Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Τα πλεονάσματα του Σόιμπλε αποδεικνύονται σχεδόν άχρηστα σε κρίσεις όπου τον πρώτο λόγο έχουν τα όπλα. Στο ισλαμο-«τρομοκρατικό» τόξο Δυτική Αφρική-Λιβύη-Συρία-Λίβανος-Αραβικός Κόλπος υπάρχουν μόνο γαλλικά άξια λόγου στρατεύματα και στρατιωτικές βάσεις, όπως αυτή στο Αμπού Ντάμπι. Από αυτό το «προκεχωρημένο φυλάκιο της γαλλικής άμυνας», ο Μακρόν πανηγύρισε την πτώση της Ράκα και υποσχέθηκε πως η Γαλλία θα αναλάβει τις ευθύνες της, ηγούμενη στρατιωτικών αποστολών σε σημεία καίριου ενδιαφέροντος για την Ευρώπη (μεταναστευτικού, ενεργειακού, ασφάλειας κ.λπ.).

Ο τραπεζίτης αρχηγός του En Marche δεν πέρασε από στρατιωτικές ακαδημίες ούτε είναι Ντε Γκολ. Ομως, τον Ιούλιο δεν δίστασε να καρατομήσει τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν ήταν η Μέρκελ (που ακόμη παζαρεύει με τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους τα κυβερνητικά πόστα) αλλά ο Μακρόν που απαίτησε in situ (επιτόπου) από τους Σαουδάραβες να «απελευθερώσουν» τον πρωθυπουργό του Λιβάνου και ζήτησε από τους Ιρανούς να πάψουν τις πυραυλικές δοκιμές. Ο Μακρόν είναι που προωθεί την παγκόσμια συνθήκη για το κλίμα ερήμην του Αμερικανού προέδρου.

Από τη στιγμή που ο Τραμπ χαριεντίζεται με τον Πούτιν και η Μέρκελ βράζει στο ζουμί της, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να επαληθευτεί το τελευταίο εξώφυλλο του «ΤΙΜΕ»: «Μακρόν: Ο επόμενος ηγέτης της Ευρώπης, αν καταφέρει να κουμαντάρει τη χώρα του». Γαλλική σφραγίδα φέρει και το ιστορικό ευρωπαϊκό αμυντικό σύμφωνο που υπέγραψαν χθες στις Βρυξέλλες 23 από τα 28 κράτη-μέλη της Ε.Ε. (πλην των «ατλαντιστών» Βρετανίας, Ιρλανδίας, Δανίας, Πορτογαλίας και Μάλτας) μολονότι οι Γερμανοί προσπάθησαν να του δώσουν συλλογική χροιά.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου