Γράφει η Άννα Κωνσταντινίδου*

Αν και το νυν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το 2015 είχε εκλεγεί με τη ψήφο των Ελλήνων πολιτών (παρόλο που η αποχή ήταν αυτή που έβγαλε κυβέρνηση, όμως δεν παύει να ήταν ένα εκλεγμένο πολιτικό σχήμα που έφερε την προτίμηση ενός τμήματος του ελληνικού λαού, οπότε σεβαστό το αποτέλεσμα), δεν παύει η εκλογή να ήταν απότοκος υποσχέσεων και επιχειρηματολογίας που όχι μόνο δεν τηρήθηκαν από τον κυβερνητικό συνασπισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά δυστυχώς, η χώρα πέρασε σε περίοδο “πέτρινων χρόνων”, που άνετα ο Παντελής Βούλγαρης θα μπορούσε να φτιάξει ταινία. Το “κλείσιμο των τραπεζών”, η Ελλάδα υπογράφοντας το επαχθέστερο Μνημόνιο, η παράδοση των ιδιωτικών δανείων σε ξένα funds ήταν μερικές από τις αποφάσεις του τότε κυβερνητικού σχήματος που είχαν βυθίσει τη χώρα και ως εκ τούτου τον ελληνικό λαό στην πλήρη απόγνωση.

Όμως, προσωπικά, ως πολίτη δύο γεγονότα με στιγμάτισαν ανεπανόρθωτα, και δη, ως Ελληνίδα από τη Μακεδονία… Ότι η χώρα είχε “ηττηθεί” εξαιτίας άστοχων αποφάσεων και ενεργειών που προσέβαλαν το εθνικό και πολιτισμικό της απόθεμα… Φυσικά, το πρώτο ήταν η εκχώρηση, η βεβιασμένη εκχώρηση του ιστορικού ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια και το δεύτερο, ότι δύο στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είχαν πιαστεί στον Έβρο από τουρκική, στρατιωτική περίπολο και είχαν μείνει ως “αιχμάλωτοι” (και κυριολεκτώ με την λέξη, αφού ο ίδιος ο πρόεδρος του τουρκικού κράτους βλέπει την Ελλάδα ως εχθρό) για έξι μήνες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Κωνσταντινούπολη…

Και πραγματικά, διερωτώμαι ως Ελληνίδα: Δεν υπήρξε ευθιξία της τότε κυβέρνησης, αλλά και του τότε επικεφαλής των ΕΔ να παραιτηθεί; Αλλά εάν ο πατριωτισμός ήταν ο γνώμονας και η πυξίδα τους, ούτε μία τόσο κατάπτυστη Συμφωνία για τα εθνικά μας συμφέροντα θα ψήφιζαν οι κυβερνώντες, ούτε ο τότε επικεφαλής του θεσμού των ΕΔ θα είχε πιο ψηλά στη συνείδησή του τις “πουλάδες” από την πατρίδα και το εθνόσημο που ορκίστηκε.

Όμως, που ήταν τότε αυτά τα δημοσιογραφικά μέσα που ζητούν με αρθρογραφία τους το τελευταίο διάστημα μετ’ επιτάσεως  την παραίτηση του Έλληνα πρωθυπουργού και του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, να απαιτήσουν κάτι ανάλογο, δηλαδή την παραίτησή τους από εκείνους τους θεσμικούς παράγοντες που δεν τίμησαν τη ψήφο του ελληνικού λαού, το πολιτισμικό απόθεμα του ελληνικού έθνους και το εθνόσημο στο οποίο ορκίστηκαν;

Η πρώτη απάντηση είναι ότι τα συγκεκριμένα μέσα είναι αντιπολιτευτικά, η δεύτερη απάντηση είναι- και στη βάση της αρθρογραφίας που ανεβάζουν- ότι προωθούν απόψεις για δεύτερες Πρέσπες, και εννοούμε για το Αιγαίο (αυτή τη φορά), αφού ορέγονται μία δεύτερη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (συμπλέουσα κυβερνητικά με το κόμμα της ήττας των Ιμίων, καθώς εκτός των άλλων ας μην ξεχνάμε τις απόψεις προβεβλημένων στελεχών του τελευταίου, για ανάγκη αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών, διαμοιρασμό του Αιγαίου κτλ)… Η τρίτη απάντηση αφορά το lobbying που το τελευταίο διάστημα αμαύρωσε για μία ακόμη φορά το προφίλ της Ελλάδας στην ΕΕ με το πρόσφατο Qatargate, όμως εν προκειμένω στο εσωτερικό σκηνικό με λομπίστες- δημοσιογράφους που ουσιαστικά, ως αποδεικνύεται από την αρθρογραφία τους, υπονομεύουν πρόσωπα που δεν είναι αρεστά στην τουρκική πολιτική σκηνή…

Και ενώ αυτοί οι δημοσιογράφοι, το 2018 που η Ελλάδα με τις ενέργειες του σημερινού κόμματος που είναι αξιωματική αντιπολίτευση και του τότε επικεφαλής του ΓΕΕΘΑ είχε χάσει την αξιοπρέπειά της στο διεθνές σκηνικό, όχι μόνο δεν έγραψαν κάτι σχετικό με αυτές τις ήττες της Ελλάδας σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, αλλά δεν ζήτησαν ούτε μία παραίτηση (!) των “ηθικών αυτουργών”…

Αλήθεια, γιατί σήμερα αυτοί οι δημοσιογράφοι ζητούν την παραίτηση των κκ.Μητσοτάκη και Φλώρου; Οι συγκεκριμένοι έπραξαν κάποια ενέργεια εθνικά επιβλαβή για την πατρίδα και το έθνος; Η απάντηση είναι αρνητική… Και για τον λόγο αυτό, επειδή ενεργούν στη βάση των εθνικών εντολών και του συμφέροντος της πατρίδας και επειδή είναι ανεπιθύμητοι για τους Τούρκους, θα πρέπει η ελληνική σκηνή να τους “ξεβράσει”… Και εννοείται ότι σε αυτό είναι πολύ πρόθυμοι να συμβάλλουν λομπίστες που, ως φαίνεται, εξυπηρετούν τα τουρκικά συμφέροντα….

* Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).