Αλλωστε, η ίδια βρίσκεται σε μια φάση της ζωής της που είναι πιο σίγουρη από ποτέ, τόσο για τις επιλογές της όσο και για τις σκέψεις της. Ξέρει ότι το θεατρικό μονοπάτι που διάλεξε στη ζωή της θα το επέλεγε ξανά και ξανά. Η Αννα Μάσχα, με αφοπλιστική απλότητα, μιλάει στον «Ε.Τ.» της Κυριακής για τα σκοτεινά ένστικτα που αναδύονται στο πολυβραβευμένο «Σώσε» του Μάικλ Φρέιν, για το ντεμπούτο της στο θεατρικό είδος φάρσα, αλλά και για τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς που κινείται συνεχώς!

 Πώς είναι να κάνεις θέατρο μέσα στο θέατρο;

Εχει πολύ ενδιαφέρον να παίζω κάποια που παίζει ένα ρόλο. Ουσιαστικά, νιώθω ότι είμαι μια τριπλέτα: η Αννα παίζει την Ντότη, η οποία ερμηνεύει την οικονόμο του σπιτιού, κυρία Κλάκετ. Νιώθω ότι όλοι οι ηθοποιοί που παίζουμε στο έργο τους ντύσαμε τους ήρωες με δικά μας χαρακτηριστικά.

Τους χαρακτήρες του «Σώσε» τούς συναντάμε μία ημέρα πριν από την πρεμιέρα τους. Πώς είναι εκείνες οι ώρες για την Αννα;

Ολες οι διαδρομές από την έναρξη των προβών έως την πρεμιέρα χρωματίζονται από εκείνο το συναίσθημα που θέτει την αγωνία σε πρώτο πλάνο. Είμαι στην τσίτα, έχω πολλή αγωνία.

Εχετε κοινά στοιχεία με την ηρωίδα σας, την Ντότη;

Ναι. Η Ντότη είναι στην ηλικία μου, δεν ανήκει δηλαδή στη νέα γενιά ηθοποιών. Πρόκειται για μια γυναίκα που εργάστηκε στην υποκριτική και προσπάθησε να βάλει στην άκρη κάποια χρήματα για τη στιγμή που θα αποχωρήσει από τη σκηνή. Η Ντότη έχει μια συσσωρεμένη κούραση και ο χαρακτήρας της συμπυκνώνει την αμφισημία που νιώθει κανείς όταν θέλει να είναι επί σκηνής, αλλά την ίδια ώρα δεν θέλει. Αυτά τα στοιχεία τα συναντάς και σ’ εμένα πλέον. Καταλαβαίνω απόλυτα την Ντότη.

Εχετε νιώσει την ανάγκη να αποχωρήσετε από το θέατρο όπως αναφωνεί η Ντότη;

Ομολογώ ότι στις μεγάλες κουρασμένες στιγμές μου το επιθυμώ. Ωστόσο, όταν η σκέψη μου πάρει μορφή, ξέρω ότι δεν θέλω. Δηλαδή, γνωρίζω ηθοποιούς που πήραν σύνταξη και τώρα δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς θέατρο. Με σιγουριά ομολογώ όμως ότι, αν θα χρειαζόταν να διαλέξω μονοπάτι, το ίδιο μονοπάτι θα ακολουθούσα και τώρα.

Σας δυσκόλεψε το είδος της φάρσας;

Δεν είχα ασχοληθεί ξανά με αυτό το είδος. Η φάρσα είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο είδος, διότι θέλει σωματική και πνευματική ευελιξία. Το «Σώσε» είναι ένα από τα δυσκολότερα έργα με τα οποία έχω καταπιαστεί. Ωστόσο, νιώθω γοητευμένη τόσο με το έργο όσο και με τη δουλειά του Εκτορα Λυγίζου.

Τι είναι, τελικά, το «Σώσε», θέατρο μέσα στο θέατρο, φάρσα μέσα στη φάρσα ή ένας ύμνος στο λάθος;

Υμνος για τον ηθοποιό. Το έργο παρουσιάζει όλη την ανασφάλεια, τον ευάλωτο ψυχισμό του ηθοποιού, την κούραση αλλά και την προθυμία να κάνει πολλά πράγματα για να σώσει τον κόσμο. Το «Σώσε» μιλάει για όλα τα ένστικτα που ξυπνούν από την αρχή των προβών μέχρι την τελευταία ημέρα. Στα παρασκήνια, βέβαια, παίζεται ένα άλλο έργο όπου πρωταγωνιστεί η σχιζοφρένια: μόλις δύο βήματα πίσω από τη σκηνή βρίσκεσαι στην πραγματική ζωή σου.

Υστερα από την περσινή δύσκολη χρονιά για τα περισσότερα θέατρα, ποια είναι η άποψή σας για τη φετινή θεατρική κίνηση;

Η θεατρική σκηνή περνάει πολύ δύσκολα. Το άσχημο στην εποχή μας είναι ότι πλέον οι απλήρωτες πρόβες έχουν γίνει καθεστώς, κάτι που δεν υπήρχε στο παρελθόν. Την ίδια ώρα υπάρχουν έργα που δεν πάνε καλά. Βέβαια, υπάρχουν και θέατρα που κερδίζουν την εμπιστοσύνη του κοινού και γεμίζουν τις πλατείες. Θεωρώ ότι η οικονομική δυσπραγία οδηγεί τους καλλιτέχνες σε πιο ασφαλείς επιλογές. Ομοίως και το κοινό. Δεν μπορώ να βγάλω συμπεράσματα, θεωρώ θολή ακόμα την εικόνα για το θεατρικό τοπίο.

Σας λείπει η εποχή του Αμόρε;

Μου λείπει στο βαθμό που μου λείπει η νεότητά μου… Δεν με παρασύρει η νοσταλγία. Αλλά αυτή την εποχή τη θυμάμαι με τα καλά και τα κακά, καθώς και με μεγάλη τρυφερότητα.

Υπάρχουν ρόλοι που θα θέλατε να παίξετε;

Γενικά, δεν έχω ρόλους που να είναι απωθημένα. Ηθελα πιο νέα να παίξω την Ιουλιέτα. Επίσης αυτό τον καιρό θεωρώ ότι η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή είναι επίσης ένα έργο με το οποίο θα ήθελα να καταπιαστώ. Οσο για έργα που βρίσκονται σε κεντρική θέση στο μυαλό και την καρδιά μου, είναι ανάμεσα σε άλλα το «Στρίψιμο της βίδας» του Χένρι Τζέιμς και το «Φαρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπουρι, το οποίο παίχτηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και θα ανέβει από Νοέμβριο στο Θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου.

Πώς σας βρίσκει ο ρόλος της μητέρας;

Με πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη, τα οποία μου πέφτουν συνεχώς… Η μοναδική λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι «ζογκλεριλίκια». Νιώθω σε όλα ανεπαρκής. Δεν είναι εύκολος ο ρόλος της μητέρας σήμερα και ειδικότερα να είσαι ηθοποιός- ελεύθερος επαγγελματίας και μητέρα. Δυστυχώς, η κοινωνία δεν βοηθάει τις μητέρες, τουναντίον βάζει εμπόδια.

Θα αποδεχόσασταν ίσως τη θέση σε κρατικό πολιτιστικό φορέα;

Ποτέ και με τίποτα. Εχω ελάχιστες διοικητικές οργανωτικές ικανότητες.

Info

«ΤΟ ΣΩΣΕ»

του Μάικλ Φρέιν
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Εκτορας Λυγίζος

ΠΑΙΖΟΥΝ: Αννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Σοφία Κόκκαλη, Εμιλυ Κολιανδρή, Εκτορας Λυγίζος

10-21 Οκτωβρίου

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 20:30

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: 2109005800, http://www.sgt.gr/gre/SPG2165

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]