Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος*

Με την πλατφόρμα «Πρόταση Ελευθερίας» και το πρόσημο «φιλελεύθερη» μπροστά από το όνομα της Ν.Δ. ξεκίνησε το 1985 μια καινούργια εποχή για την Ελλάδα. Με προτάσεις για ιδιωτικοποιήσεις (αν και ακόμα το αρτηριοσκληρωτικό κατεστημένο της παλιάς Δεξιάς επέβαλε τον όρο «αποκρατικοποιήσεις»), απελευθερώσεις τιμών και κατάργηση της Αγορανομίας στην αστυνόμευση της αγοράς, περισσότερο έλεγχο στην κυκλοφορία χρήματος, μειώσεις δαπανών και λιγότερο εξωτερικό δανεισμό άνοιξαν νέες σελίδες για την ελληνική δημόσια ζωή.

Με βάση αυτή την πλατφόρμα, η Ν.Δ. κατόρθωσε να ανεβεί ψηλά στις προτιμήσεις των Ελλήνων ψηφοφόρων και να ανοίξει καινούργιους ορίζοντες αισιοδοξίας και πίστης για το μέλλον. Δυστυχώς, η καρδιά της πολιτικής του παράταξης δεν ακολούθησε τον Μητσοτάκη στην πορεία αυτή. Από την πρώτη στιγμή σχεδόν υπήρξαν αντιστάσεις στις πολιτικές αυτές, με αποτέλεσμα να χαθούν οι πρώτοι 12 πολύτιμοι μήνες σε άσκοπες κινήσεις ανίχνευσης του εδάφους και επανάληψης παρόμοιων με το παρελθόν πολιτικών.

Από τα μέσα του 1992, όμως, ξεκίνησε μια πραγματική ριζοσπαστική προσπάθεια ανάταξης της ελληνικής οικονομίας και προώθησης ριζοσπαστικών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Καταργήθηκαν, μεταξύ άλλων, οι έλεγχοι των τιμών στα οπωροκηπευτικά (διαγράφοντας στην ουσία απόφαση του Γερμανού φρούραρχου της Αθήνας από τα χρόνια της Κατοχής!), έφυγαν σταδιακά όλοι οι έλεγχοι των τιμών, εκσυγχρονίσθηκε το Πτωχευτικό Δίκαιο με προώθηση ρυθμίσεων εκκαθάρισης νεκρών επιχειρήσεων, απελευθερώθηκε η αγορά των καυσίμων, θεσμοθετήθηκαν νέοι και σύγχρονοι κανόνες οικονομικού ανταγωνισμού και καταπολέμησης των οικονομικών τραστ και, το κυριότερο, μπήκαν μπροστά διαδικασίες ιδιωτικοποίησης κρατικών επιχειρήσεων και κατάργησης αδιέξοδων δημόσιων φορέων.

Μεγάλες αντιδράσεις ξεσήκωσε η ρύθμιση της υποχρέωσης κρατικών και
ημικρατικών φορέων λ.χ. να δημοσιεύουν ισολογισμούς και να λογοδοτούν σε οικονομικούς ελεγκτές. Και που πολλές φορές έκτοτε έκανε πολλές ελληνικές κυβερνήσεις να παρεμβαίνουν για να τους καλύψουν.

Η αντίσταση σε όλα αυτά και μέσα από την ίδια τη Ν.Δ. υπήρξε μεγάλη και ανένδοτη. Δεν μπορεί να ξεχασθεί η περίφημη τότε ομαδοποίηση τριών σημαντικών στελεχών που αντιστέκονταν σχεδόν σε όλα, παρά το γεγονός πως όλες οι κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις είχαν εγκριθεί από όλους τους τότε βουλευτές με την ψήφο τους για τις προγραμματικές δηλώσεις. Μαζί με τον εθνικιστικό πυρετό, που είχε προκαλέσει το όνομα της γειτονικής χώρας που διεκδικούσε τη λέξη Μακεδονία, ο πρωθυπουργός είχε οδηγηθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.

Ενώ η λαϊκή ετυμηγορία είχε εγκρίνει μια φιλελεύθερη οικονομική και πολιτική πλατφόρμα, το βαθύ κατεστημένο της παράταξης καλλιεργούσε αντιδράσεις κατά του «σώγαμπρου» πρωθυπουργού και κατά της υπονόμευσης των αρχών της πατερναλιστικής Δεξιάς.

Αν και ο Μητσοτάκης είχε προειδοποιήσει ότι δίχως τέτοιες μεταρρυθμίσεις η χώρα δεν είχε μέλλον και πήγαινε προς την καταστροφή, η κυβέρνησή του ανετράπη με αφορμή κάποιες κινήσεις για μερική ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και η χώρα γρήγορα γύρισε στον πατροπαράδοτο σοσιαλισμό των δανεισμών και της παροχολογίας. Η δε Ν.Δ. γύρισε σε αυτά που ήξερε και από τα οποία είχε ξεκινήσει.

Ο Μητσοτάκης είχε όραμα για τον τόπο. Κι έβλεπε την καταστροφή που
ερχόταν. Θα μείνει πάντα στη μνήμη όλων ως ο άνθρωπος που έβλεπε
μακριά και ποτέ δεν δίσταζε να προειδοποιήσει. Ακόμα και σε βάρος της
πολιτικής του υστεροφημίας.

* Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός