Η Πόμσελ, είχε γεννηθεί τον Ιανουάριο του 1911 και το 1933 έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος με σκοπό να βρει δουλειά στο ραδιόφωνο – αν και αργότερα η ίδια έλεγε ότι δεν ασχολείται με την πολιτική.

Το 1942, χάρη στις ικανότητές της στην δακτυλογράφηση, άρχισε να εργάζεται κοντά στον Γκέμπελς. Ενα χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 1943, εξαφανίστηκε η εβραία φίλα της Εύα Λόβενταλ, για την οποία μόνο πολλές δεκαετίες αργότερα έμαθε ότι πέθανε στο Αουσβιτς. Η ίδια είχε πιστέψει τη δικαιολογία ότι την έστειλαν στην αραιοκατοικημένη Σουδητία για να πυκνώσει τον πληθυσμό της επαρχίας.

https://www.youtube.com/watch?v=nZr45w7iubI

Η ίδια η Πόμσελ μετά τον πόλεμο κρατήθηκε όμηρη των Σοβιετικών για πέντε χρόνια. Το 1950, αφού απελευθερώθηκε, επέστρεψε στο γερμανικό ραδιόφωνο όπου δούλεψε για άλλα 20 χρόνια.

«Ο Γκέμπελς ήταν ένας πολύ καλός ηθοποιός», είχε πει η Πόμσελ στη μοναδική συνέντευξη της ζωής της στον Guardian.  Μιλώντας για την δουλειά της είχε τονίσει: «Απλώς μία ακόμη θέση εργασίας. Δεν έκανα τίποτε περισσότερο από το να δακτυλογραφώ στο γραφείο του Γκέμπελς. Οσοι από τους σημερινούς Γερμανούς λένε ότι αν ζούσαν τότε θα αντιστέκονταν, το πιστεύουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα το έκαναν. Τίποτε δεν θα με σταματούσε. Μόνο μία μεταδοτική ασθένεια. Ήμουν κολακευμένη, καθώς ήταν μία επιβράβευση για το ότι ήμουν η πιο γρήγορη δακτυλογράφος στον ραδιοφωνικό σταθμό». Καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών και βρέθηκε σε διάφορα ρωσικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα και γύρω από το Βερολίνο: «Δεν ήταν και ρόδινη ζωή», περιορίζεται να πει. Μόνο όταν επέστρεψε σπίτι της έμαθε για το «ζήτημα των Εβραίων», όπως το αποκαλεί ακόμα και σήμερα: «Ζήτημα», όχι Ολοκαύτωμα, ούτε τίποτε άλλο, απλά «ζήτημα».

Συνεχίζοντας να μιλάει για τον Γκέμπελς είχε πει: «Πάντα ξέραμε πότε είχε φτάσει, αλλά κανονικά δεν τον βλέπαμε μέχρι να βγει από το γραφείο του, περνώντας από μια πόρτα που οδηγούσε απευθείας στο δωμάτιό μας, οπότε μπορούσαμε να του κάνουμε όποιες ερωτήσεις θέλαμε, ή να του πούμε ποιοι είχαν τηλεφωνήσει. Κάποιες φορές, τα παιδιά του έρχονταν να τον επισκεφθούν».

«Στον λίγο χρόνο που μου απομένει- και ελπίζω ότι θα είναι μήνες και όχι χρόνια- απλά ελπίζω ότι ο κόσμος δεν θα γυρίσει ανάποδα όπως τότε, αν και έχουν υπάρξει κάποιες τρομακτικές εξελίξεις, έτσι δεν είναι; Είναι ανακουφιστικό το ότι δεν έκανα ποτέ παιδιά για να ανησυχώ» λέει η Πόμσελ, η οποία πέθανε τυφλή καθώς είχε χάσει την όρασή της πέρυσι.