Προσωπικά, πάντα σοκάρομαι με τέτοιες ειδήσεις. Κι αυτό, παρότι έχω συναντήσει, κατά την εμπειρία μου ως εκπαιδευτικού, πολλά προβληματικά οικογενειακά περιβάλλοντα, δίχως βέβαια τα παιδιά να έχουν πάντα τέτοια τραγική κατάληξη.

Ομως, ακριβώς αυτή η εμπειρία μου (φέτος έκλεισα 30 χρόνια στην εκπαίδευση) με έχει διδάξει πως τα ευκολότερα θύματα είναι τα παιδιά που δεν προσέξαμε αρκετά, επειδή αδιαφορήσαμε, επειδή δεν είχαμε χρόνο ν’ αφιερώσουμε σ’ αυτά λόγω των επαγγελματικών μας υποχρεώσεων, επειδή νομίσαμε ότι ξεμπερδέψαμε με αυτά από τη στιγμή που τα «παρκάραμε» στο σχολείο, σε κάποιο φροντιστήριο, μπαλέτο, πιάνο, άθλημα, ή επειδή μας βόλευε να πιστεύουμε ότι η τηλεόραση, ο υπολογιστής, τα τάμπλετ και τα κινητά είναι καλός τρόπος να τα απασχολούμε και να μη μας ενοχλούν.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ποτέ δεν ξεμπερδεύουμε με τα παιδιά μας – είτε είμαστε γονείς είτε δάσκαλοι. Και τα δύο (γονιός – δάσκαλος) είναι απασχολήσεις 24/7 – κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό ή ειρωνεύεται τέτοιες δηλώσεις δεν κάνει ούτε για γονιός ούτε για δάσκαλος. Διότι τα παιδιά δεν είναι ένα απλό αγαθό, υλικό ή άυλο, που το απολαμβάνεις ή ασχολείσαι μ’ αυτό όταν βρίσκεις χρόνο. Τα παιδιά είναι ο καθρέφτης των ενηλίκων. Ο χρόνος που αφιερώνουμε σ’ αυτά είναι ο σημαντικότερος που θα μπορούσαμε ν’ αφιερώσουμε σ’ ολάκερη τη ζωή μας και αφορά ολόκληρη την κοινωνία του μέλλοντος.

Προσωπικά, πάντα σοκάρομαι όταν ένα παιδί πέφτει στα χέρια του κακού αυτού του κόσμου, είτε αυτό είναι μεταμορφωμένο σε εμπόρους ναρκωτικών και λευκής σαρκός είτε είναι ενσαρκωμένο σε παιδεραστές και πάσης φύσεως ανώμαλους που τα κακοποιούν σωματικά, ψυχικά, πνευματικά, ηθικά. Κυρίως, όμως, σοκάρομαι διότι σκέφτομαι πως κάποια ευθύνη φέρω κι εγώ. Διότι δεν κατάφερα να πλησιάσω αυτό το παιδί όταν ήρθε στο σχολείο. Διότι απέστρεψα το βλέμμα μου όταν έβλεπα να το προσεγγίζουν στη γειτονιά διάφοροι αλιτήριοι, λέγοντας μέσα μου «γιατί να μπλεχτώ;». Διότι όταν έβλεπα ενδείξεις κακοποίησής του, δεν πήρα τηλέφωνο την Αστυνομία, αλλά έκανα πως δεν έβλεπα…

Ποτέ μη σκεφτείτε ότι αυτό το παιδί είναι απλώς «το παιδί του άλλου». Πολύ λεπτή γραμμή χωρίζει ένα «φυσιολογικό» από ένα «αυτοκαταστροφικό» παιδί σε τέτοιες ευάλωτες ηλικίες, κυρίως αυτή της εφηβείας. Προσέξτε τα παιδιά σας! Μην αδιαφορείτε γι’ αυτά! Να τα κάνετε πάντα να καταλαβαίνουν ότι παραμένουν το πολυτιμότερο κομμάτι της ζωής σας και ότι ο χρόνος που τους αφιερώνετε έχει για σας, όπως και για κείνα, μεγάλη σημασία και αξία.

Το κακό αυτού του κόσμου, όποια μορφή κι αν έχει, στοχεύει πρωτίστως στα παιδιά μας. Εχετε, λοιπόν, το νου σας στο παιδί. Κι όπως λέει και το τραγούδι:

«Υπερασπίσου το παιδί,

γιατί αν γλιτώσει το παιδί,

υπάρχει ελπίδα…».

(Στίχοι από το τραγούδι «Κάποτε θα ’ρθουν να σου πουν», σε μουσική Μ. Θεοδωράκη και στίχους Λ. Παπαδόπουλου, που ερμήνευσε πρώτος ο Παύλος Σιδηρόπουλος.)