Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το «καταραμένο» παιχνίδι Δυναμό Ζάγκρεμπ-Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου (που δεν τελείωσε ποτέ και είχε αποτέλεσμα… 60 τραυματίες) ήταν το τελευταίο ντέρμπι του ενιαίου γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος και ταυτόχρονα εναρκτήρια πράξη του αιματηρού γιουγκοσλαβικού εμφυλίου, που τεμάχισε τη χώρα σε έξι (κατ’ άλλους επτά) κομμάτια: Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ΠΓΔΜ (και Κοσσυφοπέδιο).

Ποιος θα φταίει αν αύριο αρχίσει να σαλαμοποιείται και η Ισπανία σε Καστίλη, Καταλονία, Χώρα των Βάσκων κ.λπ.; Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Μαριάνο Ραχόι έπεσε στην παγίδα των αυτονομιστών ανοίγοντας τον «ασκό» της καταστολής. Από την άλλη, πώς ήταν δυνατόν να παρακολουθεί απαθής τη διάλυση της Ισπανίας; Ακόμη κι αν το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου έβγαζε «Οχι» στην καταλανική ανεξαρτησία, οι οπαδοί του «Si» θα είχαν κατοχυρώσει το κεκτημένο να κάνουν ό,τι τους καπνίσει, αγνοώντας την ισπανική Δικαιοσύνη και την κεντρική κυβέρνηση.

«Αϊξό νο ες ουν τζοκ» (Αυτό δεν είναι παιχνίδι) είπε στον Ραχόι η… παράνομη Ολυμπιακή Επιτροπή της Καταλονίας. Στις συλλήψεις μελών της τοπικής κυβέρνησης από τη φρανκικής καταγωγής Εθνοφρουρά (Guardia Civil) αντέδρασε και η διοίκηση της Μπαρτσελόνα, προασπίζοντας το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης των Καταλανών. Οι εξέδρες του «Καμπ Νου» στα τελευταία παιχνίδια είναι γεμάτες από πανό και πλακάτ υπέρ του «Ναι». Μακάρι το ντέρμπι με τη Ρεάλ να μη θυμίζει σε τίποτα το καταραμένο παιχνίδι του «Μαξιμίρ». Για να συμβεί αυτό καλό θα ήταν να λείπουν οι Μαδριλένοι «Ουλτράς» από την εξέδρα – σε αντίθεση με τους Σέρβους εθνικιστές του Αρκάν, που είχαν κατακλύσει το κροατικό γήπεδο 27 χρόνια πριν.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου