ΤΟ μαντάτο της συντριβής των Podemos ήρθε λίγο μετά από ένα άλλο κακό μαντάτο που είχε φτάσει στην Κουμουνδούρου. Η έρευνα της Marc έδειξε ότι οι 6 από τους 10 κεντρώους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ (τον είχαν ψηφίσει τον Ιούλιο 2019) πλέον, όχι μόνο δεν τον επιλέγουν, αλλά και τον απορρίπτουν. Το εύρημα αυτό σε συνδυασμό με τους «τυφλούς χειρισμούς» που συνεχίζει να κάνει η ηγετική ομάδα του Α. Τσίπρα αναζωπύρωσαν μια συζήτηση που δεν τέλειωσε ποτέ: «Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για προοπτική εξουσίας έχοντας χάσει εντελώς το Κέντρο;», όπως το διατύπωσε κορυφαίο κομματικό στέλεχος, το οποίο συμπλήρωσε με νόημα, «εκτός κι αν όλα αυτά γίνονται απλώς για να μη χάσει ο Αλέξης την αρχηγία»…

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ήρθε το άδοξο τέλος του άλλοτε alter ego του Α. Τσίπρα, Πάμπλο Ιγκλέσιας. Οι συνειρμοί δούλεψαν. Οπως και ο «χαρισματικός» Α. Τσίπρας ή «ο μία φορά στα 100 χρόνια ηγέτης» κατά τη Θ. Φωτίου, έτσι και ο Π. Ιγκλέσιας. Χαρακτηρίστηκε φαινόμενο, αλλά αποδείχθηκε μυθομανής και «κωλοτούμπας». Σταμάτησε να τάσσεται υπέρ της αποχώρησης της Ισπανίας από το ΝΑΤΟ ή υπέρ της κρατικοποίησης στρατηγικής σημασίας εταιριών ή να λέει ότι ο βασιλιάς Φελίπε «είναι ο γιος ενός μονάρχη που επέλεξε ένας δικτάτορας». Το «έστριψε» γενικώς και συγκυβέρνησε με τους άλλοτε μισητούς Σοσιαλιστές υπό τον Σάντσεθ, κόβοντας εντελώς ακόμα και τις ρητορικές επιθέσεις στον κλήρο. Μέχρι που λειτούργησε το «αρχή άνδρα δείκνυσι». Η πανδημία θέριζε στην Ισπανία, αλλά ο συγκυβερνήτης Ιγκλέσιας ενδιαφερόταν να πάρει υπό τον έλεγχό του τις μυστικές υπηρεσίες της Ισπανίας και οι φίλοι του να πάρουν κρίσιμα κρατικά πόστα. Κι όπως απότομα ανέβηκε, πιο απότομα έπεσε. Για την ακρίβεια καταποντίστηκε, τόσο ώστε δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Εγκατέλειψε ντροπιασμένος την πολιτική.

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ότι υπάρχουν «παράλληλοι» δρόμοι Α. Τσίπρα και Π. Ιγκλέσιας -παρά την ψυχρότητα που υπήρξε μεταξύ τους μετά το 2017- αλλά και ότι έχει επανέλθει στο εσωκομματικό προσκήνιο η ανάγκη μιας βαθιάς ανάλυσης των αιτιών της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, τα «καρφιά» και οι «μπηχτές» δίνουν και παίρνουν μεταξύ των μελών της «Ομπρέλας» και των «προεδρικών». Στο επίκεντρο βρίσκεται το ερώτημα αν η τύχη των Podemos και του Ιγκλέσιας μπορεί να έχει κοινά στοιχεία με την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ και του Α. Τσίπρα. Ούτως ή άλλως η λάμψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ξεθωριάσει μόνο στην κοινωνία. Αλλά και εντός κόμματος, με αποτέλεσμα να είναι λίγοι πλέον εκείνοι που λένε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής