Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Μιλώντας λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα στα παιδιά της τετάρτης δημοτικού θέλησε να προσγειώσει στην δική του πραγματικότητα όσα παιδιά ακόμη πιστεύουν στον Αγιο Βασίλη με τα κόκκινα και περιμένουν αυτές τις ημέρες να του στείλουν γράμμα.

Το κακό σε όλη αυτή την ιστορία δεν είναι η άποψη του δασκάλου καθώς καθένας μπορεί να έχει την δική του θεώρηση των πραγμάτων. Το κακό είναι πως η  συζήτηση το δασκάλου με τα παιδιά για αυτό το θέμα τελείωσε στις  20 λέξεις που διατυπώθηκαν στην αρχή του κειμένου.

Δεν μπήκε στην διαδικασία διαλόγου, ούτε ανέπτυξε κάποιο από τα εύκολα επιχειρήματα που υπάρχουν ώστε να δείξει στα παιδιά και την άλλη όψη του νομίσματος.

Δεν υπάρχει ο Αγιος Βασίλης. Ωραία! Γιατί δεν υπάρχει; Ποιος Αγιος Βασίλης υπάρχει; Γιατί τα τραγούδια των Χριστουγέννων δεν είναι καλά Σε όλα αυτά δεν υπήρξε καμία απάντηση από την μεριά του και όλα σταμάτησαν στο: Δεν υπάρχει!

Θα συμφωνήσουμε πως οι καλοκάγαθος κοκκινοφορεμένος αιωνόβιος γεράκος είναι ξενόφερτη συνήθεια. Θα συμφωνήσουμε επίσης πως ο κόσμος των μεγάλων που μετράει τα πάντα με το χρήμα βρήκε σε αυτό το πρόσωπο την πιο έξυπνη ιδέα για να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα.

Τα παιδιά όμως που ακόμη πιστεύουν ή πίστευαν στον Αγιο Βασίλη από το Ροβανιέμι βλέπουν στο πρόσωπό του κάποιο αναψυκτικό ή για αυτά με την μορφή του ανοίγει μία από τις πιο όμορφες περιόδους του χρόνου;

Σε κάθε περίπτωση αν έχουμε αποφασίσει να γκρεμίσουμε τα όνειρά τους από την ηλικία των 8-9 ετών ας το κάνουμε με τρόπο που να τους δείχνουμε την πραγματικότητα. Χωρίς αφορισμούς, χωρίς ξερές και ξύλινες λέξεις και χωρίς να δείχνουμε τον αυταρχισμό μας.

Στο κάτω-κάτω εγώ που δεν πίστευα στον Αγιο Βασίλη μικρός, γιατί κανείς δεν με είχε μάθει να τον πιστεύω, τον πίστεψα μεγάλος. Από την στιγμή που εκείνα τα δύο πρωινά στο μαιευτήριο αντίκρισα τα μάτια της ζωής μου δεν θα μπορούσα να μην πιστεύω.

Για αυτό Μυρτώ, υπάρχει Αγιος Βασίλης και μόνο εσύ θα αποφασίσεις πότε και αν θα σταματήσεις να τον περιμένεις!