Ειδικά η δεύτερη, που ασκεί επικυριαρχία στα Νησιά Κουκ βάσει «ελεύθερης συμφωνίας» από το 1901 και έχει εγκαταστήσει ύπατο αρμοστή στο κοραλλιογενές σύμπλεγμα των 20.000 κατοίκων, θύμωσε πολύ με την προδοσία των αχάριστων νησιωτών.

Οι οποίοι αποφάσισαν να το παίξουν δίπορτο, διατηρώντας από τη μία το δικαίωμα διαμονής, εργασίας και κοινωνικών παροχών στη Νέα Ζηλανδία, σαν να ήταν κανονικοί πολίτες της, και ανοίγοντας, από την άλλη, την πόρτα στους Κινέζους για τα πολύτιμα υποθαλάσσια ορυκτά αυτής της απομακρυσμένης γωνιάς του Ειρηνικού, τα οποία ως τώρα δεν είχε σκεφτεί να εκμεταλλευτεί κανείς.

Η οικονομία των Νήσων Κουκ βασίζεται στα μαλάκια, στα μαργαριτάρια, στην εκτροφή στρουθοκαμήλων, αλλά κυρίως στον εξωτικό τουρισμό. Τώρα η τοπική κυβέρνηση του πρωθυπουργού, Μαρκ Μπράουν, ανακάλυψε και τη γεωπολιτική τους αξία, μεταβαίνοντας προχθές στο Πεκίνο, για να υπογράψει συμφωνία πολυμερούς συνεργασίας με την υπ΄ αριθμόν 1 αντίπαλο της Δύσης.

Υστερα από αιώνες αγγλικής αποικιοκρατίας, τα Νησιά Κουκ έκαναν το πρώτο βήμα χειραφέτησης το 1986, αποχωρώντας «λόγω ουδετερότητας» από τη συμφωνία ANZUS (το αντίστοιχο ΝΑΤΟ του Νότιου Ειρηνικού, που ιδρύθηκε το 1951). Βοήθησε, βέβαια, σε αυτό και η αντιπυρηνική πολιτική των τότε αριστερών κυβερνήσεων στο Ουέλινγκτον.

Στη συνέχεια, οι νησιώτες φλέρταραν για λίγο με τη Γαλλία, αλλά τα έσπασαν και μαζί της λόγω των πυρηνικών δοκιμών στη Μουρουρόα το 1995-96. Την επόμενη χρονιά συνήψαν διπλωματικές σχέσεις με την Κίνα και τώρα ξανοίγονται θαρρετά στο πέλαγος του πολυπολικού κόσμου. «Εκτιμούμε τον συνεταιρισμό μας με τη Ν. Ζηλανδία και αναμένουμε τον ανάλογο σεβασμό», δήλωσε ο Μαρκ Μπράουν, λίγο πριν πάρει την πτήση για το Πεκίνο.