Πρόκειται για εκδήλωση με τίτλο «Κοινωνία χωρίς Ρατσισμό, Κοινωνία με Μέλλον» που έχει ως στόχο την καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού-ταυτότητας και έκφρασης φύλου από το υπουργείο Δικαιοσύνης.

Στην αρχή, ο Γιώργος Καπουτζίδης μίλησε για τη ζωή του. «Γεννήθηκα στις Σέρρες το 1972 και ήμουν ένα παιδί που ήταν πάρα πολύ χαρούμενο, πολύ δραστήριο και από μικρή ηλικία έπαιζα ευτυχισμένος με τα αυτοκινητάκια μου, με τις κούκλες της αδελφής μου, ποδόσφαιρο. Θεωρούσα ότι όλα αυτά είναι πάρα πολύ ok. Ώσπου σε κάποια φάση, σε πολύ μικρή ηλικία, 8-9, κατάλαβα ότι μάλλον κάτι δεν ήταν τόσο ευχάριστο για κάποιους.

Δεν μου εξήγησαν ποτέ τι πειράζει να παίζω με τις κούκλες της αδελφής μου. Παρατήρησα ότι οι άνθρωποι βλέπουν σε εμένα κάτι που τους κάνει να με χλευάζουν, να με κοροϊδεύουν. Δεν μου εξήγησαν ποτέ τι ήταν αυτό κι έτσι κατέληξα μόνος μου ότι τους ενοχλούσε ότι ήμουν αυτός που ήμουν.

Μπαίνεις σε μια διαδικασία να μην είσαι ο εαυτός σου. Μπαίνεις σε μια διαδικασία 24ωρης καταπίεσης, προσπαθείς να κρύβεις τον εαυτό σου, να είσαι κάτι άλλο. Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά σε αυτό. Εγώ βρήκα τη λύση στο να απομονωθώ. Πέρασα όλο το Γυμνάσιο και όλο το Λύκειο απομονωμένος σε ένα σπίτι προκειμένου να αποφύγω τον χλευασμό και την κοροϊδία, προκειμένου να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μέσα σε αυτό το μικρό δωμάτιο που ζούσα.

Ποιος τους είπε ότι είναι ok να χλευάζεις ένα εννιάχρονο παιδί; Ή να το κοροϊδεύεις και να το χτυπάς; Ποιος τους είπε ότι είναι ok να φτάνουν να δολοφονούν ανθρώπους, στη μέση του δρόμου στην Αθήνα και μετά να προσπαθούν να τους βγάλουν κλέφτες ή να βαφτίζουν αυτοκτονίες τις δολοφονίες; Κάποιος τους είπε ότι είναι ok ή κάποιος τους είπε πως δεν πειράζει. Πρέπει να δούμε ποιος τους το είπε, διότι από εκεί προκύπτει ο ρατσισμός», σημείωσε, υπογραμμίζοντας πως «αντιμετωπίζομαι σαν πολίτης δεύτερης κατηγορίας και από την κοινωνία και από την πολιτεία και δεν έχει να κάνει με παρατάξεις, συμβαίνει στο πέρασμα του χρόνου.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος που δέρνει τα παιδιά του και τη γυναίκα του και δεν έχει δουλέψει ποτέ, να θεωρείται καλύτερος σύντροφος από εμένα και καλύτερος πατέρας από εμένα. Νόμιζα ότι η ψυχή και η καρδιά είναι κριτήρια αξιολόγησης αλλά καταλήγουμε ότι το πιο σημαντικό κριτήριο είναι το με τι διεγείρεται σεξουαλικά ο καθένας. Μου φαίνεται ανόητο σαν κριτήριο.

Δεν θέλω πια να μου απαντήσετε γιατί είναι κακό η φωνή μου να είναι πιο λεπτή, ή γιατί είναι κακό να παίζω με κούκλες. Σας συγχωρώ, καλά τα πήγα κι έτσι. Θέλω, όμως, πραγματικά να κάνω μια ερώτηση στον πρωθυπουργό αυτής της χώρας και δεν έχει να κάνει με παρατάξεις. Για ποιο λόγο είμαι ο άνθρωπος με τα λιγότερα δικαιώματα σε αυτή την αίθουσα, στη γειτονιά μου, στην πόλη μου; Αυτό δεν το έχω καταλάβει. Αν μπορεί να μου το απαντήσει έχει καλώς, αν δεν έχει απάντηση, πάει να πει ότι έχει κάνει κάτι λάθος και αυτός και ο προκάτοχός του και οι προκάτοχοι των προκατόχων και η κοινωνία και η πολιτεία. Και αυτό το λάθος οφείλουμε να το αλλάξουμε τώρα, σήμερα».