Τα έργα του καλλιτέχνη παρουσιάζουν την οπτική του για την πόλη κατά την περίοδο της καραντίνας. Μέσα από τον εγκλεισμό,συμπεράνουμε ότι τελικά ο κόσμος συνεχίζει να κινείται η ανθρώπινη σκέψη και λειτουργίες της πόλης δεν κοιμούνται και δεν σταματούν ποτέ. Η παύση της κοινωνικοποίης δεν μπόρεσε να επιφέρει παύση της σκέψης, παύση της πράξης.

Στα έργα πρωτοστατούν ερωτικές σκηνές και φαντασιώσεις πλαισιωμένες από την υπερρεαλιστική κατακόρυφη πολιτεία του Γ. Σταθόπουλου η οποία πρωταγωνιστεί σε όλα. Ο καλλιτέχνης έχει σπουδάσει ζωγραφική και γλυπτική δίπλα στον Γιάννη Μόραλη και τον Νίκο Νικολάου (1966-1971) και είναι φανερό ότι απεικονίζεται ένα είδος νοσταλγίας προς τα Ελληνιστικά κλασικά στοιχεία στους πίνακες του.Κυκλαδίτικοι ρυθμοί,περιστερώνες,ατελείωτο μπλε,πορτοκαλί ηλιοβασιλέματος,περιστέρια,μορφές ανδρών και γυναικών που θυμίζουν αρχαίους Έλληνες.

Η Ελλάδα κλεισμένη στο σπίτι είναι εκ φύσεως στοιχείο υπερρεαλισμού,η πόλη κλειστή και απαγορευμένη, με μοναδική ελπίδα σωτηρίας και απεμπλοκής από την απομόνωση τον έρωτα. Ωστόσο υπάρχουν και έργα στα οποία υμνείται η εσωστρέφεια και η περισυλλογή που προτίμησαν κάποιοι εκείνη την περίοδο, δείχνουν ενασχόληση με μουσική,με ποδηλασία αλλά και εικόνες αυνανισμού,δραστηριότητες που στους συνήθεις ρυθμούς ζωής ίσως δεν απολαμβάναμε τόσο.

Ενδιαφέρον έχει πως ο καλλιτέχνης μπλέκει κλασικά με μοντέρνα στοιχεία και εντοπίζεται στα έργα η ειρωνική και πλέον μόνιμη ανάγκη της χρήσης του κινητού τηλεφώνου στις μέρες μας,ιδιαίτερα κατά τον εγκλεισμό.

Ο καλλιτέχνης μέσω της τεχνοτροπίας του τείνει να εκφράσει μία αντίφαση. Από την μία κλείσιμο-απαγόρευση από την άλλη χρώματα ερωτισμός και πολλά επίπεδα.Οικουμενική αλλά και προσωπική η πόλη…Φεύγουμε με πολλές σκέψεις απ την αίθουσα.

Τελικά η ζωή στην κλειστή πόλη, έχει πολλά ανθρώπινα καθημερινά στοιχεία,που η ταχύτητα της ανοιχτής πόλης δεν μας άφησε να τα δούμε ποτέ τόσο καθαρά…είμαστε πιο έτοιμοι τώρα και πιο σοφοί να επανενταχθούμε στην ανοιχτή πόλη;