Η φετινή τηλεοπτική συμμετοχή είναι μία ευτυχής στιγμή στην επαγγελματική σας πορεία;
Είναι μία ευτυχής στιγμή για την ΕΡΤ, αρχικά. Επιτέλους «άνοιξε» η μυθοπλασία στη δημόσια τηλεόραση. Για μένα πρέπει να είναι ανταγωνιστικό κανάλι, με πλούσιο πρόγραμμα, όπως και γίνεται φέτος. Είμαι εξαιρετικά ευχαριστημένη, λοιπόν, που είμαι στην πιο δημιουργική φάση της ΕΡΤ. Προσέχουν τις παραγωγές τους, τα πρόσωπα που συμμετάσχουν, είναι όλα όπως θα έπρεπε. Όσον αφορά στο «Χαιρέτα μου το Πλάτανο», στη δική μας σειρά, μου αρέσει πολύ το αποτέλεσμα και το ότι συνδέει τρεις γενιές ταλαντούχων ηθοποιών. Φυσικά, είναι μεγάλη χαρά το ότι έχουμε σκηνοθέτη τον Ανδρέα Μορφονιό.

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]

Ο κόσμος που σας συναντά, τι σας λέει αναφορικά με το σίριαλ;
Ήδη από τα τρέιλερ με σταματούσαν και με ρωτούσαν πότε θα αρχίσει η σειρά. Τώρα που έχουμε ξεκινήσει και που γράφονται στη συνείδηση των θεατών οι χαρακτήρες, μου σχολιάζουν πράγματα και στοιχεία του ρόλου μου, της Βαρβάρας.

Απολαμβάνετε τον ρόλος της Βαρβάρας;
Είμαι από τις ηθοποιούς που αν δεν χαίρονται, δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Τον απολαμβάνω λοιπόν πολύ, όπως και το γενικότερο σενάριο και κλίμα στα γυρίσματα.

Πώς βλέπετε τη γενικότερη εικόνα της μυθοπλασίας, φέτος;
Έχει κάποιες επιτυχημένες συνταγές, κάποιες είναι δοκιμασμένες. Ωστόσο, μερικά από τα καινούργια σίριαλ τα βαριέμαι, δεν θέλω να βλέπω άλλες σειρές γυρισμένες σε κλειστούς χώρους, με οικογενειακό και μόνο περιεχόμενο. Νομίζω ότι και ο κόσμος δεν θέλει, όσο έχω δει δεν πηγαίνουν πολύ καλά από άποψη τηλεθέασης.

Θεωρείτε ότι ο τηλεθεατές έχουν ανάγκη να βλέπουν σειρές με πολλά εξωτερικά γυρίσματα, δηλαδή;
Ναι, σίγουρα. Πιστεύω ότι ο κόσμος πλέον, λόγω και του εγκλεισμού με τον κορονοϊό, βλέπει περισσότερο σειρές αλλά θέλει να φεύγει το μάτι του. Φυσικά μην φτάσουμε στο άλλο άκρο με υπερφίαλες παραγωγές που δείχνουν βίλες-πλούτη.

Καθώς αναφερθήκατε στην πανδημία, πώς βλέπετε την κατάσταση και τη νέα πραγματικότητα ως ηθοποιός;
Για εμένα το απότομο της υπόθεσης ήταν το πιο σοκαριστικό. Στις 8 Μαρτίου ήμουν στον «Ελληνικό κόσμο» με την παράσταση «Από Σμύρνη… Σαλονίκη» και μία μέρα μετά δεν ξαναγύρισαμε. Ήταν ένας βίαιος αποχωρισμός. Στον τομέα του πολιτισμού, πάντως, η κατάσταση είναι τρομερή, ακυρώθηκαν για πολλούς μήνες όλες οι δουλειές, μείναμε επί ξύλου κρεμάμενοι και το χειρότερο είναι ότι λόγω της κατάστασης οργανώθηκαν ελάχιστες δουλειές. Με το 30% που ορίζει πλέον ο νόμος, πώς θα συντηρηθούμε; Είναι σχεδόν αδύνατον για τα μεγάλα θέατρα. Εγώ, αυτή την περίοδο, πρωταγωνιστώ στο έργο «Τι ευτυχισμένες μέρες» στο θέατρο «Τόπος Αλλού» στην Κυψέλη, κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή. Το θέατρο φανταστείτε είναι 180 θέσεων και τώρα δουλεύει με 55 θεατές. Τα μικρά σχετικά θέατρα είναι τα μόνα που μπορούν να δουλέψουν και πάλι με δυσκολία. Για να ολοκληρώσω, δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω το έκτακτο του πράγματος, αλλά εμείς οι ηθοποιοί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την αδικία του πράγματος. Εμείς μένουμε κλειστοί, την ίδια στιγμή που σε άλλες επιχειρήσεις συνωστίζεται ο κόσμος. Ας βρεθεί μία λύση λοιπόν.