«Είναι ίσως μια μικρή επανάσταση και δείχνει ότι οι ευρωπαϊκές ομάδες εξελίχθηκαν», εκτιμά ο επιθετικός της, Ολιβιέ Ζιρού. Η Αργεντινή έβλεπε τα τρόπαια να περνάνε από μπροστά της και δεν μπορούσε να απλώσει το χέρι της. Το έχασε το 1990 και το 2014 από τη Γερμανία, έχει τελευταίες πανηγυρικές εικόνες από αυτό του 1986 και τον Ντιέγο Μαραντόνα και θέλει να τις ανανεώσει με τον Λιονέλ Μέσι (στο λυκόφως της διεθνούς καριέρας του) στην πρώτη διοργάνωση που έγινε φθινόπωρο στο Κατάρ. Ενα Παγκόσμιο Κύπελλο που αμφισβητήθηκε και εξακολουθεί να αμφισβητείται παρασκηνιακά. Εντός αγωνιστικού χώρου υπήρξαν εκλάμψεις καλού και ουσιαστικού θεάματος, με ελάχιστους πρωταγωνιστές της νέας γενιάς, κάποιες εκπλήξεις (ίσως και σκοπιμότητας) και γενικά επρόκειτο για μια (αρνητική) διοργάνωση που σίγουρα δεν είχε όμοιά της από το 1930 και μετά σε όλους τους τομείς.
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Ενας μάγος. Μια έξυπνη γάτα. Μια μπαλαρίνα. Ενας καλλιτέχνης. Διαλέξτε όποια περιγραφή σάς αρέσει, αλλά να είστε σίγουροι πως καμία δεν πρόκειται να δικαιώσει τον Μέσι. Καμία δεν πρόκειται να τον ευχαριστήσει και δεν θα είναι ευχαριστημένος αν δεν κερδίσει αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο (θεωρητικά) εκτιμά πως είναι δικό του με τα έως τώρα πεπραγμένα του στη διοργάνωση. Εδώ στον χώρο αυτό (της Αργεντινής) θα γράψουμε μόνο για τον Μέσι. Αλλωστε απόψε έχει ραντεβού με τη μοίρα του. Μπορεί η Αργεντινή να έχει 36 χρόνια να αναδειχθεί πρωταθλήτρια κόσμου, αλλά αν δεν γίνει σήμερα το βράδυ, τότε θα το πράξει κάποια άλλη χρονιά. Ομως ο Μέσι βιάζεται. Στα 35 χρόνια του ήρθαν έτσι τα πράγματα και στο τελευταίο διεθνές παιχνίδι του ίσως να κερδίσει και το μοναδικό Παγκόσμιο Κύπελλο που λείπει από τη συλλογή του. Δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια. Πάνω του στηρίζει όνειρα ολόκληρη η πατρίδα του, που θέλει να γελάσει. Και μάλιστα πολύ και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν θέλει να κλάψει. Αρκετά άλλα προβλήματα τη βασανίζουν χρόνια τώρα. Είναι μια διέξοδος προς την αισιοδοξία αυτό το τρόπαιο.
Ο Μέσι ήδη θα τελειώσει από την εθνική ομάδα ως ρέκορντμαν συμμετοχών της, πρώτος σκόρερ της και με άλλες επιδόσεις που βελτίωσε στα γήπεδα του Κατάρ. Με το πρώτο άγγιγμα της μπάλας, στον σημερινό τελικό, θα πετάξει προς το ψηλότερο σκαλί της κατάταξης με τους κορυφαίους συμμετέχοντες σε τελική φάση. Οι 27 αγώνες του θα κάνουν παρελθόν τους 26 του Γερμανού Λόταρ Ματέους. Θα τον γράψει η ιστορία της Αργεντινής μετά τον θρυλικό Ντιέγο Μαραντόνα και τους Ντανιέλ Πασαρέλα (ήταν οι προηγούμενοι αρχηγοί) και Μάριο Κέμπες (φημισμένος σκόρερ) που κέρδισαν τα περασμένα τρόπαια της μεταπολεμικής περιόδου.
Ο Μέσι έχει και συνεργό για το αποψινό «έγκλημα». Τον Χουλιάν Αλβαρες της Μάντσεστερ Σίτι. Τον πάει από κοντά (τέσσερα γκολ) και ο υπέροχος μεταξύ τους ανταγωνισμός βαίνει οικτρός για την αντίπαλο. Οταν ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα του ημιτελικού εναντίον της Κροατίας, ο Μέσι έσκυψε, έβαλε τα χέρια του στα γόνατά του και χαμογέλασε. Ηταν το χαμόγελο ενός χαρούμενου ανθρώπου, όχι όμως ικανοποιημένου. Υπάρχει μια «τρύπα» στην καρδιά του, στους τίτλους του, στην ψυχή του. Είναι η έλλειψη του παγκόσμιου τίτλου. Γι’ αυτόν θα είναι δώρο Θεού να έρθει στο τελευταίο παιχνίδι του. Μπορεί να έχει τα χρήματα, αλλά η δόξα του δεν είναι πλήρης. Ενας (ενδεχόμενος) τίτλος έπειτα από τέσσερις τελικές φάσεις είναι ελάχιστος, αλλά στο μυαλό του φαντάζει ως το πολυτιμότερο αγαθό της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας της, τα φώτα της οποίας θα αρχίσουν να σβήνουν σταδιακά μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει.
ΓΑΛΛΙΑ
Είναι μια από τις οκτώ που έχει κερδίσει Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι η κάτοχος του τίτλου, αφού τον κέρδισε για δεύτερη φορά το 2018 (μετά το 1998) στη Ρωσία. Αν τα καταφέρει και σήμερα, τότε θα γίνει η πρώτη ευρωπαϊκή (μεταπολεμικά) και η δεύτερη πίσω από τη Βραζιλία που θα υπερασπίσει συνεχόμενα το στέμμα της. Ο δε ομοσπονδιακός τεχνικός της, Ντιντιέ Ντεσάν, θα περάσει στην ιστορία του θεσμού ως ο δεύτερος μετά τον Ιταλό Βιτόριο (δεν είναι τυχαίο το όνομα) Πότσο (προπολεμικά), που οδήγησε την ομάδα του σε δύο συνεχόμενες επιτυχίες. Οι «Πετεινοί» θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει περισσότερα τρόπαια. Να θυμηθούμε το 1958, όταν τερμάτισε τρίτη στη Σουηδία, όπως το 1986 στο Μεξικό, το 2006 έχασε τον τελικό, στη Γερμανία, στα πέναλτι (5-3) από την Ιταλία κι ακόμη τον χαμένο μικρό τελικό του 1982, στην Ισπανία, από την Πολωνία (3-2). Τα ημιτελικά ήταν πάντα μια σκληρή υπόθεση. Το 1958 έχασε 5-2 από τη Βραζιλία. Συνήλθε μετά, αλλά με ποικιλία συναισθημάτων λόγω των αποτελεσμάτων της. Το 1998 σάρωσε τα πάντα και κατέκτησε τον τίτλο (3-0 τη Βραζιλία), όμως το 2006 πέρασε από την τετράδα, αλλά σκόνταψε πάνω στην Ιταλία στον τελικό. Το 2018 και φέτος τα κατάφερε μια χαρά στην τετράδα. Για να γυρίσουμε στην υπόθεση των καταραμένων ημιτελικών για τους «μπλε», αρκεί να θυμηθούμε για λίγο το 1982, όταν αποκλείστηκε στα πέναλτι (μετά 3-3) από τη Δυτική Γερμανία και το 1986 ξανά από την ίδια ομάδα με 2-0. Τι κοινό μπορούν να έχουν όλες αυτές οι ήττες-αποτυχίες της Γαλλίας; Το παρατηρήσατε; Το 1958 την άφησε εκτός η Βραζιλία (κάτοχος πέντε Παγκοσμίων Κυπέλλων), το 1982 και το 1986 η Δυτική Γερμανία (κάτοχος τεσσάρων τίτλων) και το 2006 της «άρπαξε» το τρόπαιο η Ιταλία. Αν θέλει να εδραιωθεί ως μεγάλη παγκόσμια δύναμη, τότε απόψε είναι η ευκαιρία της. Το τρίτο την περιμένει.
ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΙ ΣΕΝ ΖΕΡΜΕΝ, ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ
Η τελευταία ευκαιρία του Μέσι και το «back to back» του Εμ’ Μπαπέ
Ανατροπή στο Στάμφορντ Μπριτζ για τη Φούλαμ, στην 3η θέση η Νότιγχαμ Φόρεστ
Αργεντινή εναντίον Γαλλίας. Λιονέλ Μέσι εναντίον Κιλιάν Εμ’ Μπαπέ. Βασιλιάς εναντίον διαδόχου του θρόνου. Οι σεναριογράφοι δύσκολα θα μπορούσαν να βρουν μια καλύτερη ιστορία για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλου. Ο ποδοσφαιριστής που θεωρείται ευρέως ως ο κορυφαίος της γενιάς του θα αντιμετωπίσει, απόψε, τον παίκτη που αναμένεται να γίνει ο καλύτερος της εποχής του σε ένα λαχταριστό παιχνίδι, με έπαθλο, για τη νικήτρια, το παγκόσμιο στέμμα. Θεωρητικά η αναμέτρησή τους έχει όλα τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν συναρπαστική. Συνάμα έχει για μπροστάρηδες τους δυο συμπαίκτες στην Παρί Σεν Ζερμέν.
Αλλαγή σκυτάλης…
Ο αγώνας αντιπροσωπεύει την τελευταία ευκαιρία του Μέσι για… αθανασία, καθώς επιθυμεί να κερδίσει το τρόπαιο που κατέκτησε ο Εμ’ Μπαπέ ως έφηβος στη Ρωσία, τέσσερα χρόνια πριν. Θα μπορούσε επίσης να αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, μια συμβολική αλλαγή της νέας γενιάς, αφού ο 23χρονος Γάλλος θέλει να αποδείξει περίτρανα πως είναι αυτός πλέον ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής παγκοσμίως. Είναι άκρως φιλόδοξος και «επικίνδυνος». Δεν φοβήθηκε ποτέ να παραδεχτεί πως αυτός (να γίνει δηλαδή ο νέος «άρχοντας» του ποδοσφαίρου) είναι ο αποκλειστικός στόχος του. Μάλιστα έχει συζητήσει ευθέως την αποφασιστικότητα να γίνει ο ηγέτης της «νέας γενιάς». Με τον τρόπο του προειδοποίησε, κομψά, τον Μέσι πως ο χρόνος του στην κορυφή φθάνει σταδιακά προς το τέλος του. Τον περασμένο Σεπτέμβριο δίνοντας μια συνέντευξη στους «NY Times» υποστήριξε (ωμά) πως μια μέρα θα είναι όλα δικά του. Πως δεν έχει όρια στα θέλω του. Πως σε αυτή τη νέα γενιά δεν έχουν θέση ο Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως και αυτός ο τελικός δεν θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει το όραμα του Γάλλου κι ενώ ο Αργεντινός έχει πάρει από το χέρι την εθνική ομάδα του και την οδηγεί προς την κορυφή του κόσμου στην τελευταία παράσταση της διεθνούς καριέρας του.
Ο Μέσι πιστεύει πως ο Εμ’ Μπαπέ θα είναι ένας από αυτούς που θα καλύψουν το κενό του, βλέπει πως ως νεότερος είναι καλύτερός του, αλλά δεν θέλει ακόμη να το παραδεχτεί δημόσια. Η συζήτηση για τον καλύτερο θα έχει συνέχεια, αφού ο Μέσι με τις εμφανίσεις του, μέχρι τώρα, δεν έχει αφήσει κενά περί της δυναμικής του. Ομως, οι προθέσεις του Εμ’ Μπαπέ είναι ξεκάθαρες. Θέλει να εκτοπίσει τον συμπαίκτη-αντίπαλο. Μετά το προειδοποιητικό μήνυμα στους «NY Times» απομένει να φανεί αν μπορεί να το κάνει και πράξη. Από στατιστικής πλευράς έχουν αμφότεροι από πέντε γκολ (μοιράζονται την πρώτη θέση), ωστόσο ο Μέσι υπερέχει στον οργανωτικό τομέα με τρεις ασίστ.
ΚΑΤΟΧΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ
Βραζιλία 5 (1958, 1962, 1970, 1994, 2002)
Γερμανία 4 (1954, 1974, 1990, 2014)
Ιταλία 4 (1934, 1938, 1982, 2006)
Αργεντινή 2 (1978, 1986)
Γαλλία 2 (1998, 2018)
Ουρουγουάη 2 (1930, 1950)
Αγγλία 1 (1966)
Ισπανία 1 (2010)
Ροή Ειδήσεων 
