Παρότι οι αστρονόμοι τονίζουν ότι το πέρασμα αυτό είναι ακίνδυνο, κυριαρχούν οι κινδυνολόγοι–καταστροφολόγοι που αξιοποιώντας τις ανθρώπινες φοβίες σπέρνουν τον πανικό. Η συντέλεια θα έρθει, κατά τις εφημερίδες, με διάφορους τρόπους :“…κυμαίνονται μεταξύ δηλητηρίου βροχής, αερολίθων, βορείου σέλαος, ηλεκτρικών εκκενώσεων και συντελείας του κόσμου”.

Όλοι μετατρέπονται σε ερασιτέχνες αστρονόμους και φυσικούς αναλύοντας την πορεία και τα τοξικά συστατικά της ουράς του. Την κομητοφοβία επιτείνουν οι “πληροφορίες”, που μεταλλάσσονται ταχύτατα σε βεβαιότητα και από εκεί σε πραγματικότητα και τρόμο. Χημικός, κάτασπρος από φόβο, εξηγεί ότι όταν η ουρά του κομήτη ακουμπήσει την γήινη ατμόσφαιρα θα προκαλέσει τεράστιο ηλεκτρικό σπινθήρα που θα κατακάψει τα πάντα, συμπληρώνοντας συνωμοτικά : “Έχω πάρει μαζί μου πιστόλι ώστε να μην έχω φρικτό θάνατο”. Άλλος ακούει τον ίδιο τον Δημήτριο Αιγινήτη ( διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών) να λέει πως φοβάται την πρόκληση κυκλώνα στην επιφάνεια της γης  που δεν θα αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα, ενώ κάποιοι μιλούν για επικείμενο τεράστιο σεισμό.

Η τελική αναμέτρηση με την πραγματικότητα γίνεται το βράδυ της 5^ης Μαΐου 1910 (σ.σ. με το παλιό ημετολόγιο) όταν οι πολίτες όλου του κόσμου  ξενυχτούν  μέχρι τα ξημερώματα κοιτάζοντας τον ουρανό, ενώ η Αθήνα ζει το πρώτο μεγάλο της νυχτερινό πάρτι. Ζάππειο, Σύνταγμα, Φάληρο και οπουδήποτε υπάρχει ακάλυπτος χώρος, κατακλύζονται  από μυρμηγκιές κόσμου, με τους περισσότερους να επιλέγουν να απολαύσουν το τέλος σε λόφους, υψώματα και βουνά οπού επικρατούσε το αδιαχώρητο, αφήνοντας ερημωμένα σπίτια και ολόκληρες γειτονιές να φυλάσσονται από σκύλους και γάτους…

Δημοφιλέστερος προορισμός για τους αγχωμένους που θέλουν άμεση ενημέρωση είναι ο λόφος του Αστεροσκοπείου. Η ερμητικά κλειστή και φυλασσόμενη απ’ την αστυνομία είσοδος, δεν απέτρεπε την προσπάθεια αλίευσης πληροφοριών από όσους μπαινοβγαίνουν, αλλά όταν αυτό δεν είναι δυνατό, τα νέα…δημιουργούνται :“Έμαθα ότι…”. Όσοι ηλικιωμένοι δεν αντέχουν την ορειβασία γεμίζουν τις εκκλησίες προσπαθώντας με γονυκλισίες, τάματα και λιτανείες να εξευμενίσουν τη Θεία δίκη. Εξαιρετικά δημοφιλείς εκείνες τις κρίσιμες ώρες είναι οι ιερείς, με αποτέλεσμα στην πόλη να κυριαρχεί η μυρωδιά του θυμιατού.

Οι μόνοι που φαίνονται ικανοποιημένοι από την αναστάτωση, είναι κάποιοι επαγγελματίες που βλέπουν για πρώτη φορά την επιχείρησή τους να δουλεύει μέχρι το πρωί. Εστιατόρια, καφενεία, ζαχαροπλαστεία κάνουν χρυσές δουλειές, ενώ στις ταβέρνες η ρετσίνα ρέει άφθονη για όσους επιθυμούν να περάσουν γλεντώντας το τελευταίο βράδυ τους. Τα δημόσια θεάματα επωφελούνται εξίσου της περίστασης, με τους καραγκιοζοπαίχτες να παίζουν μέχρι αργά το βράδυ, ενώ τα θέατρα παρουσιάζουν τις πρώτες στην ιστορία μεταμεσονύχτιες παραστάσεις τους :“Χάριν του σημερινού μεγάλου θαύματος του κομήτου του Χάλεϊ, το θέατρον μας θα μείνει ανοιχτόν καθ’ όλην την νύχταν”. Οι φιλότεχνοι κατακλύζουν τα θεατράκια του Θησείου, ενώ στο θέατρο Νεαπόλεως παίζεται η επιθεώρηση του Τίμου Μωραιτίνη με τον επίκαιρο τίτλο :“Ο κομήτης του Χάλεϊ”.

Φυσικά δεν λείπουν οι πλάκες. Στην Κέρκυρα  συστήνεται επιτροπή ….υποδοχής του κομήτη, ενώ στην Πλάκα τριάντα ροπαλοφόροι συγκεντρώνονται σε λόφο ώστε να…χτυπήσουν την ουρά του. Ενδεικτικό του κλίματος είναι ότι αρκετοί μετανάστες έτοιμοι να  ξενιτευτούν στην Αμερική με το υπερωκεάνιο “Πατρίς” που βρίσκεται στον Πειραιά, το αναβάλουν ώστε να αναχωρήσουν για το …μεγάλο ταξίδι στα πάτρια εδάφη.

Η αγωνία κορυφώνεται μετά τα μεσάνυχτα, με  πανικοβαλλομένους και ψύχραιμους να στραβολαιμιάζουν αναμένοντας κάποιο ουράνιο μήνυμα.

Η συνήθης εικόνα ενός αστεριού που πέφτει, ή κάποιου σύννεφου που μοιάζει με ουρά κομήτη, αρκεί για να δημιουργήσει πανικό που επιτείνεται από τις κραυγές  “Νάτος-νάτος”. Κατά τις 2 τα μεσάνυχτα εμφανίζεται  μια ελαφρά ουράνια λάμψη, γεγονός που φέρνει  παγωμάρα σταυροκοπήματα και κλάματα. Η λάμψη γίνεται εντονότερη μισή ώρα μετά, ενώ κατά τις 3 ο πανικός κορυφώνεται με την εμφάνιση μικρής ομίχλης και μυρωδιάς καμένου, που δεν προέρχεται όμως από την ουρά του κομήτη, αλλά από το κάψιμο κάποιων ταπεινών ξερών χόρτων… Τελικά το ξημέρωμα βρίσκει τη γη σώα και αβλαβή και τους Αθηναίους να κοιμούνται αποκαμωμένοι στις κουβέρτες που είχαν πάρει μαζί τους.