Και στις δύο ομάδες πολλά συμβόλαια ολοκληρώθηκαν αυτή τη σεζόν. Οι περισσότεροι παίχτες είχαν αυξήσει τις μετοχές τους και ήθελαν αρκετά παραπάνω σε λεφτά. Αυτό φάνηκε κυρίως στον Παναθηναϊκό, με τον Σίνγκλετον και τον Τζέιμς να ζητάνε 50% και 150% αύξηση αντίστοιχα. Ο Κρις από το 1 εκατομμύρια θα πάει λογικά στο 1.5 στη Μπαρτσελόνα και ο Τζέιμς υπέγραψε στην Αρμάνι με 1.8. Πέρσι για το 3μηνο που αγωνίστηκε έπαιρνε 300 χιλιάρικα. Λεφτά που στο χρόνο θα ήταν σχεδόν 700.000.

Δεν είναι μόνο ότι τέτοια λεφτά δεν μπορούν να τα δώσουν οι αιώνιοι και ιδίως ο Ολυμπιακός. Είναι ότι οι προπονητές αποφάσισαν ένα άλλο πλάνο. Και με τις μέχρι στιγμής κινήσεις τους δείχνουν ότι αν μη τι άλλο θέλουν να παράξουν ένα είδος μπάσκετ. Να έχουν την δική τους ταυτότητα. Κάτι που ο Παναθηναϊκός δεν το είχε πέρσι και το απέκτησε φέτος, ενώ ο Ολυμπιακός δεν το είχε εδώ και 2 χρόνια. Γιατί το αντιμπάσκετ των 65 πόντων δεν είναι ταυτότητα. Με όλο το συμπάθιο προς τον κόουτς Σφαιρόπουλο, ο οποίος ακόμα αποθεώνεται από τους εραστές της μετριότητας που βρίθουν στην μπασκετική δημοσιογραφία.

Πάμε να τα δούμε όμως ξεχωριστά.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Οι πράσινοι πήραν το δεύτερο σερί πρωτάθλημα, έπαιξαν ένα από τα ωραιότερα μπάσκετ στην Ευρώπη φέτος, αλλά είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στη Ρεάλ που γύρω στον Απρίλιο βρισκόταν στο τοπ της φόρμας της.

Σίνγκλετον, Τζέιμς, Γκάμπριελ, Πέιν, Ρίβερς, Λοτζέσκι αποχαιρέτησαν. Οι 4 από τους 6 οριστικά, οι άλλοι δύο παίζεται. Ο Κρις Σίνγκλετον είναι ένας παίχτης που θέλει ο Πασκουάλ, αλλά προς το παρόν δεν διαφαίνεται παραμονή του. Ο Ματ Λοτζέσκι έδειξε στο φίνις ότι είναι πολύ καλός και ουσιαστικός παίχτης. Και όσο είναι υγιής είναι καλύτερος επιθετικά από τον Ρίβερς. Το σενάριο να μείνει ως 7ος ξένος μόνο για Ευρωλίγκα ακούγεται και θα ήταν ιδανικό.

Από την άλλη, ανανέωσαν Καλάθης, Ντένμον, Λεκαβίτσιους. Για τον πρώτο δεν χρειάζονται επιχειρήματα. Ο δεύτερο είναι φουλ αδικημένος από τον Πασκουάλ, αφού στη σειρά με τη Ρεάλ χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα και συνεισέφερε πολλά. Επίσης, ενώ με την άφιξη του Τζέιμς η θέση του ήταν επισφαλής, πήρε κίνητρο και έδειξε καλύτερος. Σε αντίθεση με τον Παππά που τον πήρε από κάτω. Ο Λεκάβιτσιους επίσης δεν πήρε τις ευκαιρίες που έπρεπε. Δεν έπαιξε καθόλου με τη Ρεάλ και παρά το ότι έκανε κάποια καλά ματς, δεν μπόρεσε να κάνει ότι με τη Ζαλγκίρις. Ίσως γιατί εκεί είχε έναν προπονητή που ήξερε να τον εκμεταλλευτεί.

Ως προς τις αφίξεις, έχουμε και λέμε. Ιωάννης Παπαπέτρου. Ένας εξελίξιμος Έλληνας που αν δεν ήταν Έλληνας ο Ολυμπιακός θα τον είχε διώξει πέρσι και ο Παναθηναϊκός ίσως δεν τον έπαιρνε. Δεν έχει θέλξει με την απόδοσή του, αλλά με προπονητή Σφαιρόπουλο και με τον Παπανικολάου να θεωρείται αδίκως καλύτερός του, δεν μπορεί να κριθεί. Δεν πήρε πραγματικά ευκαιρίες στο λιμάνι και εδώ φαίνεται πως θα τις έχει.

Ο Λάνγκφορντ είναι παιχταράς. Μόλις 14 μήνες πέρασαν από τότε που έβγαινε πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκας. Η περσινή χρονιά είχε τραυματισμό μετά από πολλά χρόνια, αλλά στην θεωρία κανείς δεν είναι άχρηστος. Για μένα είναι πολύ μεγάλη προσθήκη. Το αν θα αποδώσει αυτά που πρέπει είναι μελλοντική κουβέντα. Αυτή τη στιγμή ο οπαδός πρέπει να χαίρεται που η διοίκηση έκανε το καθήκον της και με το παραπάνω.

Τρίτη μεταγραφή είναι ο Λάσμε. Δεν τον έχω παρακολουθήσει τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά για το σκοπό που έρχεται η ηλικία του δεν θα παίξει ρόλο. Στόχος είναι να παίρνει 15-20 λεπτά στο 5, ανάλογα το ματς. Άλλα τόσα θα παίρνει ο Γκιστ και ένα 5-10λεπτο ο τίμιος και υποτιμημένος Ίαν Βουγιούκας. Αν έρθει και ο Παπαγιάννης όπως ακούγεται, θα υπάρχει άλλη μια λύση. Κι ας χρειάζεται πολύ δουλειά ο Big Papa.

Αυτό που απομένει είναι το 4άρι όπου ακούγεται ότι θα δοθεί ένα πολύ καλό συμβόλαιο. Είτε είναι ο Κρις είτε άλλος, όλα θα φανούν στο γήπεδο. Το βασικότερο είναι να μην μειωθεί το όμορφο μπάσκετ της περσινής σεζόν, να κάνουν step up παίχτες όπως ο Παπαπέτρου, ο Θανάσης, ο Παππάς και ο Λεκάβιτσιους και η ομάδα να χτίσει αυτό που επιθυμεί. Τον καλό ελληνικό κορμό.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Το πιο εύκολο πράγμα για τον Ολυμπιακό της επόμενης χρονιάς είναι να ξεπεράσει το κακό μπάσκετ της φετινής. Και με προπονητή τον Ντέιβιντ Μπλατ γίνεται ακόμα πιο εύκολο. Το ότι μιλάμε για μια προπονητάρα είναι αναμφισβήτητο. Ακόμα και στο πολύ χαμηλό μπάτζετ του Ολυμπιακού μπορεί να κάνει θαύματα. Δεν θα πάρει φυσικά την Ευρωλίγκα. Αλλά πιστεύω πως θα παρουσιάσει μετά από χρόνια ένα ευχάριστο θέαμα για τον μέσο Ολυμπιακό. Αυτό που προτιμά να πάρει ένα πρωτάθλημα με σκορ 45-41 καλύτερα να μην τον ευχαριστήσει.

Από την περσινή ομάδα έφυγαν οι ΜακΛίν, Τιλί, Ουίλτζερ, Τόμπσον, Ρόμπερτς, Παπαπέτρου. Ο ΜακΛίν ήταν ο πιο τίμιος απ΄όλους και ο καλύτερος στους τελικούς. Ο Τιλί τραυματίστηκε πολλές φορές και δεν μπόρεσε να προσφέρει τα καλά που μπορεί. Ο Ουίλτζερ ήταν μια μικρή έκπληξη, μιας και αποτέλεσε μια αξιόπιστη λύση που μέσα από ενδυνάμωση και εξοικείωση στην Ευρώπη θα γινόταν καλύτερος. Ο Ολυμπιακός δεν πήρε το ρίσκο. Ο Ρόμπερτς και ο Τόμπσον αδικήθηκαν κατάφωρα από τον προπονητή τους και γι΄αυτό δεν απέδωσαν. Σίγουρα δεν γίνεται να κριθούν ως κακές επιλογές.

Πάμε σε αυτούς που έμειναν. Ο Σπανούλης και ο Παπανικολάου. Σημαντικοί και οι δύο, Έλληνες και οι δύο. Απλώς πρέπει να αλλάξει ο τρόπος συμμετοχής τους του χρόνου. Ο Σπανούλης για παράδειγμα θα πρέπει να παίζει πάνω από 20 λεπτά μόνο από τον Μάρτιο και μετά. Πριν πρέπει να είναι στα 8-10 λεπτά στο πρωτάθλημα και στα 15-20 στην Ευρωλίγκα. Κάτι άλλο ίσως να ζημιώσει την ομάδα.

Ο Παπανικολάου λογίζεται ως βασικό τριάρι στη λογική ότι δε θες και οι 5 παίχτες της πεντάδας να προσφέρουν σταθερά σκορ. Θες έναν που να κουμπώνει με όλους, να καλύπτει όλους, να προσφέρει τα 3-4 μικρά που οι άλλοι δε μπορούν. Ο ίδιος φέτος πρέπει να σταματήσει να διαμαρτύρεται τόσο πολύ γιατί μόνο κακό κάνει.

Ως προς αυτούς που ήρθαν, ο Γκος είναι για πολλούς γνώστες μια μεταγραφή που θα βγει. Ένας παίχτης που θα βγάλει μάτια. Ο Λίντεϊ είναι ένα μεγάλο στοίχημα, ειδικά αν προορίζεται για δεύτερο πεντάρι. Ο Μπλατ τον γνωρίζει καλά, μένει να δούμε τι έχει να προσφέρει. Ο Βεζένκοφ είναι ακόμα ένα μεγαλύτερο στοίχημα, μιας και δεν κάνει τίποτα καλά εκτός από το σουτ με πρόσωπο από τα 5-6 μέτρα. Ούτε πλάτη έχει ούτε σώμα βάζει στην άμυνα. Στις περιστροφές δεν είναι καλός, ενώ και στην ομαδική άμυνα έχει μεγάλο πρόβλημα. Ή μεγάλο περιθώριο εξέλιξης.

Τελευταίος χρονικά ο Αξέλ Τουπάν. Ένα από τα αθόρυβα τριάρια της Ευρωλίγκας. Ο Σαρούνας τον ανέδειξε και τα στοιχεία του δείχνουν παίχτη που τώρα είναι καλύτερος από Παπαπέτρου. Αν ήταν Έλληνας η μπασκετική μασονία θα τον έβαζε στα 4-5 καλύτερα τριάρια της διοργάνωσης. Ευτυχώς δεν είναι. Ευτυχώς κοιτάζει και το σκορ. Ευτυχώς δεν φοβάται να σουτάρει.

Οι γκρινιάρηδες και άσχετοι οπαδοί

Οι δύο αιώνιοι φτιάχνουν με σωστό σκεπτικό το μπάσκετ τους. Αν θα τους επιβεβαιώσει και η πράξη θα φανεί. Κανείς όμως δεν μπορεί να το παίζει έξυπνος και να φωνάζει «τα έλεγα εγώ». Γιατί από σεζόν σε σεζόν υπάρχουν πολλές παράμετροι που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Επίσης θα είναι λάθος να κριθούν οι επιλογές βάσει των τροπαίων στο τέλος της σεζόν. Ή βάσει της συμμετοχής στο final-4.

Θα πρέπει να κριθούν βάσει της ομορφιάς του θεάματος. Γιατί αυτό έχει ανάγκη το ελληνικό μπάσκετ, αυτό είναι που έχουμε χάσει καιρό τώρα και όλοι οι Έλληνες που εντυπωσιάζουν επιθετικά στα 18 τους, μοιάζουν με παλαίμαχοι στα 25 τους.  Το παράδειγμα του Χαραλαμπόπουλου τα λέει όλα.

Και φυσικά δεν είναι πανάκεια το ελληνικό ρόστερ. Δεν έχουμε δικαίωμα να μηδενίζουμε αυτό που δεν ξέρουμε και δεν είναι ελληνικό. Για παράδειγμα ο Τουπάν έχει ήδη ακούσει πολλές κακές κριτικές από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από μπάσκετ ή δεν έχουν παρακολουθήσει καθόλου Ευρωλίγκα πέρα από την ομάδα τους. Η ίδια γκρίνια υπάρχει για τις ηλικίες του Λάσμε και του Λάνγκφορντ. Λες και ο Τζέισι Κάρολ ή ο Φελίπε Ρέγιες που πήραν Ευρωλίγκα είναι νεούδια.

Πάνω απ΄όλα το μπάσκετ. Όσο περισσότερο σέβεται κανείς την ομορφιά του αθλήματος και όχι τη σκοπιμότητα, τόσο θα ανταμείβεται. Η Ζαλγκίρις το απέδειξε περίτρανα. Σεβάστηκε την ευφυΐα, την τακτική, αλλά και το επιθετικό ταλέντο. Και κέρδισε πολλά.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]