Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Βλέποντας το παιδάκι να είναι στην αγκαλιά του πατέρα του και να κοιτάζει έντρομο τους… παληκαράδες να δέρνονται λίγα μέτρα μακριά του δεν μπορείς να πεις πάρα πολλά πράγματα.

Ή μάλλον μπορούμε να αρχίσουμε με τα γνωστά «αίσχος», «ντροπή», «εικόνες-σοκ» και όλα τα άλλα που λέμε όταν δεν μπορούμε να μεταφέρουμε με λέξεις την τραγωδία που εκτυλίσσεται δίπλα μας.

Η κίνηση του συγκεκριμένου γονέα να πάρει το παιδί του και να πάνε στο γήπεδο το μεσημεράκι της Κυριακής σε άλλες εποχές και σε κανονικές χώρες θα ήταν ότι το πιο ευχάριστο και υγιές υπήρχε.

Λιακάδα, η αγαπημένη μου ομάδα να παίζει μέσα στο γήπεδό της, δεν υπάρχουν αντίπαλοι οπαδοί ώστε να προκληθούν επεισόδια και μπαλίτσα. Σε όλα τα πραπάνω βάλε ένα πολύ μεγάλο Χ.

Αυτά δεν μπορούν να συμβούν στην Ελλάδα. Στην χώρα μας η επιθυμία των παιδιών να πάνε στο γήπεδο ισοδυναμεί με ένα μεγάλο κίνδυνο για την σωματική τους ακεραιότητα. Και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολικό.

Η αγωνία του πατέρα και ο τρόμος του συγκεκριμένου παιδιού είναι χαρακτηριστικά στα πρόσωπα τους αλλά κανείς από αυτούς που δέρνονται ανηλεώς δεν τους έριξαν μια ματιά. Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους και αν τους πει και κανείς κάτι το πιο πιθανό είναι να φάει και αυτός ξύλο.

Τα ελληνικά γήπεδα εκτός όλων των άλλων προβλημάτων που έχουν τα περισσότερα είναι πλέον χώροι που δεν μπορούν να πάνε ο πατέρας με το παιδί του για να δουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ ακόμη και βόλεϊ.

Και αν δεν υπάρχουν οι σκηνές ωμής βίας όπως τις παρακολουθήσαμε στο ματς της Λεωφόρου ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Πανιώνιος θα υπάρχουν άλλα επικίνδυνα φαινόμενα.

Βρισιές, συμπεριφορές που αγγίζουν ή που ξεπερνούν τα όρια της παραφροσύνης, καπνογόνα και όλα τα άλλα που εδώ και χρόνια έχουν μπει στην ζωή όλων όσων επιμένουν να πηγαίνουν στα γήπεδα για να δουν από κοντά την ομάδα τους.

Από μακριά λοιπόν γιατί πλέον το γήπεδο κάνει κακό στην υγεία!