Το 2015 το «γαλλικό μοντέλο» (συνεργασία Ακρας Αριστεράς, Ακρας Δεξιάς) λειτούργησε μια χαρά: ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή και Π. Καμμένος έριξαν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Τότε, βεβαίως, ίσχυε η προϋπόθεση των 180 ψήφων για την εκλογή ΠτΔ. Αυτή η ανίερη συμμαχία και οι δραματικές συνέπειες είχαν οδηγήσει το 2019 στην αλλαγή του Συντάγματος, με την οποία αποσυνδέεται πλήρως η εκλογή ΠτΔ από τη συνέχιση της θητείας της κυβέρνησης. Πλέον Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται με απλή πλειοψηφία (151) ή και με σχετική πλειοψηφία (πάνω από 120).

Με ονόματα έχουν μιλήσει, για διαφορετικούς λόγους, τα εξής 5 πρόσωπα: Η Α. Λατινοπούλου που πρότεινε τον Κ. Καραμανλή, πιστεύοντας αφελώς ότι μπορούσε να… διασπάσει τη Ν.Δ. Ο Α. Σαμαράς που επίσης πρότεινε τον Κ. Καραμανλή, πιστεύοντας ότι θα ήταν η λύση για την ενότητα της παράταξης.

Η σαφής δημόσια άρνηση του πρώην πρωθυπουργού να δεχθεί την «τιμητική πρόταση», έβγαλε οριστικά το όνομα του Κ. Καραμανλή από την εξίσωση. Ποιοι άλλοι μίλησαν για ονόματα, επιδιώκοντας να φουντώσουν τη φθοροποιό και αντιθεσμική προεδρολογία; Ενα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο Θ. Μαργαρίτης, που «πέταξε» το όνομα του Χρ. Ράμμου, αλλά αποδοκιμάστηκε έντονα από το ΠΑΣΟΚ για την αυθαίρετη πρωτοβουλία του.

Ο Αλ. Χαρίτσης ,επικεφαλής της Ν. Αριστεράς, που πήρε σχεδόν αμέσως την πάσα του Θ. Μαργαρίτη και πρότεινε επισήμως τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ, Χρ. Ράμμο, για ΠτΔ, αφού, όπως αποκάλυψε ο ίδιος, τον ενημέρωσε πριν. Η Νέα Αριστερά δεν είναι κάποια εκδοχή «Ανανεωτικής Αριστεράς», αλλά είναι ο σκληρός πυρήνας της μετωπικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.

Το πιο δογματικό κομμάτι του παλιού ΣΥΡΙΖΑ. Και προφανώς την ίδια μετωπική πολιτική θα ήθελε να προωθήσει και εν όψει της εκλογής ΠτΔ. Αλλά ούτε το 2% που παίρνει με το ζόρι ούτε η ακραία πολιτική της, την καθιστά σοβαρό συνομιλητή σε ένα θεσμικό θέμα. Να «τσιμπήσει» ψηφαλάκια από τη διαλυμένη δεξαμενή της σκόρπιας Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε και τίποτα παραπάνω.

Ο πέμπτος που μίλησε με όνομα για την Προεδρία της Δημοκρατίας ήταν ο «μια φορά πονηρός-πάντα πονηρός» (παρά το αποτυχημένο πολιτικό λίφτινγκ, που στην Ελλάδα το λένε rebranding) Α. Τσίπρας. O οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ εκθείασε την Κ. Σακελλαροπούλου και εγκάλεσε τον Κ. Μητσοτάκη γιατί δεν ανανεώνει τη θητείας της. Αντικειμενικά αυτή είναι και η πιο κουτοπόνηρη σκέψη, η οποία κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε ίσως να φέρει σε δύσκολη θέση τον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος την πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2020.

Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας θα μπορούσε να γίνει πολιτικό και όχι θεσμικό πρόβλημα για τον Κ. Μητσοτάκη, μόνο αν ο Κ. Καραμανλής δεχόταν να μπει σε μετωπική σύγκρουση με το Μ. Μαξίμου και να δεχθεί την πρόταση του Α. Σαμαρά.

Απ’ τη στιγμή που αυτό το σενάριο κάηκε, καίγονται και όλα τα άλλα σενάρια-ονόματα, τα οποία πέφτουν στο τραπέζι μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί η απατηλή εικόνα προβλημάτων και τριβών στη Ν.Δ. Και το δεύτερο όνομα που κάηκε, ήταν αυτό του Χρ. Ράμμου, ο οποίος προσφέρθηκε, όπως φαίνεται, να παρέχει υποστήριξη στο «αντιμητσοτακικό μέτωπο».

Από τη στήλη ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ που δημοσιεύτηκε στον Ελεύθερο Τύπο