Ειδικά για ένα επάγγελμα που το να ακολουθείς την τρέλα στο μυαλό σου και να την κάνεις εμπόρευμα προς το κοινό, είναι μια εξουθενωτική διαδικασία.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης μίλησε στο περιοδικό People Greece που κυκλοφορεί μ το Έθνος της Κυριακής και περιέγραψε το πως αντιλαμβάνεται αυτή την παράνοια που δίνει κίνητρο στον ηθοποιό.

«Σίγουρα δεν υπήρξα επαναστάτης. Μεγαλώνοντας θα μπορούσα να πω ότι τράβηξα το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Πολλές φορές κλότσησα τις ηθικές αξίες με τις οποίες μεγάλωσα. Είχα την ανάγκη να ακολουθήσω το δικό μου, προσωπικό δρόμο. Νομίζω ότι μέχρι κάποια ηλικία, επηρεασμένος από τον πατέρα μου, ήμουν εγκλωβισμένος στο correct. Κι όταν αυτό το κοστούμι αρχίζει να σε καταπιέζει, αν δεν το πετάξεις στην ώρα του, το ξεσκίζεις.

Εγώ πέρασα αυτή τη φάση, από το ένα άκρο στο άλλο. Νομίζω όμως ότι τώρα πια είμαι σε μια ισορροπία στη ζωή μου. Ή μάλλον όχι, τώρα έχω ζητούμενο μια ισορροπία. Ένα είναι βέβαιο και πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου: Ο ηθοποιός από τα σκοτάδια του φτιάχνει φως. Από τις πληγές. Από τις σκέψεις. Από τους δαίμονες που κουβαλάει. Από τις ενοχές. Από μια εγκλωβισμένη παιδική ψυχή. Από αυτό που πολύ εύκολα ονομάζουμε “η τρέλα”.

Πολλές φορές μπλέκουμε την τρέλα του Δρομοκαΐτειου με αυτή του καλλιτέχνη. Ο ηθοποιός είναι πιο τρελός από αυτόν στο Δρομοκαΐτειο γιατί έχει το τερατικό γνώρισμα να εμπορεύεται την τρέλα του, να προγραμματίζει τον αυθορμητισμό του, να ελέγχει κάθε βράδυ την τρελή περιοχή του εγκεφάλου του. Είμαστε την ίδια στιγμή στο “εδώ και τώρα” και στο “εκεί και τότε”. Από αυτό όμως ζούμε και βγάζουμε λεφτά.

Από την άλλη, μην το θεοποιήσουμε. Είναι ένα πολύ ωραίο επάγγελμα –και τονίζω τη λέξη «επάγγελμα»– αλλά υπάρχουν κι άλλα, πιο χρήσιμα, όπως του χειρουργού ή του δασκάλου. Αν με ρωτάς τι θέλω από τη ζωή μου, είναι να πουν κάποια στιγμή “ο Λιγνάδης υπήρξε χρήσιμος”».

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]