Lana Del Rey-Norman Fucking Rockwell!

Το έκτο άλμπουμ της Lana Del Rey βαδίζει σε απόσταση ασφαλείας από τη μουσική που μονοπωλεί τα τσαρτς αυτή την περίοδο. Η εμμονή της με τα στερεότυπα της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, που κάποτε κανείς δεν έπαιρνε και τόσο στα σοβαρά, έχει πια ωριμάσει και έχει μετουσιωθεί σε κατανόηση για το πώς αυτά οικοδομήθηκαν, αλλά και αποστροφή για όλα όσα σηματοδοτούν. Η Lana Del Rey δείχνει ότι είναι εδώ για να μείνει και όχι για να τα παρατήσει με την πρώτη στραβοτιμονιά. Ο ξένος Τύπος την αποκαλεί την επόμενη καλύτερη Αμερικανίδα τραγουδοποιό και το άλμπουμ είναι όλα όσα την αποτελούν, «περιέργεια και συνέπειες, σκοτάδι και φως, μια χρονοκάψουλα του 2019 που αποδεικνύει ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του, αλλά μπορεί να αλλάξει».

Dave-Psychodrama

Ο Βρετανός ράπερ έβγαλε σχεδόν μια ντουζίνα σινγκλ πριν καταθέσει το ντεμπούτο του άλμπουμ, στο οποίο δείχνει να θέλει να σχολιάσει τα δράματα των ενηλίκων πια. Από το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ, το «Psycho», ο Dave κάθεται στον καναπέ του ψυχαναλυτή και μιλάει για τον απόντα πατέρα του, τον αδελφό του που καταδικάστηκε σε ισόβια για φόνο, την καριέρα του στη μουσική που τον στριμώχνει κάθε μέρα και πιο πολύ. Ολα αυτά συνθέτουν μια αστική όπερα γεμάτη ένταση και εσωτερικότητα την ίδια στιγμή.

Billie Eilish-When we all fall asleep, where do we go?

Τα σινγκλ που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας του άλμπουμ («You should see me in a crown», «Bury a friend», «Bad guy») ήταν εξαιρετικά αλλά όχι καλύτερα από τα υπόλοιπα κομμάτια του ντεμπούτου της. Είναι κομμάτια περιπετειώδη, όμορφα φτιαγμένα, ξεσηκώνουν τις αρένες, αλλά δείχνουν προσοχή και στις λεπτομέρειες και ο δίσκος στο σύνολό του μοιάζει να μην έχει ούτε ένα άκυρο τραγούδι.

Sharon Van Etten-Remind me tomorrow

Αν και το άλμπουμ της χρησιμοποιεί στοιχεία, μελωδίες και κανόνες που μας είναι οικείοι από τη δεκαετία του ’80, το «Remind me tomorrow» δεν ακούγεται σαν να προέρχεται από εκείνη τη δεκαετία. Είναι ένας ώριμος δίσκος αλλά όχι κουρασμένος, είναι ολοζώντανος γεμάτος υποσχέσεις.

Tyler the Creator-Igor

Αν και ο Tyler υπήρξε πάντα χαμαιλέοντας, στο «Igor» μοιάζει να το κάνει, για πρώτη φορά, συνειδητά. Δεν θυμίζει σε τίποτα νέο καλλιτέχνη που χωρίς να διαθέτει την απαραίτητη υπομονή πέφτει με τα μούτρα σε νέες εξερευνήσεις και περιπέτειες που συνήθως δεν οδηγούν πουθενά.

Angel Olsen-All Mirrors

Ενας ακόμα δίσκος για χωρισμό που αναρωτιέται για το ποιόν των σχέσεων, χωρίς όμως να τις εξιδανικεύει. Η Angel Olsen κοιτάζει προς τα πίσω σε παλιές αγάπες που χάθηκαν και την έκαναν να νιώθει μικρότερη από ό,τι είναι, αλλά παράλληλα την υποχρέωσαν να κάνει ένα βήμα μπροστά κάθε φορά στην αναζήτηση του εαυτού και της εσωτερικής της γαλήνης.

FKA Twigs-Magdalene

Το τέλος μιας σχέσης είναι και εδώ η κεντρική ιδέα, οι αμφισβητήσεις και τα ερωτηματικά που προκύπτουν. Η FKA Twigs δείχνει την εύθραυστη πλευρά της, αλλά όλοι ξέρουμε ότι στην ουσία είναι μια προσωπικότητα ικανή για τα πάντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Nick Cave and the Bad Seeds-Ghosteen

Ο δίσκος στον οποίο ο Νικ Κέιβ μοιάζει να συμφιλιώνεται με το τραγικό γεγονός του άδικου χαμού του 15χρονου γιου του. Με έγχορδα, καμπάνες, πλήκτρα και πιάνο, ο Αυστραλός παράγει έναν θεραπευτικό ήχο που κυλάει αργά και υπενθυμίζει ότι «μερικές φορές η πίστη μπορεί να σε πάει πολύ μακριά», όπως λέει ο ίδιος στο «Waiting for you».

Slowthai-Nothing Great about Britain

Την ξεχασμένη πλευρά της Αγγλίας επαναφέρει ο Slowthai μιλώντας για τσάι και μπισκότα, συγκρούσεις με τον πατριό του και καλές κρυψώνες για τις ουσίες που καταναλώνει. Κάνοντας παράλληλα τον γελωτοποιό, κατάφερε να γίνει η φωνή μιας γενιάς νέων Βρετανών στο γύρισμα μιας πολύ κρίσιμης δεκαετίας.

Weyes Blood-Titanic Rising

Στον τέταρτο δίσκο της, η Νάταλι Μίρινγκ από το Λος Αντζελες φτάνει στο απόγειο με ένα σώμα τραγουδιών που δεν χρειάζεται guests ή μίξεις διαφορετικών ειδών για να φτάσει στα αυτιά μας. Αν και ο ήχος του σε γυρίζει πίσω στα ’70s, το «Titanic Rising» πατάει γερά τα πόδια του στις μέρες μας και μοιράζεται πολλά κοινά με το άλμπουμ που η Lana Del Rey κυκλοφόρησε φέτος. Και τα δύο απέχουν χαρακτηριστικά από τα trends και ίσως για αυτό τελικά οι δυο τους συνεργάστηκαν. «Χαμηλώστε το φωτισμό, βάλτε τα ακουστικά σας και ακούστε αυτό το δίσκο από την αρχή ως το τέλος αφηνοντάς τον να σας διαπεράσει», προτείνει ο «Guardian».

Από την έντυπη έκδοση