε μια ανοικτή πόρτα.

Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]