Ειδικότερα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλος τόνισε ότι «οι κατ’ εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 119 επ. ΣΛΕΕ μέθοδοι ελάφρυνσης του χρέους των κρατών-μελών της Ευρωζώνης πρέπει να ερμηνεύονται, με βάση την θεμελιώδη νομικώς τελολογική μέθοδο, όπως απαιτεί η αρχή της Αλληλεγγύης. Ήτοι η αρχή που συγκροτεί το θεμέλιο συνοχής της Ευρωζώνης, έναντι των κινδύνων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην διάλυσή της».
Αναφερόμενος στην ως σήμερα πρακτική εφαρμογής των περί Αλληλεγγύης διατάξεων της ΣΛΕΕ τόνισε:

«Η αρχή της Αλληλεγγύης ήταν εκείνη η οποία επέβαλε, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων των άρθρ. 119. επ. ΣΛΕΕ, την δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας («ESM»), ως ενιαίου θεσμού αντιμετώπισης της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Πραγματικά, ήταν αυτές οι διατάξεις που οδήγησαν στην προσθήκη της παραγράφου 3 στο άρθρο 136 ΣΛΕΕ (Απόφαση 2011/199 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου), μέσω της οποίας κατέστη δυνατή η μετέπειτα θεσμοθέτηση του ESM, το 2011.

Τούτο δε συνέβη όταν έγινε αντιληπτό ότι η κρίση χρέους στην Ελλάδα -που ξέσπασε την άνοιξη του 2010- δεν ήταν ένα μεμονωμένο φαινόμενο και ότι, συνακόλουθα, οι αρχικώς θεσμοθετημένοι ευκαιριακοί μηχανισμοί χρηματοπιστωτικής σταθερότητας («EFSF» και «EFSM») ήταν πλήρως ανεπαρκείς.

Επομένως, ο «ESM» θεσμοθετήθηκε ως μηχανισμός αλληλέγγυας αντιμετώπισης της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη, προκειμένου να μην οδηγήσει η κρίση αυτή στην διάλυσή της».
Παράλληλα, υπογράμμισε ότι οι τεχνικές ελάφρυνσης του χρέους, δεν επικεντρώνονται μόνο στην Ελλάδα αλλά έχουν πολύ γενικότερη, διεθνή και ευρωπαϊκή, σημασία και κρισιμότητα και πρόσθεσε ότι η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, δημοσίου και ιδιωτικού, πλήττει το σύνολο, σχεδόν, των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Μάλιστα, σημείωσε ότι οι τεχνικές ελάφρυνσης του χρέους, δεν επικεντρώνονται μόνο στην Ελλάδα αλλά έχουν πολύ γενικότερη, διεθνή και ευρωπαϊκή, σημασία και κρισιμότητα.

Αναφερόμενος στις αιτίες της τρέχουσας κρίσης χρέους στο πεδίο της Ευρωζώνης, επισήμανε ότι «οφείλεται, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, στην εφαρμοζόμενη σήμερα συγκεκριμένη πολιτική λιτότητας -άρα όχι σε κάθε πολιτική λιτότητας- η οποία μπορεί μεν ν’ αντιμετωπίζει φυσικά προσκαίρως, το πρόβλημα των ελλειμμάτων, πλην όμως εξαιτίας της επέκεινα δραματικής συρρίκνωσης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος οδηγεί σ’ έκρηξη χρέους, μ’ όλες τις εντεύθεν συνέπειες, μ’ έμφαση και στις συνέπειες που σχετίζονται με την εξελισσόμενη, επίσης διαρκώς γενικευόμενη στην Ευρωζώνη, τραπεζική κρίση».