Πολλοί μάλιστα έσπευσαν να πουν πως η ανάρτησή του έγινε viral, για να εισπράξουν μια καλοπροαίρετη διόρθωση από το δάσκαλο: «Προσοχή! Η λέξη προέρχεται από το virus, τον ιό δηλαδή, γιατί ο ιός εξαπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα και μεγάλο εύρος». Η παρέμβασή του αφορούσε τους ξενισμούς στην ελληνική που πολλαπλασιάστηκαν επί πανδημίας, αναφερόμενος επί παραδείγματι στο take away, δηλαδή κατ’ οίκον, ή για το σπίτι, στο delivery, δηλαδή τροφοδιανομή και στο lockdown, δηλαδή απαγορευτικό.

Ομως, ας μη χαθούμε στη μετάφραση. Ο Γ. Μπαμπινιώτης δεν χρειάζεται ούτε συστάσεις ούτε υποσημειώσεις. Αυτό όμως που χρειαζόμαστε όλοι οι υπόλοιποι είναι να χωθούμε και να χαθούμε στις σελίδες του νέου του βιβλίου «Η Γλώσσα μας. 180 κείμενα για τη γλώσσα».

«Σεβόμενος τον αναγνώστη στον οποίο απευθύνονται τα κείμενά μου, προσπαθώ σε κάθε κείμενό μου να έχω κάτι νέο ή σημαντικό να πω, τουλάχιστον κατά την εκτίμησή μου. Ετσι, τα κείμενα αυτά, όλα μαζί και το καθένα χωριστά, εκφράζουν έναν προβληματισμό, μια κριτική άποψη, ένα μήνυμα, ένα βίωμα, μια πρόκληση, κάποιο δίδαγμα, το αποτέλεσμα μιας έρευνας, τη θέση μου σε κάποιο αμφιλεγόμενο θέμα, μια επισήμανση, μια πρόταση για κάτι. Ολα έχουν κάτι να πουν στον ευαίσθητο, προσεκτικό, περισσότερο ή λιγότερο “υποψιασμένο” ομιλητή της γλώσσας μας», γράφει ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου. Ενός βιβλίου- γλωσσική παρακαταθήκη από έναν επιστήμονα που έχει δουλέψει 40 χρόνια στην έρευνα, τη μελέτη και τη διδασκαλία της γλώσσας, με έμφαση στην ελληνική.

Στο βιβλίο, που κυκλοφορεί από το Κέντρο Λεξικολογίας, έχουν συγκεντρωθεί 180 κείμενα του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που έχουν δημοσιευθεί τα περισσότερα στο «Βήμα της Κυριακής», αρκετά στο βιβλίο του «Διαλογισμοί για τη γλώσσα και τη γλώσσα μας» και άλλα σε διάφορους άλλους χώρους, ενώ δεν λείπουν και αυτά που εμφανίζονται εδώ για πρώτη φορά. Το σημαντικό όμως είναι ότι βρίσκονται πλέον όλα μαζί.

Το υλικό έχει ταξινομηθεί σε 13 θεματικές ενότητες, από τις οποίες δεν λείπει καμία από τις κύριες πλευρές της γλώσσας, δοσμένες από τη σκοπιά της προσέγγισης του μέσου αναγνώστη. Αλλωστε, όπως λέει ο ίδιος «όποιος θέλει να μπει στον “μαγικό” κόσμο της γλώσσας και στις ατραπούς της γλωσσολογίας χωρίς προαπαιτούμενες γνώσεις, είναι βέβαιο ότι θα εκτιμήσει τα κείμενα και το σκοπό αυτού του βιβλίου».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

• «Αν πάλι θέλεις να μεταφέρεις στην ελληνική το πνεύμα της λέξης ντιμπέιτ, το “πολιτικό άρωμα” της λέξης, που είναι η έμφαση στην πολιτική διαμάχη, η λεκτική σύγκρουση και αντιπαράθεση των πολιτικών αντιπάλων, η τηλεοπτική μαχητική αναμέτρηση και η τηλεοπτική αντιμαχία, τότε μπορείς να πλάσεις το νεολογισμό τηλεμαχία».

————————-

• «Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί προκειμένου για την ελληνική γλώσσα ότι γνωρίζει τις 100.000 λέξεις της ή τις 300.000 περίπου σημασίες της; Και αν λ.χ. γνωρίζει τους 284 τύπους όλων των ομαλών ρημάτων, μπορεί να ανακαλέσει όλους τους ρηματικούς τύπους που αποκλίνουν;».

————————–

• «Στο ελληνικό έχουν αφετηρία τους σειρά άλλων αλφαβήτων: το σλαβικό (κυριλλικό) και το γλαγολιτικό, το αλβανικό, το μεσσαπικό (ιλλυρικό), το κοπτικό, το γοτθικό, το κελτικό και τα αρχαία λυκικό, φρυγικό, παμφυλιακό, καρικό και λυδικό».

—————————

• «Η απαγόρευση λέξεων, από όπου και αν προέρχεται, είναι πρώτα και πάνω από όλα σύγκρουση με την κοινωνία, με μεγαλύτερα ή μικρότερα κοινωνικά σύνολα που εκφράζονται με τις αντίστοιχες λέξεις. Αν η ίδια η κοινωνία παύσει να τις χρησιμοποιεί, αυτομάτως αίρεται η επικοινωνιακή ζωή και νομιμότητα των λέξεων, τότε οι λέξεις παύουν να υπάρχουν. Η αχρησία των λέξεων στην επικοινωνιακή πράξη και όχι η τεχνητή ή βίαιη απαγόρευσή τους είναι η φυσική κατάσταση εξαφάνισης των λέξεων από μια γλώσσα».

——————————-

• «Οι κενές νοηματικού περιεχομένου φράσεις επιτελούν μια λειτουργία τόσο σημαντική στη γλωσσική επικοινωνία, που ο πολύς Roman Jakobson δεν δίστασε, πρώτος αυτός, να τη συμπεριλάβει στις βασικές λειτουργίες της γλώσσας».

——————————–

• «Δεν υπάρχει πιο άμεσος, πιο ουσιαστικός και πιο σύντομος δρόμος να γνωρίσεις έναν λαό από το να μάθεις τη γλώσσα του. Διότι η γλώσσα κάθε λαού είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπει, συλλαμβάνει, ταξινομεί και δηλώνει τον κόσμο. Κάθε εθνική γλώσσα είναι και άλλη ταξινομία του κόσμου».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου