Ήταν πέρσι τον Απρίλιο όταν του έγινε η διάγνωση. Πέρασε περίπου 4 μήνες γεμάτους χημειοθεραπείες και πολύ δύσκολους ψυχολογικά. Κι αυτό γιατί ο Αντίνοος Αλμπάνης δεν ήθελε να μοιραστεί τίποτα. Μόνο στον Πέτρο Φιλιππίδη το είχε πει. Μέχρι που πριν λίγες μέρες είδαμε την ανάρτηση του με μια φωτογραφία από τον Ιούλιο που ήταν η τελευταία χημειοθεραπεία. Είχε καταφέρει να νικήσει.

Κι η περιγραφή του δεν χρειάζεται καν επιθετικούς προσδιορισμούς από εμάς. Είναι κάτι που αξίζει να διαβάσετε και να ακούσετε.

«Πέρυσι είχα έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Είχε τελειώσει η πρώτη σεζόν και είχε ξεκινήσει η δεύτερη. Είχα αρχίσει το Φινιστρίνι. Ένιωθα κάπως άβολα βιολογικά. Αρκετή κούραση και κάποια συμπτώματα που δεν ήταν και πολύ φυσιολογικά. Όσο περνούσε ο καιρός τα συμπτώματα γινόντουσαν όλο και πιο έντονα. Κάποια στιγμή πήγα και έκανα κάποιες εξετάσεις γιατί με ζόριζε αρκετά η καθημερινότητά μου.

Αυτές οι εξετάσεις με οδήγησαν σε κάποιες επόμενες. Οι επόμενες σε κάποιες τρίτες εξετάσεις ώσπου καταλήξαμε να μου ανακοινώνουν ότι έχω διαγνωστεί από λέμφωμα. Ήμουν μόνος μου. Το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να δω τι θα κάνω. Να δω πού και ποιος είμαι. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να μειώσω τον φόβο και την αγωνία που είχα. Προσπάθησα να σκεφτώ λίγο πιο λογικά τα πράγματα.

Είχα να διαχειριστώ τους πόνους μου. Πόνους που δεν έχεις φανταστεί ποτέ ότι υπάρχουν. Να θες να ξαπλώσεις και να πονάει το κεφάλι στο μαξιλάρι. Τέλος Ιουνίου ολοκλήρωσα τις χημειοθεραπείες. Ο φόβος δεν έχει φύγει ακόμα. Είναι όλα τόσο νωπά. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Φτερνίζομαι ή βήχω και σκέφτομαι άσχημα πράγματα. Το μυαλό μου πηγαίνει στο κακό. Είμαι σε μία διαδικασία να ξεκινήσω να κάνω ψυχοθεραπεία γιατί είναι πολύ μεγάλο όλο αυτό που μου έχει συμβεί και πρέπει με κάποιον τρόπο να το διαχειριστώ. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να μην συνηθίσω στον φόβο.

Το πέρασα όλο αυτό μόνος μου. Είχα ανάγκη τη μοναξιά, παρά να νιώθω πως στενοχωρώ ανθρώπους. Ο μόνος άνθρωπος που ήξερε τι περνούσα ήταν ο σκηνοθέτης μου, ο Πέτρος Φιλιππίδης. Είναι πολύ άγριο για τους γονείς. Ήθελα να πατήσω στα πόδια μου και να το αντιμετωπίσω. Δεν ήθελα να με βλέπουν σε αυτή την κατάσταση. Είχα περισσότερο ανάγκη τη μοναξιά, παρά να νιώθω ότι στεναχωρώ τους δικούς μου ανθρώπους. Όταν το έμαθαν ήταν αρκετά συγκινητικό».

https://www.youtube.com/watch?v=BqPK0TQdj_Q