Διαβάστε ΕΔΩ το μεγάλο αφιέρωμα του Ελεύθερου Τύπου για το Ευρωμπάσκετ του ’87

Οι δημοσιογράφοι του EleftherosTypos.gr αποφάσισαν να καταθέσουν τι σημαίνει για αυτούς το ’87, τι θυμούνται και με τι μεγάλωσαν για όσους δεν θυμούνται γιατί ήταν αγέννητοι.

Γιώργος Μιχαηλίδης

Είναι απλό: ήμουν αγέννητος. Τι μπορώ λοιπόν να θυμάμαι; Τίποτα θα πει κάποιος, όμως, έχει άδικο. Ελάχιστους μήνες αργότερα είδα το φως του κόσμου και μπορεί ο πατέρας μου να με φώναζε «Ντέταρι» λόγω της μεγάλης μετεγγραφής του Ούγγρου στον Ολυμπιακό, όμως η πρώτη μπάλα που μου έδωσε να πιάσω στα χέρια μου ήταν αυτή του μπάσκετ.

Ήμουν νηπιαγωγείο όταν με έγραψε στην ακαδημία της γειτονιάς συμμετέχοντας και αυτός στον οργασμό που βρέθηκε η χώρα από το 1987 και ύστερα όπου αξιοποίησε την μεγάλη επιτυχία και κατάφερε να γίνει μέχρι και σήμερα μπασκετομάνα. Τον άκουγα λοιπόν να μου περιγράφει πώς αυτός και η μητέρα μου γιόρτασαν την κατάκτηση του ευρωπαϊκού βγαίνοντας στον δρόμο. Παιδιά ακόμα, ούτε 25 ετών και εγώ να βρίσκομαι στην κοιλιά της μάνας μου, κατεβήκατε «όλοι μας» στην Ομόνοια.

Μπορεί πιο πιτσιρικάς (και ειδικότερα πριν ζήσουμε τα έπη του 2004-2005-2006) να μην καταλάβαινα την διείσδυση που είχε μία τέτοια επιτυχία στην ελληνική κοινωνία, καταλάβαινα όμως πόσο μεγάλη σημασία έπαιζε για την φίλαθλη ιστορία του πατέρα μου ο οποίος βούρκωνε κάθε φορά που περιέγραφε αυτές τις στιγμές.

Μιχάλης Μαρδάς

Τελικός του 1987 και ο υπογράφων, σε ηλικία 10 ετών, από το πρωί εκείνης της ημέρας στριφογύριζε στο σπίτι και κατά το μεσημέρι έκανε την μαγική κίνηση: «Μα… (σ.σ. είχε κοπεί στην μέση η λέξη μάνα γιατί με κοίταζαν περίεργα όταν την έλεγα μαμά) σήμερα είναι ο τελικός στο μπάσκετ. Θα το δω;».

Στο σπίτι υπήρχε μία τηλεόραση, ασπρόμαυρη με τα γνωστά κουμπάκια πάνω της για να αλλάζουν τα κανάλια (σ.σ. ναι δεν υπήρχαν πάντα τηλεκοντρόλ, ούτε ήταν έγχρωμες οι τηλεοράσεις). Ο εφιάλτης μου τα απογεύματα, ήταν πως η συσκευή ήταν κατειλημμένη από πατέρα, παππού και γιαγιά. Πάντοτε έδειχνε τον καιρό για τους αγρότες και τις ειδήσεις. Η ιεροτελεστία αυτή υπήρχε και στα προηγούμενα ματς και μετά κόπων και βασάνων κατόρθωνα να βλέπω στο ενδιάμεσο τι γίνεται.

Η ερώτηση-παράκληση είχε όμως αποτέλεσμα και για πρώτη φορά άκουσα την μάνα μου να βάζει τον δικό της νόμο στο σπίτι μας. Μικροπαντρεμένη, γαρ, για πολύ καιρό υπέκυπτε στα πεθερικά κυρίως και λιγότερο στον πατέρα μου σχετικά με τις καθημερινές συνήθειες.

Εκείνο το μεσημέρι όμως ήταν απόλυτη: «Σήμερα η τηλεόραση είναι του Μιχάλη» είπε και για να το αποδείξει κάθισε μαζί μου και είδαμε τον τελικό. Ποτέ δεν το παραδέχτηκε ότι το έκανε μόνο και μόνο για να μην υπάρξει κάποιος… απρόσκλητος, αλλά μάλλον για αυτό το έκανε.

Ο τελικός τελειώνει, οι πανηγυρισμοί στην τηλεόραση και μέσα στο σπίτι από εμένα και τον μικρό μου αδερφό χαλούσαν κόσμο και μετά από λίγο η συσκευή έκλεισε. Τις επόμενες ημέρες η «κανονικότητα» επανήλθε στην τηλεθέαση, αλλά ο… πόλεμος είχε κερδιθεί και για την μάνα μου και για εμένα αλλά και για την Εθνική.

Σοφία Βαλσάμη

Εχοντας δει όλους τους αγώνες του Ευρωμπάσκετ ήταν αδύνατον να χάσω τον τελικό. Η προσμονή, άλλωστε, ήταν τεράστια. Από νωρίς είχα πάρει θέση μπροστά στην τηλεόραση, για το μεγάλο αυτό γεγονός… Στο σπίτι ήταν σαν να είχαμε γιορτή και ενώ με τον πατέρα μου που δεν χάναμε και δεν χάνουμε αθλητικό γεγονός δεν βλέπαμε την ώρα να αρχίσει το τζάμπολ.

Στις βολές του τίμιου γίγαντα Αργύρη Καμπούρη πρέπει να μας άκουσε όλη βόρεια Κέρκυρα, αλλά τι μας ένοιαζε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το θαύμα είχε ολοκληρωθεί. Τα πανηγύρια ήταν μόνο μέσα στο σπίτι, αλλά θυμάμαι πολύ καθαρά να θέλω να μπω μέσα στην τηλεόραση. Να γιορτάσω μαζί με τους παίκτες αυτό το μεγάλο επίτευγμα.

Χάρης Αποστολόπουλος

Δυστυχώς, ανήκω στους άτυχους μικρούς που το 1987 δεν ήταν παρά… μια ιδέα! Δεν είχα την τιμή να παρακολουθήσω το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ live κι όσο κι αν υπάρχει η δυνατότητα να παρακολουθήσει κανείς μέσω Youtube τα κατορθώματα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Καμπούρη και των λοιπών παιδιών, αναμφίβολα, δεν μπορεί να είναι το ίδιο!

Το μόνο σίγουρο είναι πως –όσο κλισέ κι αν έχει καταντήσει, είναι πέρα για πέρα αλήθεια- το Ευρωπαϊκό του 1987, έστρεψε πολύ μα πάρα πολύ κόσμο στο μπάσκετ! Το έβαλε στις τηλεοράσεις, στα σαλόνια, τα σπίτια μας και το κυριότερο, στις καρδιές μας! Πιθανότατα δεν θα είχαν ακολουθήσει τόσα μετάλλια και διακρίσεις στις διεθνείς διοργανώσεις, σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, αν ο Δαυίδ Γκάλης δεν τα είχε καταφέρει τόσο μα τόσο καλά κόντρα στους γίγαντες Γολιάθ της ΕΣΣΔ. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε μια ακόμα μεγαλύτερη παρακαταθήκη που μας κληροδότησε η «χρυσή» γενιά του ’87.

Ευανθία Καρρά

Ευρωμπάσκετ 1987. Πολλές φορές είχα ακούσει αυτή την φράση σε μεγάλα αθλητικά γεγονότα (Eurobasket & Μουντομπάσκετ 2005, 2006 – Euro 2004) από τους γονείς μου που συνέκριναν τις δικές μου… εποχές με αυτό το αθλητικό γεγονός. Τότε δεν είχα γεννηθεί, δεν υπήρχα καν σαν ιδέα, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως οι δρόμοι ήταν τελείως άδειοι την ώρα του αγώνα, σύμφωνα με την μάνα μου. Ωστόσο την συνέχεια μετά το τέλος του αγώνα μου την περιέγραψε με την λέξη «χαμός», κινώντας εμφατικά τα χέρια της. Ο πατέρας μου, ήταν… άτυχος μιας και δούλευε και δεν μπόρεσε να απολαύσει τον αγώνα ωστόσο μόλις σχόλασε έτρεξε στην Ομόνοια και πανηγύρισε φωνάζοντας «Ελλαδάρα ΟΛΕ»!

Δημήτρης Καπετανόπουλος

Η 14η Ιουνίου του 1987 έχει σημαδευτεί ως η ημέρα που «γιγαντώθηκε» το ελληνικό μπάσκετ.

Προσωπικά ήμουν μόλις ενός χρόνου, οπότε δε θα μπορούσα να θυμάμαι κάτι από εκείνη την ημέρα. Εκείνο όμως που ξέρω για εκείνη την ημέρα, είναι πως ασχολιόταν δεν ασχολιόταν κάποιος με τα αθλήματα, το βράδυ της 14ης Ιουνίου ήταν καρφωμένος μπροστά στην τηλεόρασή του να βλέπει τον Γκάλη να «μαγεύει» την Ευρώπη, απέναντι στην τεράστια ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης, που μόλις 2 χρόνια μετά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Σεούλ.

Κλασσική περίπτωση οι γονείς μου, άνθρωποι που δεν παρακολουθούσαν ιδιαίτερα οποιοδήποτε σπορ, κι όμως έχουν να πουν ότι την ώρα του τελικού, δεν έβλεπες ούτε… σκύλο να κυκλοφορεί στον δρόμο. Και αυτό ήταν αναμφίβολα άλλη μια τεράστια επιτυχία της «επίσημης αγαπημένης».