Η γνωριμία με τον Αστέρα Τρίπολης

Ο Αντώνης γεννήθηκε με εξαρθρωμένο ισχίο και το ένα πόδι του πιο κοντό από το άλλο. Ήταν, από όταν θυμάται τον εαυτό του, καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Στην Ελλάδα τα παιδιά με αναπηρία είναι τις περισσότερες φορές ξεχασμένα από το κράτος, πόσο μάλλον όταν ζουν στην επαρχεία.

Χωρίς ειδικά σχολεία, χωρίς παράλληλη στήριξη, χωρίς την πρόσβαση στις θεραπείες και τις δραστηριότητες που θα μπορούσαν να τους βελτιώσουν την καθημερινότητα έστω και στο ελάχιστο. Ο Αντώνης, μεγαλώνοντας στην Τρίπολη, έμαθε από μικρός να παλεύει με όλα αυτά τα προβλήματα. Κι ύστερα, ήρθε το ποδόσφαιρο.

«Η επαφή για μένα με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό ξεκίνησε από τον Αστέρα Τρίπολης. Το ποδόσφαιρο μου το έμαθε ο Στάικος Βεργέτης, ήταν τότε προπονητής και είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Πάντα μου άρεσε η μπάλα και ο προπονητής με έκανε να αγαπήσω το ποδόσφαιρο, γιατί με έβαλε στον αγωνιστικό χώρο, με πήρε στις προπονήσεις, μου έδειξε τα αποδυτήρια, τις ασκήσεις, τα όσα ακολουθούν έναν αγώνα, την προετοιμασία για να μπουν να παίξουν οι παίκτες.

Έτσι λοιπόν έγινα Αστέρας Τρίπολης. Γνώρισα τότε και τον Γιώργο Μπαντή, τον Σάκη Παντελιάδη, τον Κωνσταντίνο Θεοδωρόπουλο, τον Γιώργο Ζησόπουλο και άλλα παιδιά από την ομάδα που με αγκάλιασαν. Η αγκαλιά τους, ο τρόπος που με προσέγγισαν και με αγάπησαν, με έκανε να αγαπήσω το ποδόσφαιρο. Μου άρεσαν πολύ οι εικόνες που έζησα. Και στις επιτυχίες, αλλά και στις ήττες, που έχουν τη δική τους σημασία».

Η απομόνωση της επαρχίας και η Θεσσαλονίκη

Κάποια στιγμή ωστόσο, βλέποντας το μονοπάτι που χαράσσεται μπροστά του να είναι εξαιρετικά δύσβατο, η μητέρα του πήρε την απόφαση να αλλάξει δρομολόγιο. Έφυγαν μαζί για τη Θεσσαλονίκη, προκειμένου ο Αντώνης να έχει καλύτερες προοπτικές και να πάει σε ένα ειδικό σχολείο προσαρμοσμένο στις ανάγκες του.

«Εγώ από την Τρίπολη έφυγα στις αρχές του 2009, για λόγους σχολείου και για φυσικοθεραπείες. Μου είχαν πει τα καλύτερα για τον τρόπο που θα άλλαζε η καθημερινότητά μου στη Θεσσαλονίκη, όπου και σε ειδικό σχολείο μπορούσα να πάω και θεραπείες να κάνω για το πόδι μου.

Δυστυχώς υπάρχει τεράστιο θέμα με τις υποδομές και την μέριμνα στην επαρχία. Εμένα για καλή μου τύχη βρέθηκε κάποιος να με κατευθύνει για το πού θα πάω στη Θεσσαλονίκη, μου πρότεινε ένα καλό σχολείο και έναν καλό φυσικοθεραπευτή. Βρήκαμε και έναν καλό γιατρό και παλέψαμε το πρόβλημά μου. Αυτό όμως δεν συμβαίνει σε όλους.

Μπορεί να μην βρεθεί κάποιος να τους κατευθύνει, ή να μην έχουν την δυνατότητα να φύγουν. Είναι πολλά τα προβλήματα που μπορεί να τους κρατάνε και είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα στην πατρίδα τους, παιδιά με αναπηρία να μην μπορούν ούτε σχολείο να παρακολουθήσουν, ούτε φυσικοθεραπείες να κάνουν, ούτε κάποια δραστηριότητα. Αναγκάζονται να μένουν καθηλωμένοι, χωρίς επιλογές. Κι επειδή το έζησα, είναι τεράστιο πρόβλημα», τονίζει.

Η ποδοσφαιρική αγκαλιά δεν μπορούσε απλά να κλείσει με την αλλαγή πόλης. Ο Αντώνης για ένα διάστημα συνέχιζε να επισκέπτεται την Τρίπολη για να δει τον Αστέρα και τους ποδοσφαιριστές που τον έκαναν να αισθάνεται διαφορετικά. Κάποια στιγμή όμως, ο προπονητής και οι παίκτες άλλαξαν. Και η επαφή χάθηκε. Τότε, μια άλλη αγκαλιά άνοιξε για εκείνον στη νέα του πόλη.

«Υποστήριζα τον Αστέρα Τρίπολης μέχρι το 2015-16, κυρίως λόγω προσώπων. Για τον Γιώργο Μπαντή, τον Στάικο Βεργέτη και τα άλλα παιδιά. Και επειδή είμαι από εκεί, αλλά κυρίως για τα παιδιά. Όταν έφυγε ο Στάικος Βεργέτης και οι παίκτες δεν ήθελα να είμαι άλλο Αστέρας. Τότε άξιζε να ταξιδεύω, ήθελα να τους βλέπω και να πηγαίνω Τρίπολη. Όταν έφυγαν τα παιδιά δεν ήθελα πια.

Επέλεξα μια ομάδα που θα μπορώ να πηγαίνω και να είναι κοντά μου, να απολαμβάνω το άθλημα που θα μου αρέσει στη Θεσσαλονίκη. Επέλεξα τον ΠΑΟΚ. Ξεκίνησα να πηγαίνω γήπεδο στην Τούμπα και η συμπεριφορά απέναντί μου ήταν άψογη από όλους».

Το παιδί χωρίς πόδια που έδειξε το δρόμο

Η επαφή του με τον ΠΑΟΚ ξεκίνησε με τη βοήθεια των «Αλληλέγγυων Αθλητών», οι οποίοι τον βοήθησαν να πάει για πρώτη φορά σε προπόνηση και να γνωρίσει από κοντά τους «ασπρόμαυρους». Ένα νέο δέσιμο είχε μόλις ξεκινήσει. «Αφού με αγκάλιασαν, άρχισα να δένομαι με την ομάδα.

Πήγα σε κάποιους αγώνες και ήταν συγκινητικές όλες οι στιγμές, όχι μόνο οι ποδοσφαιρικές. Έκαναν ανοιχτές προπονήσεις, διάφορες εκδηλώσεις, όπως για παράδειγμα τα Χριστούγεννα και το δέσιμο έγινε πιο μεγάλο όταν με πήραν κάποια μέρα τηλέφωνο να μπω με άλλα παιδιά με καροτσάκια σε έναν αγώνα. Να μπούμε μέσα στο γήπεδο, παρέα με τους ποδοσφαιριστές. Ξέρεις τι είναι να μπαίνεις μέσα στον χώρο της ομάδας, να νιώθεις και εσύ ένα με αυτούς; Να νιώθεις σαν παίκτης της ομάδας σου, να φοράς την εμφάνιση; Είναι μοναδικά όμορφο».

Ήταν σε μια τέτοια στιγμή, όπου ο Αντώνης είδε την εικόνα που έμελλε να του αλλάξει τον τρόπο σκέψης.

«Εγώ φοβόμουν πολύ τις επεμβάσεις και τα νοσοκομεία. Πέρυσι πήγα λοιπόν στην ανοιχτή προπόνηση του ΠΑΟΚ. Μας κάλεσαν όλα τα παιδιά με καροτσάκια και μας την αφιέρωσαν, μας έδωσαν δώρα για τις γιορτές και γενικά ήταν πολύ ωραία.

Κάποια στιγμή, είδα ένα παιδάκι να κατεβαίνει κάτω στο χορτάρι και να παίζει μπάλα με τους γονείς του. Το παιδί αυτό δεν είχε ποδαράκια. Το είδα να φωνάζει και να χαίρεται με τη μπάλα και ανατρίχιασα. Έδειχνε ότι παλεύει το πρόβλημά του, το νικά. Κι από εκείνη τη στιγμή πήρα ένα ξεχωριστό μήνυμα, κατάλαβα ότι αυτό το παιδί που ζει με χαρά και πάθος χωρίς να έχει πόδια δείχνει το δρόμο, ότι μπορούν όλα να πάνε καλά και για εμένα. Έτσι λοιπόν πήρα την απόφαση να προχωρήσω στο χειρουργείο, το οποίο έπρεπε να γίνει.

Πριν πάω στο νοσοκομείο ήθελα να πάω σε μια ακόμα προπόνηση. Και πράγματι, πήγα, βγάλαμε φωτογραφίες, μου ευχήθηκαν όλοι καλή επιτυχία. Μου έλεγαν “μην φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά”, με αγκάλιαζαν, μου έλεγαν “είσαι γενναίος και δυνατός”. Ε, μετά κι από αυτές τις εικόνες, όλα έκαναν κλικ στο μυαλό μου, άλλαξε όλη μου η διάθεση και η ψυχολογία και πίστεψα ότι μπορώ να τα καταφέρω».

«Το ποδόσφαιρο σε μαθαίνει να μην το βάζεις κάτω ποτέ!»

Η επέμβαση πήγε καλά και ο νεαρός οπαδός του ΠΑΟΚ πλέον σηκώνεται για πρώτη φορά όρθιος, καταλαβαίνοντας και τον ρόλο που έπαιξε το ποδόσφαιρο στην ψυχοσύνθεσή του.

«Μετά την επέμβαση είμαι μια χαρά. Σηκώνομαι για πρώτη φορά, δεν έχω ξαναπερπατήσει. Έχω μια περπατούρα και σηκώνομαι, κάνω κάποια βηματάκια, το παλεύω κάθε μέρα και πιο πολύ. Αισθάνομαι πολύ καλά για αυτό που έχω ήδη πετύχει, καθώς ήμουν ένας άνθρωπος καθηλωμένος σε μια καρέκλα. Αν δεν με μετέφεραν οι γονείς μου, δεν μπορούσα μόνος μου να κάνω τίποτα.

Είναι μεγάλο πράγμα για μένα αυτό που συμβαίνει και βλέπεις ότι το ποδόσφαιρο πέρα από μια μπάλα, είναι πολλά περισσότερα. Σου προσφέρει και άλλα μαθήματα ζωής, σε καθημερινό επίπεδο. Είναι μερικοί άνθρωποι που εκεί που δεν το πιστεύεις, μπορούν να σου αλλάξουν τελείως την ψυχολογία και να δεις με διαφορετική ματιά αυτό που πριν σου φαινόταν βουνό.

Θα συμβούλευα κι άλλα παιδιά με προβλήματα, που νιώθουν εγκλωβισμένα να πλησιάσουν με όποιον τρόπο μπορούν τον αθλητισμό. Το ποδόσφαιρο, πέραν του ότι είναι ωραίο σαν παιχνίδι και σαν άθλημα, μόλις τελειώνει ο αγώνας έχει να σου προσφέρει κι άλλα πράγματα. Σε μαθαίνει να μην το βάζεις ποτέ κάτω, να κοιτάς μπροστά, να μην τα παρατάς στα δύσκολα.

Βιώνουμε αρκετές δυσκολίες πιστεύω στην καθημερινότητά μας, αλλά πάντα υπάρχει ένα παραθυράκι για να προχωρήσεις και να κάνεις καλύτερη τη ζωή σου. Κι εγώ στην αρχή είχα άγχος επειδή είχα τραβήξει πολλά από γιατρούς και επεμβάσεις, αλλά πλέον σκέφτομαι διαφορετικά».

Ο τελικός…

Για τον Αντώνη, μένει πλέον ακόμα ένας «τελικός». Μια πιο σύνθετη επέμβαση, η οποία αποτελεί το τελευταίο βήμα των γιατρών, πριν κάνει εκείνος το επόμενο δικό του. Θα παρέμβουν ουσιαστικά στους μεις και θα «φέρουν» το αριστερό πόδι, που είναι πιο κοντό από το δεξί, σε ισορροπία.

Και τα όνειρα φυσικά συνεχίζονται. «Μου αρέσει πολύ η θέση του τερματοφύλακα στο ποδόσφαιρο. Άσχετα αν δεν μπορώ, λόγω της κατάστασής μου, να παίξω. Μου αρέσει αυτή η θέση και δεν έχω σταματήσει να πιστεύω κάποια στιγμή να με βοηθήσει ο Θεός, να περπατήσω κανονικά και γιατί όχι; Να παίξω κάτω από μια εστία με μια μπάλα και δύο γάντια. Αν το πιστεύεις, όλα γίνονται…».

Πηγή: gazzetta.gr

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]