Η ηθοποιός προσπάθησε για να αποκτήσει ένα παιδί και τελικά τα κατάφερε. Γέννησε τον Χρήστο τον οποίο φροντίζει και στέκεται στο πλευρό του βοηθώντας τον να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει.

Η Νένα Χρονοπούλου σε άρθρο της στο nena.gr, αναφέρεται στην 22χρονη που πέταξε το νεογέννητο μωρό της από το μπαλκόνι.

Η ηθοποιός νιώθει αγανάκτηση και οργή ενώ φέρνει σαν παράδειγμα μία φίλη της που γέννησε σε ηλικία 14 ετών το 1982, κράτησε το μωρό της το οποίο πλέον έχει φθάσει 36 ετών.

Η ανάρτηση της Νένας Χρονοπούλου: 

Ναι έχουμε διαπιστώσει πως όσο πάνε τα πράγματα χειροτερεύουν…

Αλλά αυτό παραπάει !!!

Υποστηρίζει πως ντρεπόταν να πει στη μητέρα της πως είναι έγκυος…

Και έτσι όταν το γέννησε, το έβαλε εκεί που το έβαλε και το πέταξε από το μπαλκόνι…

Απλά, σα να μη συμβαίνει τίποτα…

Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Όταν το έβγαλε από μέσα της και το είδε δεν ένοιωσε τίποτα; Δε λαχτάρησε να το αγκαλιάσει και να το προστατεύσει; Άραγε του έριξε έστω μία ματιά ή άρων – άρων το πέταξε από το μπαλκόνι για να φύγει επιτέλους το βάρος από πάνω της;

Ο φόβος της για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια της, η εγκυμοσύνη της, δηλαδή ότι πιο φυσικο ανάμεσα στα ζευγάρια, ακόμα και τα νέα που δεν είναι νομίμως παντρεμένα, επισκίασε το συναίσθημα για το σπλάχνο της;

Τίποτα δεν της μαλάκωσε την ψυχή; Ούτε καν το κλάμα του;

Και μετά πως κοιμόταν; Ήσυχη και ξαλαφρωμένη από το βάρος;

Κίνηση πανικού, κίνηση απάνθρωπη, κτηνώδης, κίνηση τραγική με μοιραίες συνέπειες που θα την κυνηγούν μία ολόκληρη ζωή…

Άραγε θα ξανακάνει παιδί; 

Άραγε θα πει την αλήθεια της, στον επόμενο άνδρα – συζυγο -εραστή;

Τι όνειρα θα βλέπει από εδώ και πέρα;

Γιατί ίσως να τη στοιχειώσει στον ύπνο της ένα μωρό που κλαίει και να της φωνάζει: «γιατί με πέταξες, εγώ σ’ αγαπούσα και σε είχα τόσο ανάγκη, εγώ σε διάλεξα για μητέρα μου… Και εσύ με σκότωσες, πώς μπόρεσες μαμά;»

Πώς θα ξαναδεί τη μητέρα της στα μάτια, που φεύγοντας για τη δουλειά άφησε την κόρη της στο σπίτι, και γυρνώντας πίσω αντίκρυσε μία ψυχρή και στυγνή «φόνισσα»!!!

Σπούδαζε λένε στην Καλαμάτα, ε’ και λοιπόν; Ακόμα μία φορά αποδεικνύεται πως οι γνώσεις δεν κάνουν τους καλούς ανθρώπους.

Οι πράξεις των ανθρώπων τους χαρακτηρίζουν καλούς ή κακούς. 

Κάποιοι θα πουν «ήταν μικρή, μόνο 22 ετών, άπειρη, σάστισε».

Και εγώ όπως και πολλοί ακόμα σαν εμένα θα τολμήσουν να αντιπαρατεθούν λέγοντας: «Κάποτε οι γυναίκες στα 22 τους είχαν τρία παιδία, φρόντιζαν οικογένεια με πεθερικά και κουνιάδια μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Άρα το «μικρή» δεν ισχύει… Άσε που από 18 και μετά αγόρια και κορίτσια είναι ενήλικα και αυτονομούνται όπως και να έχει…Μπορούν δε μπορούν…

Και εντάξει δεν ήξερε τι να κάνει… Ας το άφηνε έξω από μία πόρτα, ας έπαιρνε τηλέφωνο το χαμόγελο του παιδιού, ας πήγαινε σε ένα νοσοκομείο, θα έβρισκε την άκρη…

Ας έτρωγε και μία σφαλιάρα από τη μάνα της και τον πατέρα της…

Εκτός αν φοβόταν και η ίδια για τη ζωή της…

Αλλά ποια μάνα είναι εκείνη που βλέπει το παιδί της να γεννάει μόνο του στη μπανιέρα και αντί να το κανακέψει και να το στηρίξει, το σκοτώνει…

Εγώ ξέρω μία γιαγιά, που της συνέβη το ίδιο ακριβώς, γεννήθηκε το εγγόνι της μέσα στη μπανιέρα στις έξι τα ξημερώματα. Το κορίτσι που γέννησε είχε αποπλανηθεί από επιτήδειο και ντρεπόταν να το πει στους γονείς της, βλέπετε ήταν μόνο δεκατεσσάρων ετών… Στην ίδια ηλικία με εμένα ακριβώς… Το κοριτσάκι που έγινε μητέρα ήταν συμμαθήτριά μου. Και τη λατρεύω ακόμα και εκείνη και το μικρό της…

Όταν γέννησε μόνη της πήρε το μωρό της στα χέρια της και πήγε στο κρεββάτι της μητέρας της λέγοντάς της: «μητέρα γέννησα»… 

Το ένα μωρό κρατούσε στα χέρια του το νεογέννητο παιδί του, και ο ομφάλιος λώρος ακόμα τις ένωνε.

Σοκαρίστηκε η γιαγιά του κοριτσιού, ξύπνησε τη δική της μητέρα και πήγαν και το μωρό και τη νεαρή μητέρα στο νοσοκομείο.

Κρατήθηκε το μωρό, με αγάπη και περηφάνια, και σήμερα είναι μία γυναίκα 36 ετών… Είπαμε συμμαθήτριά μου ήταν το κορίτσι που γέννησε με αυτό τον τρόπο.

Η φίλη μου αργότερα παντρεύτηκε και έκανε άλλα τέσσερα παιδιά.

Γιατί όταν υπάρχει ανθρωπιά, όλα μπορούν να διορθωθούν… Μία νέα ζωή μόνο χαρά και ευτυχία μπορεί να φέρει στις ζωές όσων έχουν καρδιά…

Η φίλη μου, έγινε μητέρα στα 14 χρόνια της, δηλαδή το 1982… Που δεν τολμούσες να γυρίσεις κουβέντα στο γονιό.

Που για να πάρεις τηλέφωνο ακόμα και μέσα το ίδιο σου το σπίτι, ζητούσες άδεια.

Και τότε, που ήταν τόσο δύσκολα και δακτυλοδεικτούμενα τα πράγματα, το κοριτσάκι των 14 ετών, τόλμησε λεβέντικα και παληκαρίσια να σταθεί με το μωρό της αγκαλιά μπροστά στη μητέρα της, και σήμερα μπορεί είναι μία ισσοροπημένη και περήφανη μητέρα και γιαγιά.

Έδωσε αγάπη στα παιδιά της και συγχώρεσε ακόμα και αυτόν που την εξαπάτησε.

Προχώρησε στη ζωή της γιατί η καρδιά της ήταν αγνή και καθαρή. Έδωσε τόση αγάπη σ’ αυτό το παιδί που σήμερα που και η ίδια η μικρή έχει γίνει μητέρα δύο παιδιών, τις βλέπεις και τις χαίρεσαι…

Εσύ κορίτσι μου, πώς θα ζήσεις πια; 

Πως θα αντικρύζεις μωρά να μπαμπαλίζουν, να φωνάζουν μαμά, να απλώνουν τα χεράκια τους για μία αγκαλια;

Πως θα ακούσεις μωρουδίστικο κλάμα χωρίς να κάνεις αυτόματα το συνειρμό του κλάματος του δικού σου μωρού όταν το πετούσες από το μπαλκόνι;

Πώς θα αντικρύζεις έγκυο γυναίκα;

Σε ποιον θα εξομολογηθείς; 

Έχω ακόμα πολλά να σε ρωτήσω, εύχομαι να μη χρειαστεί να σε δω ποτέ από κοντά…

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]