Η κλινική ψυχολόγος Νάσια Σκαμπαρδώνη, μιλάει στο EleftherosTypos.gr για την υπόθεση που έχει συγκλονίσει.

Όπως αναφέρει «Αρχικά πρέπει να διαχωρίσουμε τον παιδόφιλο από τον παιδεραστή. Κάποιος λέγεται παιδόφιλος, όσο έχει την ιδέα, τη φαντασίωση και δεν περνάει στην πράξη. Δεν το πράττει επειδή φοβάται, νιώθει δυσφορία για αυτά που φαντασιώνεται, καθώς και για την έλξη που νιώθει και ίσως ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή. Από την άλλη, ο παιδεραστής εμπλέκεται ήδη, δεν έχει ενσυναίσθηση, δεν τον ενδιαφέρει και θεωρεί ότι δεν κάνει λάθος, οπότε δε θα ζητήσει βοήθεια.

Αυτό το κοριτσάκι, πόσους μήνες ή χρόνια θα χρειαστεί ψυχανάλυση για να ξεπεράσει όλο αυτό που της συνέβη;

Το κορίτσι αυτό θα χρειαστεί εποπτεία καθώς και πολλή και συνεχή δουλειά για αρκετό καιρό. Δεν είναι μόνο τα σωματικά τραύματα που είναι βαθιά αλλά αντιστοίχως και τα ψυχικά. Οι πληγές είναι πολλές. Δε μπορούμε να προσδιορίσουμε ακριβώς το χρονικό διάστημα γιατί αυτό έχει να κάνει με πολλές παρεμβαίνουσες μεταβλητές. Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και αντιμετωπίζεται ανάλογα με το χρόνο που ανταποκρίνεται. Η ηλικία που βρίσκεται είναι πολύ ευαίσθητη και η δουλειά που θα γίνει θα είναι εστιασμένη στο τραύμα της.

Το γεγονός ότι την εξέδιδαν, το αντιλαμβάνεται όπως ένας ενήλικας;

Η κατάσταση στην οποία βρέθηκε το παιδί είναι αντιληπτή από εμάς στο μέγεθος της επειδή είμαστε ενήλικες. Αυτό το κορίτσι, που της στέρησαν την παιδική της ηλικία και την έβαλαν βίαια στον κόσμο των ενηλίκων, δεν φιλτράρει με τον τρόπο που το κάνουμε εμείς. Στο κορίτσι αυτό επέβαλαν αυτήν την αλλοιωμένη πραγματικότητα ως κανονικότητα, ότι αυτή είναι η φυσιολογική της πραγματικότητα και ότι είχε την υποχρέωση να λειτουργεί έτσι για να επιβιώσει. Συνεπώς, αυτό έμαθε, αυτό αναπαρήγαγε και δεχόταν. Αυτό είναι και το τραύμα της, ότι ταυτίστηκε με αυτή την κατάσταση.

Με την ψυχοθεραπεία θα καταφέρει να αναγνωρίσει το τραύμα και να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από αυτό. Χρειάζεται ένα ασφαλές περιβάλλον ώστε να νιώσει ασφαλής συναισθηματικά, χωρίς φόβο. Χρειάζεται να προστατευτεί από την έκθεση και να ενταχθεί σε μια φυσιολογική καθημερινότητα που αρμόζει στην ηλικία της. Χρειάζεται το άμεσο περιβάλλον της να είναι υποστηρικτικό και το κοινωνικό περιβάλλον που θα την υποδεχτεί να την αγκαλιάσει. Αν όλα αυτά δρομολογηθούν, θα κάνει πολλά βήματα και οι διορθωτικές κινήσεις θα έχουν θετικό αποτέλεσμα.

Γιατί τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ραγδαία αύξηση τέτοιων περιστατικών;

Η παθολογία αυξάνεται γιατί αλλάζει η δομή της κοινωνίας. Περνάμε ψυχοπιεστικά γεγονότα και τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. Σίγουρα επηρεάζει και το διαδίκτυο. Είναι εργαλείο αλλά γίνεται και επικίδυνο «όπλο» που διευκολύνει παραβατικές συμπεριφορές.

Κλείνοντας η κυρία Σκαμπαρδώνη επισημαίνει πως «Οι δομές θα πρέπει να κινητοποιηθούν, να έχουν προγράμματα δωρεάν, ή οι οικογένειες να ανοίξουν επιτέλους την πόρτα και να ζητήσουν βοήθεια όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες και να μην φτάνουν σε τέτοια ακραία σημεία που να αρχίζουν να βλάπτουν τα μέλη της οικογένειάς τους για να επιβιώσουν. Επίσης, εάν χτιστεί εμπιστοσύνη στο σπίτι και υπάρχει κανάλι επικοινωνίας με τους γονείς, αν το παιδί αντιληφθεί τον κίνδυνο, θα μπορέσει να μιλήσει.

Ειδήσεις σήμερα