Οι εξελίξεις της πανδημίας στη συμπρωτεύουσα φαίνεται να δίνουν το «πράσινο φως» στην πρώτη παραγωγή για φέτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος… Το εμβληματικό έργο «Βαβυλωνία» του Δημητρίου Κ. Βυζάντιου προγραμματίζεται να ανέβει στο ΚΘΒΕ από τις 23 Οκτωβρίου.

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]

Η μεστή και άμεση σκηνοθετική ματιά του Τάκη Χρυσικάκου εστιάζει στην Ελλάδα της ανομοιογένειας που πασχίζει να αναστηθεί σε κράτος, κουβαλώντας κατάλοιπα του οθωμανικού ζυγού, αρχαιοελληνικές περγαμηνές, ιταλικές επιδράσεις, αλλά και τις ιδιαίτερες κουλτούρες που ανέπτυξε ο κόσμος της σε απομονωμένες περιοχές.

«Με φόντο το επίκαιρο για την εποχή του γλωσσικό ζήτημα, ο Βυζάντιος δημιούργησε ένα έργο που έφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα των τοπικών διαλέκτων και την έλλειψη μιας ενιαίας μορφής προφορικού λόγου. Η “Βαβυλωνία” είναι μια ωδή στη διαφορετικότητα, μια κωμωδία με στόχο να παροτρύνει το κοινό στη διάδοση της παιδείας και να αναδείξει την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ενιαίας νεοελληνικής γλώσσας», περιγράφει ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Τάκης Χρυσικάκος για το έργο που αποτελεί σήμερα ένα κείμενο γεμάτο συμβολισμούς και μηνύματα για τις «ντοπιολαλιές, αλλά και για την ασυνεννοησία των ανθρώπων της χώρας μας».

Η παράσταση

Το έργο μάς ταξιδεύει στο 1827, την ημέρα που αναγγέλλεται η ανεξαρτησία της Ελλάδας. Σε μία λοκάντα του Ναυπλίου μία ομάδα Ελλήνων, που κατάγονται από διάφορες περιοχές του ελλαδικού χώρου, στήνει ένα γλέντι. Ενας Χιώτης, ένας Αρβανίτης και ένας Κρητικός μπλέκονται σε ένα περιστατικό που συμβαίνει μετά την επιτυχημένη έκβαση της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου.

Ενας αστυνόμος προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση, αλλά οι παράξενες ντοπιολαλιές θολώνουν τα γεγονότα, με αποτέλεσμα οι ανακρίσεις να οδηγηθούν σε φιάσκο. Τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου επιμελήθηκε ο Τάκης Χρυσικάκος, ο οποίος -όπως μας περιγράφει ο ίδιος- βασίστηκε πάνω στις δύο εκδοχές του έργου, εκείνη του 1836 και του 1840.

«Η πρώτη μου επαφή με το έργο ήταν στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κουν. Τότε έπαιξα τον Κύπριο. Στην παράστασή μας ενοποιούμε όλους τους χώρους επί σκηνής. Αυτή η σύνθεση θεωρώ ότι βοηθάει τον θεατή να κατανοήσει το έργο και συγχρόνως να βλέπει τη θεατρική ροή επί σκηνής με ευρηματικούς φωτισμούς», σημειώνει ο σκηνοθέτης, ο οποίος επίσης ενσαρκώνει τον Ανατολίτη. «Πρόκειται για έναν δύσκολο ρόλο. Το μότο της ζωής μου είναι: “Βάλε μου δύσκολα να γίνω καλύτερος”».

» Για το σήμερα και την επόμενη ημέρα στον χώρο του θεάτρου: «Νιώθω πολύ προβληματισμένος. Ολοι οι άνθρωποι του πολιτισμού, συνάδελφοι, τεχνικοί και παραγωγοί, βρισκόμαστε σε αχαρτογράφητα τοπία. Αγνοούμε το αύριο. Στη Θεσσαλονίκη, αν όλα εξελιχθούν καλά σε σχέση με την εξάπλωση του ιού, θα ανοίξουμε 23 Οκτωβρίου με τη “Βαβυλωνία”, σε πανελλαδική πρεμιέρα λόγω της πανδημίας. Αυτή η αβεβαιότητα δεν συμβαίνει μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η εκάστοτε Πολιτεία από θέση ευθύνης πρέπει να διαφυλάξει τους ανθρώπους του πολιτισμού, τους καλλιτέχνες. Δυστυχώς, στη χώρα μας ο πολιτισμός δεν αντιμετωπίζεται ως πολύτιμο αγαθό, αλλά ως περιττό αγαθό», επισημαίνει ο κ. Χρυσικάκος.

Οσο για την επόμενη ημέρα, ο σκηνοθέτης απαντάει: «Οι νέοι είναι το μέλλον. Το να γκρεμίζεις όμως το χθες -όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τις μοντέρνες αποδομήσεις κλασικών έργων- δεν βοηθάει. Ο μαγικός ρεαλισμός είναι το ζητούμενο στην τέχνη. Ο μεγάλος σκηνοθέτης, ο Λευτέρης Βογιατζής, δεν έκανε ποτέ αποδόμηση σε κάποιο έργο. Το αντίθετο… Για τουλάχιστον έξι μήνες έκανε πρόβες για να βγάλει το μεδούλι του έργου. Κι όπως έχει πει ο Κουν, τρία είναι τα μυστικά του ηθοποιού για να κάνει επιτυχία: δουλειά, δουλειά, δουλειά. Ας προσπαθήσουμε μετά την πανδημία να δημιουργήσουμε θέατρο, όχι εγωκεντρισμό». Επιπρόσθετα, ο καταξιωμένος σκηνοθέτης μάς υπενθυμίζει τη φράση του Σαλβαδόρ Νταλί: «Μη φοβάσαι την τελειότητα, δεν πρόκειται να τη φτάσεις ποτέ».

«Ισως να έκανα πιο προσεκτικά βήματα την περίοδο της νιότης μου…»

Κοιτάζοντας πίσω, θα αλλάζατε κάτι στην 25χρονη πορεία σας;

Το επόμενα βήματα είναι καλύτερα από τα προηγούμενα. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες και ηθοποιούς και να πάρω πάρα πολλά. Θα ήταν κρίμα να αναιρέσω το παρελθόν μου. Ο καλλιτέχνης, ωστόσο, ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος, όχι με την έννοια της ματαιοδοξίας, αλλά πάντα θέλει να κάνει κάτι καλύτερο. Ισως, μέσα από τον απολογισμό μου να προκύψει ότι θα μπορούσα να έκανα πιο προσεκτικά βήματα. Κατά την περίοδο της νιότης μου, την εποχή που με αποκαλούσαν ζεν πρεμιέ, θα μπορούσα να είχα κάνει άλλες επιλογές, αλλά τελικά δεν ξέφυγα πολύ από τον στόχο της τέχνης.

Σας λείπει εκείνη η εποχή του ζεν πρεμιέ;

Εχοντας ζήσει σε αυτές τις συνθήκες των δεκαετιών του ’80 και του ’90 που γινόταν χαμός με τα κορίτσια, σήμερα λέω στον εαυτό μου: «Μεγάλωσες, Τάκη». Η ζωή είναι σαν τους ολυμπιακούς κύκλους. Ο κύκλος της νιότης κλείνει και ανοίγει ο κύκλος της γνώσης και της εμπειρίας τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Ετσι νιώθω. Ο πολιτισμός δεν είναι η τέχνη. Η τέχνη είναι εξειδίκευση του πολιτισμού. Πολιτισμός είναι για μένα η καθημερινότητα, ο τρόπος που μιλάς, που συμπεριφέρεσαι.

Info

«ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ» του Δημητρίου Κ. Βυζάντιου

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ – ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: Τάκης Χρυσικάκος, Κοσμάς Ζαχάρωφ, Ηλίας Μπερμπέρης, Αλέξανδρος Μούκανος, Κωνσταντίνος Χατζησάββας, Βασίλης Παπαδόπουλος

ΠΟΥ: Μονή Λαζαριστών (Σκηνή Σωκράτης Καραντινός)

ΠΟΤΕ: Από Παρασκευή 23 Οκτωβρίου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr