Τέλος, για τον βαθύ, υπαινικτικό τρόπο που φωτίζει τις κοινωνικές, πολιτικές και πνευματικές προεκτάσεις μιας τραγικής αληθινής ανθρώπινης ιστορίας», λέει ο πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του 23ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας, Γιάννης Οικονομίδης, για την ταινία «Saint Omer» της Αλίς Ντιoπ, που απέσπασε το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στην πρόσφατη διοργάνωση. Και δεν είναι η μόνη διάκριση που η ταινία έχει αποσπάσει, καθώς, ανάμεσα στα άλλα, κέρδισε δύο μεγάλα βραβεία στο Φεστιβάλ Βενετίας, τον Αργυρό Λέοντα – Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, αλλά και τον Χρυσό Λέοντα του Μέλλοντος – Βραβείο Καλύτερης 1ης Ταινίας.

Καθώς το «Saint Omer» θα κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες στις 20 Απριλίου, η πρωταγωνίστρια Γκιουσλαζί Μαλάντα μίλησε στον «Ε.Τ.» της Κυριακής για το πώς αλλάζουν τα πράγματα για τις γυναίκες στη Γαλλία και τις πρόσφατες ταραχές στους δρόμους της χώρας. «Είναι αγώνας για την αξιοπρέπειά μας», λέει η Γκιουσλαζί Μαλάντα, η οποία στο «Saint Omer» ερμηνεύει ανατριχιαστικά μια γυναίκα που βρίσκεται στο εδώλιο κατηγορούμενη για τη δολοφονία του μωρού της. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Πώς πήγε η πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου;

Πήγε πολύ καλά, είχε πολύ κόσμο, πολλές γυναίκες και ένιωσα όμορφα που παρουσιάσαμε την ταινία στην Ελλάδα, γιατί πρόκειται περί τραγωδίας με πολύ σημαντικές αναφορές στη «Μήδεια». Ηταν πολύ ωραία εμπειρία. Οι περισσότερες ερωτήσεις του κοινού αφορούσαν στην ιστορία αυτού του εγκλήματος και το πώς εγώ μπόρεσα να μπω στον χαρακτήρα μιας παιδοκτόνου, από πού πιάστηκα για να ερμηνεύσω αυτόν τον χαρακτήρα.

Πώς σας καθοδήγησε η σκηνοθέτις Αλίς Ντιοπ;

Μου έδωσε αρκετά απλές οδηγίες. Ηθελε να είμαι μια φιγούρα ακίνητη, σαν γλυπτό, αλλά με λόγο απτό και ταυτόχρονα μυστηριώδη, κατανοητό από τους θεατές, σεβόμενη πάντα το σενάριο, το οποίο ήταν ουσιαστικά τα πρακτικά της δίκης. Δεν είχα το δικαίωμα να αυτοσχεδιάσω σε καμία περίπτωση. Επρεπε να σεβαστώ το σενάριο και να έχω έναν τρόπο που θα μεταφέρω τα λόγια, που θα είναι ο τρόπος της μητέρας που είναι ταραγμένη και ήρεμη, ακίνητη και αμετακίνητη.

Πώς άλλαξε η ζωή σας έπειτα από αυτήν την ταινία;

Υστερα από αυτήν την ταινία παραμένω πολύ απαιτητική με τις προτάσεις που λαμβάνω. Λέω «όχι» συνήθως, αλλά με ενδιαφέρει πολύ να έχω προτάσεις. Πρέπει η πρόταση που θα πω το «ναι» να με έχει κατακτήσει. Προς το παρόν, δεν έχω βρει κάτι τέτοιο, αλλά ελπίζω σύντομα να γίνει αυτό. Θα παίξω όμως στην επόμενη ταινία του Μπερτράν Μπονελό.

Τι σημαίνει υποκριτική για εσάς;

Δεν είναι θέμα προτεραιότητας η υποκριτική για εμένα. Είναι ανάγκη. Απλώς δεν θέλω να συμμετέχω σε κακές ταινίες. Είμαι ηθοποιός που όταν λέω «ναι» σε μια πρόταση θέλω να είναι 100% «ναι». Είναι πολύ σημαντικό για την ελευθερία μου αυτό. Ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία και όταν λες σε όλα «ναι» θα είναι δύσκολα τα πράγματα μετά για εσένα. Προτιμώ να είμαι γυναίκα ηθοποιός με απαιτήσεις και να λέω «ναι» σε προτάσεις όταν αυτές είναι πραγματικά καλές. Να με ενδιαφέρουν πολύ και να προέρχονται από καλούς σκηνοθέτες. Είμαι έτοιμη να περιμένω, όχι πολύ, αλλά είμαι έτοιμη.

Τι σημαίνουν για εσάς τα βραβεία και οι υποψηφιότητες που έχετε αποσπάσει με αυτήν την ταινία;

Δεν το περίμενα καθόλου. Πολλοί το περίμεναν, αλλά εγώ όχι. Ισως κάποιοι ηθοποιοί, ιδίως στην Αμερική, να σκέφτονται βραβεία και διακρίσεις όταν λένε «ναι» σε μια πρόταση, αλλά εγώ όχι, δεν το σκεφτόμουν έτσι. Ηταν έκπληξη για εμένα οι υποψηφιότητες και με χαροποίησαν. Είναι ένα είδος αναγνώρισης. Στη Γαλλία, βέβαια, το ότι μπορεί να έχεις βραβευθεί με Σεζάρ δεν σημαίνει ότι θα κάνεις μεγάλη καριέρα. Μου έδωσε χαρά η υποψηφιότητα, αλλά δεν ήταν αυτό το πιο σημαντικό μέρος αυτής της δουλειάς, αν και το Σεζάρ θα ταίριαζε πολύ στο μικρό μου διαμέρισμα στο Παρίσι. Χάρηκα όμως πολύ για την ομάδα που δούλεψε για αυτήν την ταινία. Ενιωσα περήφανη που τους εκπροσώπησα στα βραβεία.

Εχουν αλλάξει τα πράγματα στη Γαλλία για τις γυναίκες στο σινεμά;

Τα πράγματα αλλάζουν στη Γαλλία για τις γυναίκες και τους μαύρους, αλλά με αργούς ρυθμούς. Υπάρχουν περισσότερες γυναίκες σκηνοθέτιδες που δουλεύουν τώρα και ιδίως αυτήν τη χρονιά είχαμε πολλές. Ομως, στα βραβεία Σεζάρ δεν υπήρχε γυναίκα υποψήφια για το βραβείο σκηνοθεσίας φέτος. Είναι τρελό, είναι ντροπή. Τα πράγματα αλλάζουν, αλλά τελικά όχι, δεν αλλάζουν. Στο βιβλίο «Ο Γατόπαρδος» διάβασα μια φράση: «Για να αλλάξουν τα πράγματα δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα» και μερικές φορές αυτό νιώθω ότι συμβαίνει στη Γαλλία. Αλλάζουμε, αλλά τελικά τίποτα δεν αλλάζει. Και δεν ξέρω γιατί. Οι γυναίκες όμως δεν φοβούνται να εκτεθούν όσο παλαιότερα. Αν θέλουν να υπάρχουν σε αυτήν τη βιομηχανία, το κάνουν. Και οι ηθοποιοί πλέον δεν φοβούνται να συμμετέχουν σε ταινίες που σκηνοθετούν γυναίκες.

Η πραγματική αλλαγή έρχεται μέσα από την ίδια τη γυναίκα και τον τρόπο που επιλέγει να βαδίσει στη ζωή της. Η κοινωνία πρέπει να αλλάξει, αλλά χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω γυναίκες να μη φοβούνται να συνυπάρχουν με τους γύρω τους και να μη χρησιμοποιούν δικαιολογίες. Οι γυναίκες υπάρχουν και δεν φοβούνται πλέον να υπάρχουν.

Γιατί οι Γάλλοι διαμαρτύρονται στους δρόμους;

Πρέπει να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπειά μας. Να μη δεχθούμε τη φτωχοποίηση γιατί κάποιοι θέλουν να είναι εξωφρενικά πλούσιοι. Η μεσαία τάξη φτωχοποιείται συνεχώς και γι’ αυτό μάχονται οι άνθρωποι. Για να μη φτωχοποιηθούν ακόμα περισσότερο στα επόμενα χρόνια. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρουμε.

Ειδήσεις σήμερα