Ο Πέτρος Τατσόπουλος, ποστάροντας μια φωτογραφία του ως παιδί μαζί με τους θετούς του γονείς, μίλησε για τη σχέση του με εκείνους, αλλά και για τον βιολογικό πατέρα του που δεν γνώρισε ποτέ, και μέσω παραλληλισμών των δικών του βιωμάτων και εμπειριών με την οικογένειά του σχολίασε την εκτός ορίων κόντρα που είχαν στη Βουλή Τσίπρας-Μητσοτάκης.

Την κόντρα που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό τις προσωπικές αναφορές και τις αλληλοκατηγορίες των δύο πολιτικών αρχηγών για τις οικογένειές τους. Την αρχή έκανε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος κινούμενος στο γνωστό μοτίβο εξαπέλυσε επίθεση με προσωπικές αναφορές στον κ. Μητσοτάκη, ενώ σε κάποια σημείο χρησιμοποίησε και την έκφραση -επιπέδου καφενείου- «είσαι πολύ λίγος εσύ να μιλάς για μένα!». Με τη σειρά του ο πρόεδρος της ΝΔ απάντησε.

Η ανάρτηση του Πέτρου Τατσόπουλου για την κόντρα Τσίπρα-Μητσοτάκη:

«ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΟΠΗ, ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Επιτρέψτε μου μερικές μελαγχολικές σκέψεις, με αφορμή τον χτεσινό διαξιφισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Αλέξη Τσίπρα γύρω από τον βίο και την πολιτεία των πατεράδων τους. Όπως ίσως ξέρουν ήδη κάποιοι από εσάς, δεν γνώρισα ποτέ τον βιολογικό μου πατέρα. Στο ληξιαρχείο του Ρεθύμνου, όπου γεννήθηκα, με κατέγραψαν ως “τέκνο αγνώστου πατρός”, με το επώνυμο της βιολογικής μου μητέρας και μονάχα πολύ αργότερα, μετά την υιοθεσία μου, πήρα το επώνυμο του θετού μου πατέρα. Ως τέκνο αγνώστου πατρός λοιπόν, δεν έχω κανένα στοιχείο για εκείνον: δεν γνωρίζω αν ζει ακόμη ή αν έχει πεθάνει, πόσω μάλλον αν θα πρέπει να ντρέπομαι γι’ αυτόν ή αν θα πρέπει να υπερηφανεύομαι», έγραψε στην αρχή της ανάρτησής του ο Πέτρος Τατσόπουλος.

«Τα παιδιά υπερασπίζονται τους γονείς του»

Και συνέχισε γράφοντας: «Ωστόσο, από τη συναισθηματική μου εμπειρία τόσο με τους ανάδοχους όσο και με τους θετούς μου γονείς (στη φωτογραφία εικονίζομαι εν μέσω των θετών), όπως και από την αντίστοιχη εμπειρία μου με τα δύο δικά μου βιολογικά παιδιά, γνωρίζω ότι συνήθως τείνουμε να υπερασπιστούμε τους γονείς μας και όχι πάντα άδικα: δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις γονέων που το στενό ή και το ευρύτερο περιβάλλον τους θεωρούσε ως απάνθρωπα καθάρματα (ενίοτε δικαίως), ενώ την ίδια ώρα τα παιδιά τους θεωρούσαν τους γονείς τους αξιολάτρευτους (ενίοτε πάλι δικαίως)• κάτι τέτοιο μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι ορισμένοι, αν όχι οι περισσότεροι, διαφορετικά συμπεριφέρονται έξω και διαφορετικά μέσα στο σπίτι τους».

«Η ευθύνη δεν κληρονομείται»

Και καταλήγει στην ανάρτησή του ο Πέτρος Τατσόπουλος: «Από εκεί κι έπειτα, ποτέ δεν πίστεψα, ούτε επικαλέστηκα κάποιας μορφής οικογενειακή ευθύνη. Η ευθύνη δεν κληρονομείται, ούτε για το καλύτερο ούτε για το χειρότερο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Αλέξης Τσίπρας και ο καθένας από εμάς θα κριθεί για τις δικές του πράξεις, όχι για τις πράξεις των γονιών του ή των παππούδων του. Εάν το δει κανείς έτσι, ίσως και το γεγονός ότι προσωπικά δεν έχω κανένα στοιχείο προκειμένου να ντρέπομαι ή να υπερηφανεύομαι, να μην είναι κατάρα. Να είναι ευλογία. Καλό σας βράδυ».