Η νέα έκθεση του Ταμείου και η οποία δημοσιεύτηκε τα μεσάνυχτα της Παρασκευής αναφέρει ότι το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Ταμείου εξέτασε τις πέντε συστάσεις του Ανεξάρτητου Γραφείου του ΔΝΤ- κάτι σαν υπηρεσία εσωτερικών υποθέσεων- προκειμένου να διορθώσει ό,τι πήγε στραβά και αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις, είναι η σύσταση υπ’ αριθμόν 3, η οποία αφορά στο σχεδιασμό προγραμμάτων για χώρες που συμμετέχουν σε νομισματικές ενώσεις, όπως δηλαδή συμβαίνει με την περίπτωση της Ελλάδας.

Η σύσταση που είχε απευθύνει το Ανεξάρτητο Γραφείο στη Διοίκηση του Ταμείου, αφορούσε στην παροχή συγκεκριμένων διευκρινίσεων και οδηγιών για το πώς πρέπει να σχεδιάζονται προγράμματα που εφαρμόζονται σε μέλη νομισματικών ενώσεων, καθώς η εμπειρία της συμμετοχής του Ταμείου στα προγράμματα των τριών χωρών της Ευρωζώνης, έδειξε ότι τα μοντέλα του ΔΝΤ ή δεν ήταν τα πλέον κατάλληλα ή υπήρξαν πολιτικές επιπλοκές με τα ευρωπαϊκά όργανα, οι οποίες «αλλοίωσαν» τον τεχνοκρατικό χαρακτήρα αυτών των προγραμμάτων.

Ποια ήταν η απάντηση του Διευθυντηρίου του Ταμείου σε αυτήν τη σύσταση; Συμφώνησαν με την ανάγκη τέτοιων διευκρινίσεων, οι οποίες θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν αφενός την ανάγκη για προγράμματα που θα είναι δίκαια αφετέρου την ανομοιογένεια των χωρών- μελών. Οι Διευθυντές του Ταμείου είχαν διαφορετικές απόψεις για το πώς πρέπει να ορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις τέτοιων προγραμμάτων σε επίπεδο ευρωπαϊκών θεσμών, ενώ κάποιοι σημείωσαν ότι η δίκαιη εποπτεία αυτών των προγραμμάτων θα βοηθήσει στο να διαλυθεί η εντύπωση ότι οι χώρες της Ευρωζώνης αντιμετωπίζονται διαφορετικά από το ΔΝΤ.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Αφήνοντας κανείς στην άκρη την ουσία όλων των παραπάνω, που ούτως ή άλλως μπορεί να κρύβουν παγίδες στην εφαρμογή τους, το Διευθυντήριο απαντά ότι θα ολοκληρώσει τη σχετική Έκθεση για το σχεδιασμό προγραμμάτων που θα εφαρμόζονται σε μέλη νομισματικών ενώσεων, τον Ιούνιο!

Η προ μηνών δημοσίευση της Έκθεσης του Ανεξάρτητου Γραφείου του ΔΝΤ είχε προκαλέσει πάταγο, καθώς αφενός αναγνώριζε ότι τα εκείνα τα προγράμματα- το ελληνικό ήταν το πρώτο απ’ όλα- είχαν ως κύριο στόχο να δώσουν χρόνο στους Ευρωπαίους προκειμένου να φτιάξουν «τείχη» έτσι ώστε να μην εξαπλωθεί η κρίση αφετέρου παραδεχόταν ότι η περίπτωση της Ελλάδας ήταν μοναδική και περίπλοκη, σε μια μάλλον χλιαρή ομολογία ότι τα μοντέλα που εφαρμόστηκαν δεν ήταν τα πλέον κατάλληλα.