Η ΕΛΛΑΔΑ του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με μία ξεχασμένη επαρχία της Σοβιετίας, όπου όλα απαγορεύονται και όλα επιτρέπονται. Ολα ελέγχονται από το Δημόσιο και όλοι καταφεύγουν στη ζούλα στους ιδιώτες.

Ακούμε, για παράδειγμα, τις κραυγές των υπουργών κατά των «ιδιωτικών συμφερόντων που θέλουν να αλώσουν την Παιδεία και την Υγεία» και όλοι θυμόμαστε ότι η κυβέρνηση υπέγραψε την εκχώρηση της κρατικής περιουσίας για 99 έτη στο υπερταμείο, όπου τον έλεγχο έχουν οι δανειστές.

Η ΠΙΣΤΗ των υπουργών στο δημόσιο σύστημα Παιδείας αλλά και στο ΕΣΥ εξαντλείται στις αίθουσες του Κοινοβουλίου. Τα περισσότερα τέκνα των συριζαίων πολιτικών πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία, προφανώς για να διαβάλλουν το σύστημα εκ των έσω, ενώ στις κλινικές δεν πηγαίνουν μόνο «νεοφιλελεύθεροι».
Η υποκρισία δεν έχει όριο.

Τα πανεπιστήμια της Ελλάδας θα μπορούσαν να βρίσκονται στην πρωτοπορία της Ευρώπης στις κλασικές σπουδές, στα Μαθηματικά αλλά και στο ερευνητικό πεδίο. Οι Ελληνες επιστήμονες διαπρέπουν στο εξωτερικό γιατί το πλαίσιο λειτουργίας των ξένων πανεπιστημίων ωθεί όσους δουλεύουν σκληρά και πετυχαίνουν τους στόχους τους. Εκεί υπάρχουν κανόνες, η αξιολόγηση είναι διαρκής και κυρίως υπάρχει σεβασμός στο δημόσιο χρήμα.

ΣΤΗ ΧΩΡΑ μας τα πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε χώρους διαμαρτυρίας. Η αξιολόγηση είναι άγνωστη λέξη, όσοι μοχθούν δεν έχουν κανένα κίνητρο για να συνεχίσουν να το πράττουν, οι φοιτητοπατέρες συνδιοικούν ενώ οι φθορές και οι βανδαλισμοί αποτελούν θλιβερή καθημερινότητα.

Η έννοια του Δημοσίου έχει καταλυθεί στα πανεπιστήμια. Ποιος σέβεται το δημόσιο χρήμα όταν εν ονόματι του ασύλου τα περισσότερα Ιδρύματα έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας τις πρακτικές του παλαιού ΠΑΣΟΚ, τάσσεται κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, όταν χιλιάδες Ελληνες σπουδάζουν στο εξωτερικό. Τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα μπορούσαν να προσελκύσουν ξένους φοιτητές, να απασχολήσουν το επιστημονικό δυναμικό που σήμερα φεύγει άρον άρον και να αυξήσουν σημαντικά το ΑΕΠ, όπως προκύπτει από έρευνες που έχουν γίνει από τον ΣΕΒ και ερευνητικούς φορείς τραπεζών.
Η Κύπρος αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα για το πώς η ιδιωτική εκπαίδευση μπορεί να λειτουργήσει θετικά στην οικονομία.

Όμως η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν ανέχεται να μπει το ιδιωτικό κεφάλαιο στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ο πρωθυπουργός νοιάζεται, υποτίθεται, για τη φυγή μυαλών «brain drain», αλλά κλείνει τις πόρτες της απασχόλησης σε χιλιάδες ερευνητές και ακαδημαϊκούς που θέλουν να δουλέψουν στη χώρα τους.

ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ παριστάνουν τους ψευτοεπαναστάτες, όπως ο Τσακαλώτος που ήταν κατά φαντασίαν καταληψίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μεγαλώνουν το κόστος για τους πολίτες, να στερούν ευκαιρίες απασχόλησης από τα πιο δυναμικά τμήματα της κοινωνίας και οι ίδιοι να στέλνουν με περηφάνια τα τέκνα τους στις σχολές του εξωτερικού. Γιατί αριστεροί είναι, όχι κορόιδα.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΙΣΟΡΡΟΠΕΙ ΣΕ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

Η ΚΑΛΗ πορεία του τουρισμού αναμένεται να δώσει μία ανάσα στην πραγματική οικονομία, αν και ένα μέρος των εσόδων θα παραμείνει στο εξωτερικό μέσω συμβάσεων που συνάπτονται εκτός Ελλάδος. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί η οικονομία να ισορροπήσει σε ένα χαμηλότερο επίπεδο και φέτος να έχουμε μικρή ανάπτυξη της τάξης του 1%.

Η κυβέρνηση θα θριαμβολογήσει για αυτό, όμως πρόκειται για αποτυχία. Οχι μόνο γιατί ο προϋπολογισμός προέβλεπε ρυθμό ανάπτυξης 2,7%, αλλά γιατί η διεθνής συγκυρία είναι ιδανική για την ελληνική οικονομία. Το πετρέλαιο κινείται σε χαμηλά επίπεδα, οι περισσότεροι ανταγωνιστικοί τουριστικοί προορισμοί όπως η Τουρκία και η Βόρεια Αφρική δεν έχουν συνέλθει από τα εσωτερικά τους προβλήματα, ενώ το φθηνό ευρώ ωθεί την εξαγωγική δράση.

Φρένο στην ανάπτυξη βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της υπερφορολόγησης και της αδυναμίας του να προωθήσει κίνητρα για την επιχειρηματικότητα.

ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΜΕ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

ΠΑΡΑ την έγκριση της δόσης, τα χρέη του δημόσιου προς τον ιδιωτικό τομέα δεν μειώνονται. Οι οφειλές ξεπερνούν τα 5 δισεκατομμύρια όταν στα τέλη του 2014 ήταν 3,8 δισ., ενώ μαζί με τα κρυφά χρέη των ασφαλιστικών οργανισμών προσεγγίζουν τα 7 δισ. Το πλεόνασμα μαγειρεύεται με τη στάση πληρωμών του Δημοσίου και τη μεταχρονολόγηση δαπανών. Για παράδειγμα, η μη έκδοση συντάξεων ελαφρύνει τον Κρατικό Προϋπολογισμό αλλά μεταφέρει τα βάρη για τα επόμενα χρόνια. Για το λόγο αυτόν σε μεγάλο βαθμό το πλεόνασμα είναι μαγική εικόνα που δεν έχει σχέση με τη δημοσιονομική πραγματικότητα.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου