Η επιβεβλημένη φοροδοτική και εισφοροδοτική συμμετοχή του κλάδου, με τον αποσπασματικό τρόπο που έγινε, δίχως θεσμοθέτηση κινήτρων και αντικινήτρων, ισοπεδωτικά και δίχως διάκριση μεταξύ των πολλών εισοδηματικών κατηγοριών, ενέτεινε το πρόβλημα βιωσιμότητας πολλών αγροτών.

Είναι γνωστό ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές προβλημάτων, δυνατοτήτων, προτεραιοτήτων και εισοδημάτων στον αγροτικό κόσμο. Σε έναν σύγχρονο σχεδιασμό θα ήταν αδιανόητο να μην λαμβάνεται υπόψη, πως άλλος είναι ο αγρότης του νησιού, άλλος του κάμπου, άλλος του βουνού, άλλος του μεγάλου νησιού. Δεν έχουν ούτε τα ίδια προβλήματα, ούτε τις ίδιες δυνατότητες παραγωγής πλούτου και ως εκ τούτου δεν έχουν την ίδια φοροδοτική και εισφοροδοτική ικανότητα.

Όσο αρνούμαστε την υιοθέτηση ενός εθνικού σχεδίου αγροτικής πολιτικής, που θα αντιμετωπίζει τα διαρθρωτικά προβλήματα του πρωτογενούς τομέα, τόσο μεγαλύτερες ομάδες του θα έρχονται σε απόγνωση. Η δημιουργία ουσιαστικών κινήτρων για τη συμμετοχή των αγροτών σε ισχυρά συλλογικά σχήματα (ομάδες και οργανώσεις παραγωγών) αποτελεί βασική προϋπόθεση για την παραγωγή αγροτικού εισοδήματος. Για όσο καιρό, κυβέρνηση και αγρότες θα αρνούνται να εντάξουν στο καθημερινό τους λεξιλόγιο και πρακτική, έννοιες, όπως η καινοτομία, η έρευνα, οι νέες τεχνολογίες, η εξωστρέφεια, αλλά και η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, η ανταγωνιστικότητα του πρωτογενούς τομέα θα αναβάλλεται επ’ αορίστω.

Και όμως, μόνο η ανταγωνιστικότητα του πρωτογενούς τομέα θα μας απαλλάξει από το ενδημικό χειμερινό φαινόμενο των μπλόκων, που βασανίζει την ελληνική κοινωνία και απομονώνει τον αγροτικό κόσμο από τους φυσικούς του συμμάχους.