Σύμφωνα με την Καθημερινή το σχέδιο θα ξεκινούσε την εφαρμογή του από τους δημόσιους υπαλλήλους, εκδίδοντας κουπόνια για το 10% του μισθού τους, τα οποία θα χρησίμευαν αποκλειστικά για την εξόφληση πληρωμών στην εφορία, στο πρότυπο των κουπονιών σίτισης.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο Γκλεν Κιμ, που παραμένει ακόμα και σήμερα ένας από τους βασικούς συμβούλους του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου, τόνισε πως  «αν υπήρχε περισσότερος χρόνος, αυτό το σχέδιο θα μπορούσε να είχε εφαρμοστεί».

Στους μήνες, λοιπόν, που είχε στη διάθεσή της η ομάδα του κ. Κιμ αντιμετώπισε από την αρχή κάποια βασικά προβλήματα, όπως ότι η ελληνική οικονομία εκείνο το διάστημα βρισκόταν σε «ελεύθερη πτώση», ενώ η κοινωνική συνοχή είχε πλέον διαρραγεί. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε «υιοθετήσει την αρχιτεκτονική μιας κρατικής μηχανής που δεν ήταν δική της, ενώ η διοικητική ικανότητα ήταν πολύ χαμηλή», τόνισε και πρόσθεσε  ότι ο ελληνικός πληθυσμός δεν είχε οικονομικές γνώσεις, η χρήση του e-banking ήταν σχεδόν μηδενική, ενώ η χρήση των πιστωτικών καρτών ήταν περιορισμένη.

Το ερώτημα που έπρεπε να απαντήσουν αφορούσε την ακριβή μορφή που θα έπαιρνε αυτό το παράλληλο νόμισμα. «Σκεφτήκαμε ότι αυτό το “δημοσιονομικό νόμισμα” έπρεπε να μοιάζει, να μυρίζει και να έχει την ίδια υφή με το ευρώ, χωρίς να είναι», λέει Γκλεν Κιμ και το περιγράφει σαν «κουπόνι σίτισης», το οποίο συχνά δίνεται ως μέρος προσφορών των εφημερίδων και με το οποίο μπορεί κανείς να προμηθευτεί τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ με έκπτωση. Ετσι, και αυτό το «δημοσιονομικό νόμισμα» που σχεδιαζόταν θα είχε μορφή κουπονιού, αλλά θα χρησιμοποιούνταν μόνο για την εξόφληση πληρωμών στην εφορία, ενώ στο πίσω μέρος θα αναγραφόταν η αντιπροσωπευτική του αξία, η διάρκεια ισχύος του, αλλά και για ποιον σκοπό δημιουργήθηκε – αρχικά θα ήταν μόνο για την αποπληρωμή φορολογικών οφειλών.

«Οποια μορφή και να αποκτούσε, τελικά, θα έπρεπε να περάσει το τεστ του οκτάχρονου», εξηγεί ο Γκλεν Κιμ στο ιταλικό Κοινοβούλιο, δηλαδή κατά πόσον ένας οκτάχρονος θα ήταν σε θέση να καταλάβει μέσα σε δύο προτάσεις τη χρήση ενός τέτοιου συστήματος. «Ο οκτάχρονος ήταν ο γιος μου», λέει ο Γκλεν Κιμ με αφοπλιστική φυσικότητα, που είπε στον μπαμπά του «πως έπρεπε να μοιάζει και να μυρίζει σαν χρήματα».

Τα βασικά στοιχεία του συστήματος που σχεδιάζονταν ήταν ότι αρχικά θα ήταν μόνο για τους 500.000 δημόσιους υπαλλήλους που η πρόσβαση της κυβέρνησης στο μισθολόγιό τους ήταν εύκολη και θα αφορούσε το 10% του μισθού τους. Το 10% αποφασίστηκε, όπως λέει ο κ. Κιμ, «για να μην πλημμυρίσουμε το σύστημα με αυτά κουπόνια». Με αυτό το 10% θα έπρεπε οι δημόσιοι υπάλληλοι να πληρώσουν την εφορία και έτσι τα έσοδα θα αυξάνονταν τη στιγμή που τα κρατικά ταμεία είχαν αδειάσει.

Προκειμένου να υπάρχει κίνητρο για τη χρήση των κουπονιών, ο κ. Κιμ αναφέρει πως αν δεν χρησιμοποιούνταν μέχρι την ημερομηνία λήξης τους, τότε θα επανεκδίδονταν σε χαμηλότερη αξία για το επόμενο φορολογικό έτος. Αυτό το πρόγραμμα θα το ονόμαζαν «πιλοτικό και όχι μόνιμο», λέει ο κ. Κιμ με χαρακτηριστική ειλικρίνεια, θεωρώντας ότι αυτό θα τους έδινε τη δυνατότητα να το αποσύρουν αν δεν λειτουργούσε, μη αντιλαμβανόμενοι τις συνέπειες που θα είχε στην ελληνική κοινωνία και οικονομία η εμφάνιση ενός δεύτερου νομίσματος.