Ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες για την εποχή του όπως ανελκυστήρες για γρήγορη πρόσβαση στα διάφορα καταστρώματα, χαμάμ, γυμναστήριο, πισίνα, ταχυδρομείο και υπέρμετρη πολυτέλεια, ιδιαίτερα το σέρβις και το φαγητό που πρόσφερε σε επιβάτες της πρώτης θέσης ήταν πολύ πλουσιότερο και από τα αντίστοιχα των σύγχρονων ξενοδοχείων 5 αστέρων. Πολλοί, την εποχή εκείνη, χαρακτήριζαν τον «Τιτανικό» ως το «αβύθιστο» πλοίο.

Η τραγωδία

Στις 23:40 στις 14 Απριλίου του 1912, κατά τη διάρκεια του παρθενικού ταξιδιού του, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν να αποφευχθεί η σύγκρουση, το μοιραίο δεν άργησε να γίνει. Το πλοίο είχε αναπτύξει την μέγιστη ταχύτητα γιατί η εταιρία ήθελε τον «Τιτανικό» να φτάσει στο λιμάνι της Ν. Υόρκης πιο γρήγορα από το αναμενόμενο.

Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, ξεκινώντας από την πλώρη, όπου κατέστρεψε και τα 5 στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή υδάτων στο σκάφος. Το πλοίο είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε ακόμα και αν πλημμύριζαν τέσσερα στεγανά να μπορούσε να επιπλεύσει, όχι όμως και τα πέντε.

Το πλοίο ήταν το πρώτο στην ιστορία που χρησιμοποίησε τον νέο κώδικα διάσωσης S.O.S. Ο Τιτανικός βυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα, στις 02:20 της 15ης Απριλίου.Το κύτος κατά την βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια, αφού ενώ βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, κόπηκε στη μέση. Η βύθισή του παρέσυρε στο θάνατο περίπου 1.500 ανθρώπους με τους υπόλοιπους 700 να βρίσκονται στις σωσίβιες λέμβους και να παρακολουθούν το τραγικό γεγονός.

Το ναυάγιο αυτό θεωρείται ένα από τα τραγικότερα “εν καιρώ ειρήνης” ναυάγια. Η περισυλλογή των διασωθέντων έγινε από το πλοίο «Καρπάθια». Σήμερα κανένας επιζών από το ναυτικό δυστύχημα δεν βρίσκεται στην ζωή. Η τελευταία επιζήσασα από το ναυάγιο, Μιλβίνα Ντιν, απεβίωσε στις 31 Μαϊου του 2009 σε ηλικία 97 ετών.