Θυμάμαι το 2007, ως πρωτοετής στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών, ορμώμενος από τη μαθητική κοινότητα του Κολεγίου Αθηνών της οποίας και διετέλεσα πρόεδρος, ξεκίνησα γεμάτος φρέσκες ιδέες και όρεξη για δουλειά. Δυστυχώς, όμως αυτό που αντίκρισα με απογοήτευσε και έτσι δεν ασχολήθηκα με τα κοινά σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Νεολαίες, όλων των αποχρώσεων έδιναν έμφαση στη διασκέδαση, διοικούμενες από απρόσιτα στελέχη -κατά κόσμων «παράγοντες»- με σχεδόν μηδενική παραγωγή πολιτικής. Σαφώς υπήρχαν φωτεινές εξαιρέσεις αλλά ο μικρός αριθμός, επισκιάζονταν. Παρ’ όλα αυτά,  το μικρόβιο της προσφοράς και της ενασχόλησης με τα κοινά εξακολουθούσε να με τρώει.

Επτά χρόνια αργότερα, συνάντησα πρώτη φορά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εκείνος υπουργός και εγώ τελειόφοιτος στο δεύτερο μεταπτυχιακό μου στο LSE. Οργανώναμε τότε στο πανεπιστήμιο μία πολιτική εκδήλωση και ως πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Φοιτητών, έπρεπε να καλέσω αυτοπροσώπως τον κεντρικό ομιλητή. Ένα email, μια τηλεφωνική επιβεβαίωση από την γραμματέα του και το ραντεβού έκλεισε. Δεκαπέντε λεπτά, όσο διήρκεσε η συνάντηση, ήταν αρκετά για να τον εκτιμήσω. Τεχνοκράτη με όραμα, έτσι θα τον χαρακτήριζα. Παράλληλα δεν σταμάτησα να αναζητώ την ευκαιρία να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Τελικά μου δόθηκε το 2015 από τον Κωνσταντίνο Κυρανάκη. Δε γνωριζόμασταν προσωπικά μέχρι που τον πλησίασα, μετά από μια εκδήλωση του Κυριάκου στην «Τεχνόπολη» και του εξέφρασα τις πολιτικές μου ανησυχίες και μοιράστηκα μαζί του τις προτάσεις μου. Βρήκαμε πολλά κοινά και έτσι ξεκίνησα στην επικοινωνιακή ομάδα #metonkyriako. Το ομαδικό πνεύμα, η σκληρή δουλειά και η μεθοδικότητα οδήγησαν στο γνωστό αποτέλεσμα ώστε σήμερα η Ελλάδα να έχει μια πραγματική ελπίδα να ξεκολλήσει από τον φαύλο κύκλο της μιζέριας που έχει μπει.

Για να οδηγηθεί όμως η Ν.Δ στην εξουσία και να κατορθώσει να ανατρέψει την κατάσταση που οδήγησε την χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει τα όργανα και τα στελέχη του κόμματος να δουλέψουν σκληρά. Η ΟΝΝΕΔ δεν αποτελεί εξαίρεση από αυτή την διαδικασία, αντίθετα πιστεύω αποτελεί βασικό συντελεστή, ειδικότερα από τη στιγμή που ολοένα και λιγότεροι νέοι άνθρωποι συμμετέχουν στα κοινά. Η ανοικτή και συμμετοχική διαδικασία που ακολουθείται για την ανάδειξη συνέδρων, πιθανόν θα προκαλέσει το αναγκαίο «σοκ» ανανέωσης που χρειάζεται η οργάνωση. Οι τριάντα ατομικές υπογραφές που χρειάζεται ο υποψήφιος σύνεδρος για να εκλεγεί, εμπλέκει στην διαδικασία άτομα που πιθανότατα να αγνοούσαν εύλογα, την ύπαρξή της. Παράλληλα δίνει την ευκαιρία σε μονάδες που δεν έχουν κάποια σχολή ή κάποιο μαζικό φορέα ανά την επικράτεια να συμμετέχουν ενεργά στο συνέδριο. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό.

Πρέπει να απευθυνθούμε με ειλικρίνεια στους νέους ανθρώπους, να τους εμπνεύσουμε και να τους δώσουμε όραμα. Αυτό θα το πετύχουμε μόνο αν η ΟΝΝΕΔ επιστρέψει στην πολιτική και θέσει ως μετρήσιμο στόχο της την κοινωνική αποτελεσματικότητα και τον ρεαλισμό των όσων προτείνει.

Πολιτικά Forums με τη συμμετοχή διακεκριμένων ομιλητών από τα οποία θα γεννηθούν γόνιμες ιδέες και προτάσεις, ενίσχυση της πολιτικής ακαδημίας με σκοπό την επιμόρφωση των μελών της ΟΝΝΕΔ και την επικράτηση των ιδεών μας στην κοινωνία και τέλος οργανωμένες κοινωνικές δράσεις. Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιήσει η οργάνωση ώστε να καταφέρει να εξελιχθεί σύντομα σε μία σύγχρονη κεντροδεξιά πολιτική νεολαία.

Η κατάσταση μπορεί να σωθεί; Ναι, αν η νέα ηγεσία λειτουργήσει με ομάδα σοβαρή, έμπειρη και ταυτόχρονα μεταρρυθμιστική, που να απηχεί σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, να εμπνεύσει  τούς νέους με τις προτάσεις τις και παράλληλα να διακρίνεται για το ήθος της. Η πρόκληση  είναι μεγάλη, όπως και η ευθύνη των όσων αποφασίσουν να ασχοληθούν ενεργά.

Η γενιά μας δεν πρέπει να είναι και δεν θα είναι η χαμένη γενιά όπως την αποκάλεσε ο Κύριος Τσίπρας αναφερόμενος στους νέους της ηλικίας μας. Είμαστε η πιο μορφωμένη γενιά των τελευταίων δεκαετιών. Χιλιάδες συνομήλικοι μας διακρίνονται αυτή τη στιγμή στο εξωτερικό, γιατί πολύ απλά εκεί τους δόθηκαν ευκαιρίες, εκεί επιβραβεύθηκε η προσπάθεια τους, εκεί αξιολογήθηκαν με αντικειμενικά κριτήρια και τα κατάφεραν.

Είναι χρέος μας να πείσουμε τους νέους ανθρώπους πως η δικιά μας ιδεολογία είναι αυτή που αν εφαρμοστεί θα τους δώσει τις ευκαιρίες που τους αξίζουν και ενδεχομένως θα τους επιτρέψει να επιστρέψουν σύντομα στην Ελλάδα, που τόσο τους έχει ανάγκη. Μια σύγχρονη κεντροδεξιά νεολαία που θα ενστερνίζεται τις αρχές τις αγοράς, θα αγωνιστεί ώστε να αντιληφθούν όλοι πως ο μόνος τρόπος για να μειωθεί η ανεργία είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, μία νεολαία υπέρμαχος της αριστείας, της εργατικότητας και της αξιολόγησης. Μια οργάνωση στην οποία σκεπτόμενοι νέοι δεν θα ντρέπονται να ανήκουν, αντίθετα θα είναι περήφανοι γι’ αυτή.

*Ο Θεόδωρος Καλαμπόκης είναι επί τιμή πρόεδρος των Ελλήνων φοιτητών του LSE.