Μάλιστα, η πρόεδρος του Μονομελούς Εφετείου Λάρισας, που εξέδωσε την τελεσίδικη απόφαση αποζημίωσής της στις 5 Ιανουαρίου 2023, κατά τραγική σύμπτωση είναι η Σοφία Λυμπεριάδου, η εφέτης ειδική ανακρίτρια που δύο μήνες αργότερα έμελλε να αναλάβει μαζί με τον Σωτήρη Μπαϊκάμη τη δικογραφία για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των 57 νεκρών στα Τέμπη.

Με την απόφαση 6/2023 απορρίφθηκε η έφεση του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδος Α.Ε. κατά της απόφασης αποζημίωσης του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, με το Εφετείο να επικυρώνει, τελικά, το ποσό των 200.000 ευρώ περίπου, ως επιπλέον αποζημίωση λόγω επιδείνωσης της υγείας της. Μέχρι την έκδοση όμως αυτής της απόφασης η γυναίκα υποχρεώθηκε σε έναν ατελείωτο δικαστικό αγώνα που έφτασε μέχρι τον Αρειο Πάγο, για να επιστρέψει, τελικά, για τελική κρίση στο Εφετείο.

Το χρονικό

Το ημερολόγιο έδειχνε 7 Φεβρουαρίου του 2000, όταν η άτυχη γυναίκα στις 23.55 επιβιβάστηκε στο τρένο από την Αθήνα με προορισμό την Καλαμπάκα. Περίπου στις 4.30 τα ξημερώματα και ενώ η αμαξοστοιχία έκανε στάση στον σταθμό Παλαιοφαρσάλου για επιβίβαση και αποβίβαση επιβατών, η ενάγουσα επιχείρησε να κατέβει από τον συρμό του τρένου μαζί με άλλους επιβάτες. Τη στιγμή που βρισκόταν στα σκαλοπάτια του βαγονιού, η αμαξοστοιχία ξεκίνησε, με αποτέλεσμα η γυναίκα να χάσει την ισορροπία της και να πέσει από το σκαλοπάτι στο οποίο βρισκόταν, στο κρηπίδωμα, με τα πόδια της προς την κατεύθυνση της αμαξοστοιχίας, τα οποία ακρωτηριάστηκαν από τις μεταλλικές ρόδες του βαγονιού.

Επτά χρόνια μετά το ατύχημα που άλλαξε τη ζωή της με απόφαση του Εφετείου της Λάρισας κρίθηκε ότι το ατύχημα οφείλεται σε αποκλειστική αμέλεια του μηχανοδηγού της αμαξοστοιχίας, του προϊσταμένου Υπηρεσίας της αμαξοστοιχίας και του σταθμάρχη του σταθμού, οι οποίοι ήταν υπάλληλοι του ΟΣΕ.

Στη συγκεκριμένη απόφαση, που εκδόθηκε το 2007, περιγράφεται πως αμέσως μετά το ατύχημα η γυναίκα μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Καρδίτσας και στη συνέχεια στο ΚΑΤ Αθηνών, όπου νοσηλεύτηκε για δύο μήνες και υποβλήθηκε σε ακρωτηριασμό των κάτω άκρων περίπου στο ύψος των γονάτων, ενώ στη συνέχεια κρίθηκε αναγκαία η μετάβασή της στο Ινστιτούτο Αποκατάστασης του Σικάγο στις ΗΠΑ για την καλύτερη αποκατάσταση της υγείας της και την τοποθέτηση τεχνητών μελών.

Με την ίδια απόφαση κρίθηκε ότι η γυναίκα υποβλήθηκε σε δαπάνες για τη μετάβαση, τη νοσηλεία και την παραμονή στο εξωτερικό, συνολικού ποσού 20.634.240 δραχμών, ότι αυτή για δύο έτη από την έξοδο της από το νοσοκομείο ΚΑΤ (9.4.2000) υποβλήθηκε σε δαπάνες διατροφής πλούσιας σε πρωτεΐνες και βιταμίνες, συνολικού ποσού 1.460.000 δραχμών και ότι αυτή ήταν ανίκανη για κάθε είδους εργασία αλλά και ατομική συντήρηση και ότι εξ αυτού του λόγου αναγκάσθηκε και προσέλαβε από 15.4.2000 έως 15.5.2005 οικιακή βοηθό, στην οποία κατέβαλε το συνολικό ποσό των 12.000.000 δραχμών. Επιπλέον, οι δικαστές έκριναν ότι εξαιτίας της πρόκλησης του ατυχήματος και του τραυματισμού της υπέστη ηθική βλάβη, για τη χρηματική ικανοποίηση της οποίας της επιδικάσθηκε το χρηματικό ποσό των 100.000.000 δραχμών.

Το σκεπτικό

Σύμφωνα με όσα περιγράφονται στο σκεπτικό της σημερινής απόφασης, η γυναίκα «παρουσίασε σταδιακή απρόβλεπτη δυσμενή εξέλιξη της υγείας της και άσκησε τον Νοέμβριο του 2007 δεύτερη αγωγή με την οποία, επικαλούμενη δυσμενείς συνέπειες που αποτελούσαν επιδείνωση από το έτος 2003 της υπάρχουσας κατάστασης της υγείας της που δεν μπορούσαν να προβλεφθούν ότι θα επέλθουν κατά τον χρόνο κατάθεσης της προηγούμενης αγωγής της, ζητούσε να υποχρεωθεί ο ΟΣΕ και οι υπαίτιοι υπάλληλοι να της καταβάλουν εις ολόκληρο το ποσό των 600.000 ευρώ και να αναγνωρισθεί ότι οι ανωτέρω οφείλουν να της καταβάλουν εις ολόκληρο το ποσό των 1.767.146.25 ευρώ, ως αποζημίωση για τις πρόσθετες ζημίες που υπέστη και ως πρόσθετη χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης».

Η δεύτερη αγωγή έφτασε μέχρι τον Αρειο Πάγο

Επί της δεύτερης αγωγής εκδόθηκε το 2009 οριστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Τρικάλων με την οποία η αγωγή έγινε εν μέρει δεκτή. Κατά της απόφασης αυτής άσκησε έφεση ενώπιον του Εφετείου Λάρισας ο ΟΣΕ, η οποία απορρίφθηκε ως ουσία αβάσιμη. Το Εφετείο Λάρισας, τελικά, δίκασε την αγωγή στην ουσία της και επιδίκασε μικρότερα ποσά αποζημίωσης από την πρωτόδικη, με την υπόθεση να φτάνει στον Αρειο Πάγο, ο οποίος το 2015 με απόφασή του έκανε δεκτά τα κεφάλαια της απόφασης που αναφέρονται «στην επιδίκαση πρόσθετης χρηματικής ικανοποίησης και στην ιδιαίτερη αμοιβή για τις υπηρεσίες του συζύγου της ενάγουσας πέραν του οκταώρου» και ανέπεμψε την υπόθεση πίσω στο Εφετείο της Λάρισας. Το τελευταίο με την υπ’ αριθ. 104/2017 έκρινε ότι περί τα τέλη του 2002 η κατάσταση της ψυχικής υγείας της ενάγουσας λόγω της αναπηρίας της επιδεινώθηκε απρόβλεπτα και σε σημείο που δεν συνεκτιμήθηκε ούτε μπορούσε να συνεκτιμηθεί για τον προσδιορισμό του ύψους της ηθικής βλάβης από την απόφαση του 2007 του Εφετείου Λάρισας».

Επιδείνωση

Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης για τελευταία φορά το 2020, διαπιστώθηκε ότι η κατάσταση της υγείας της γυναίκας βαίνει επιδεινούμενη, η δε ασθένειά της χαρακτηρίζεται «ανθεκτική και μη ανατάξιμη», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναπτύξει φυσιολογική δραστηριότητα, προσωπική και οικογενειακή ζωή, να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις καθημερινές της ανάγκες και χρειάζεται τη βοήθεια τρίτου προσώπου για την εκτέλεση βασικών κινήσεων αλλά και για την προσωπική της υγιεινή, χρήζει δε διαρκούς ψυχολογικής υποστήριξης.

Ειδήσεις σήμερα