Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ο εθνικοσοσιαλισμός και ο μπολσεβικισμός δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ηταν προϊόντα βαθύτατων κοινωνικοοικονομικών συγκρούσεων στις δύο ηπειρωτικές δυνάμεις και μάλιστα σε πολεμικές περιόδους. Είχαν κοινή συνισταμένη την οικονομική κατάρρευση της Ρωσίας και της Γερμανίας, την εξαθλίωση μέχρι λιμοκτονίας μεγάλων πληθυσμών και την αδυναμία των πολιτικών ελίτ να δώσουν λύσεις εντός δημοκρατικού πλαισίου.

Πού θέλουμε να καταλήξουμε: Οτι μαζί με τον αγιασμό ας κρατάμε και μια γάτα. Ακόμη και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν πως η μεταπολεμική Ευρώπη διανύει τη χειρότερή της περίοδο. Η κατάργηση του κοινωνικού συμβολαίου, η στυγνή πολιτικο-οικονομική επικυριαρχία του γερμανικού βορρά σε βάρος του νότου (που μετατρέπεται σε χρέους υποτελή ηγεμονία και «χωματερή μεταναστών»), το βάθεμα των κοινωνικών ανισοτήτων ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία και η αποκοπή των πολιτικών ελίτ από τις κοινωνίες, δοκιμάζουν σκληρά το δημοκρατικό εποικοδόμημα – ουσιαστικά μια κάστα γραφειοκρατών της εξουσίας στην υπηρεσία των οικονομικά ισχυρών της Ευρώπης.

Η αστική δημοκρατία δεν είναι αφηρημένη έννοια αλλά λεπτή ισορροπία συσχετισμών. Ο Σόιμπλε, για παράδειγμα, θέλει εδώ και τώρα κοινό υπουργό Οικονομικών και προϋπολογισμό στην Ευρωζώνη, χωρίς ενιαίο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα και χωρίς ένα μίνιμουμ πολιτικής ενοποίησης (για δημοκρατική νομιμοποίηση, φυσικά, ούτε λόγος).

Προβληματίστηκε άραγε κανένας «Ευρωπαίος δημοκράτης» από το γεγονός ότι όλα, μα όλα, τα δημοψηφίσματα που έγιναν μετά το 2000 σε Γαλλία, Ολλανδία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Βρετανία ήταν αρνητικά για την ΕΕ; Σε ό,τι αφορά τους Εσθονούς και τα αφεντικά τους, ισχύει το ποινικό αξίωμα: «Ενοχος ένοχον ου ποιεί».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου