Σύμφωνα με το πανεπιστήμιο του ΜΙΤ, καταγράφεται μία νέα γενιά ανθρώπων οι «digisexuals» οι οποίοι βρίσκουν την σεξουαλική ικανοποίηση μέσα από την τεχνολογία, χρησιμοποιώντας για παράδειγμα ρομπότ ή την εικονική πραγματικότητα (VR) κτλπ. Οι συσκευές εικονικής πραγματικότητας που προσφέρουν σεξουαλική ικανοποίηση ονομάζονται «teledildonics».

Τι είναι το «digisexuality»; 

Ο όρος χρησιμοποιείται με δύο έννοιες. Στην πρώτη, σύμφωνα με το ΜΙΤ «οι άνθρωποι είναι ήδη εξοικειωμένοι με αυτό που ονομάζουμε σεξουαλικές τεχνολογίες πρώτου κύματος, τα οποία είναι τα πολλά πράγματα που χρησιμοποιούμε για να μας συνδέσουμε με τους σημερινούς ή μελλοντικούς εταίρους μας. Χρησιμοποιούμε το Snapchat και το Skype και απευθυνόμαστε σε εφαρμογές εύρεσης συντρόφου όπως το Tinder και το Bumble για να κάνουμε νέες γνωριμίες».

Όπως και με τις ανθρώπινες σχέσεις τους, οι άνθρωποι σχετίζονται με την τεχνολογία με τρόπους που μπορεί να προκαλούν ασφάλεια, ανησυχία, αποστροφή ή συνδυασμό των τριών.

Στη δεύτερη έννοια χρησιμοποιείται για να εκφράσει ανθρώπους των οποίων η σεξουαλική ταυτότητα διαμορφώνεται από τεχνολογίες οι οποίες προσφέρουν τη σεξουαλική ικανοποίηση, όπως για παράδειγμα τα ρομπότ: «Με τα σεξορομπότ είναι περισσότερο εξοικειωμένοι οι άνθρωποι του δεύτερου κύματος τεχνολογίας. Ορισμένες εταιρείες διαθέτουν σεξορομπότ αλλά απέχουν μακράν από αυτά που θεωρούν οι άνθρωποι σωστές σεξομηχανές».

Η εικονική πραγματικότητα

Στη βιομηχανία του σεξ, η εικονική πραγματικότητα χρησιμοποιείται ήδη με τρόπους που υπερβαίνουν την παθητική προβολή της πορνογραφίας. Δημιουργούνται εντυπωσιακοί εικονικοί κόσμοι και περιβάλλοντα με πολλούς «παίκτες», συχνά συνδυασμένα με συσκευές οπτικής ανατροφοδότησης, που προσφέρουν έντονες σεξουαλικές εμπειρίες τις οποίες ο πραγματικός κόσμος πιθανόν ποτέ δεν θα μπορούσε. Με λίγα λόγια, «τρίο» με εικονικά σεξορομπότ θα είναι στη διάθεσή του ανθρώπινου είδους για να ικανοποιήσει τις ερωτικές του επιθυμίες.

Υπάρχουν αναμφισβήτητες ενδείξεις ότι οι τεχνολογίες δεύτερου κύματος έχουν επίδραση στον ανθρώπινο εγκέφαλο που είναι ποιοτικά διαφορετικές από αυτές του πρώτου κύματος.

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου του MIT , Σέρι Ταρκλ όπως και άλλοι επιστήμονες, έχουν διενεργήσει μελέτες σχετικά με την ένταση του δεσμού των ατόμων που τείνουν να αναπτύξουν αυτό που αποκαλούν «συγγενικά αντικείμενα», όπως τα ρομπότ. Ο Tαρκλ ορίζει τα συγγενικά αντικείμενα ως «μη ζωντανά αντικείμενα που είναι, ή μάλλον φαίνεται να είναι, αρκετά ικανοποιητικά για τους ανθρώπους που θεωρούν ότι είναι σε αμοιβαία σχέση μαζί τους».

Η εμπειρία της εικονικής πραγματικότητας

Σε διάλεξη του Φόρουμ «Virtual Futures Forum» για το 2016, η ερευνήτρια εικονικής πραγματικότητας, Σίλβια Χουένι Παν, εξήγησε πως η εικονική πραγματικότητα δημιουργεί ψευδαίσθηση τοποθέτησης και αξιοπιστίας μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Ως αποτέλεσμα της θέσης σε πραγματικό χρόνο, της 3D στερεοφωνικής οθόνης και του συνολικού οπτικού πεδίου, ο εγκέφαλος του χρήστη πιστεύει ότι ο χρήστης είναι παρών στην πραγματικότητα.

Όπως λέει: «Αν οι καταστάσεις και τα γεγονότα που συμβαίνουν στην εικονική πραγματικότητα σχετίζονται πραγματικά με τις πράξεις σας και προσωπικά με εσάς, τότε αντιδράτε σε αυτά τα γεγονότα σαν να ήταν πραγματικά», υποστηρίζει η Παν και προσθέτει: «Στις επόμενες δεκαετίες, οι τεχνολογίες αυτές θα γίνουν πιο εξελιγμένες και πιο διαδεδομένες. θα υπάρξει ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που θα επιλέξουν να βρουν το σεξ και τις σχέσεις εξολοκλήρου από τεχνητούς συντρόφους σε εικονικά περιβάλλοντα…Οι τεχνολογίες όπως τα ρομπότ για σεξ και η πορνογραφία εικονικής πραγματικότητας θα αποτελέσουν αναπόσπαστο μέρος της σεξουαλικής μας εμπειρίας και δεν θα αισθανόμαστε την ανάγκη να ψάξουμε να βρούμε πραγματικό σύντροφο».