Μιλώντας στη “Δημοκρατική” περιγράφει ότι σήμερα, ζει με τις 2 κόρες της μέσα στην πόλη της Ρόδου σε ένα σπίτι που φιλοξενούνται, χωρίς να πληρώνουν ενοίκιο. Πλέον, μετά τη δημοσιοποίηση του θέματος, οι ανάγκες τους για τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης έχουν καλυφθεί. “Αυτό που χρειάζομαι είναι μια δουλειά” λέει η μητέρα.

Σύμφωνα με την ίδια, υπήρξαν κάποιες προτάσεις αλλά ακόμα παραμένει χωρίς δουλειά. “Δεν είχα κάποια πρόταση για άμεση πρόσληψη, για να πάω από σήμερα να δουλέψω. Περιμένω… Εγώ θέλω μια δουλειά, χειμώνα-καλοκαίρι για να μπορώ να στηρίξω τα παιδιά μου” .

“Τους τελευταίους δύο μήνες, ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα”

“Είχα ψωνίσει με τα τελευταία χρήματα που πήρα από το Α21 (επίδομα παιδιών), 168 ευρώ. Με αυτά πήρα φαγητό και απορρυπαντικά. Έτυχε να γνωρίσω κι έναν άνθρωπο στη λαϊκή, ο οποίος προφανώς κατάλαβε ότι δυσκολεύομαι και μου έδινε από αυτά που του περίσσευαν φρούτα και λαχανικά για τα παιδιά. Δεν έχει σημασία αν ήταν πρώτης ή τρίτης διαλογής… Για εμένα ήταν σημαντική προσφορά. Μου έλεγε «έλα να πάρεις ό,τι θέλεις» αλλά από ένα σημείο και μετά ντρεπόμουν. Και ο κρεοπώλης της γειτονιάς μου, μου έδωσε μια φορά δύο τσάντες με κρέας χωρίς να ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι μου. Τελευταία, μου τελείωσε και το λάδι… Περίμενα να πάρω αυτό το επίδομα των 533 ευρώ”.

Πρόκειται για μονογονεϊκή οικογένεια και η μόνη που βοηθάει είναι η γιαγιά των κοριτσιών η οποία παίρνει σύνταξη της πρόνοιας, της τάξης των 340 ευρώ τον μήνα.

“Όμως δεν φτάνουν… Όταν λιποθύμησε το παιδί, δεν είχα χρήματα να του αγοράσω γάλα. Ήταν μια εβδομάδα χωρίς γάλα. Περίμενα το επίδομα των 533 ευρώ που θα μπει την Τετάρτη. Αν δεν λιποθυμούσε το παιδί μέσα στον φούρνο, δεν θα είχε δημοσιοποιηθεί η ιστορία. Θα περίμενα βουβή μέσα στο σπίτι μου να περάσουν οι ημέρες να πάρω το επίδομα”.

“Χρειάστηκε να στερηθούμε και το φαγητό και το ψωμί”

“Το επίδομα ανεργίας είναι 478 ευρώ, καταλαβαίνετε ότι δεν ζει οικογένεια με αυτά τα χρήματα. Τα παιδιά είναι 9 ετών και πάνε στα 10. Δεν έχω τη δύναμη να τους προσφέρω πολλά πράγματα. Τα παιδιά μου δεν έχουν πάει σε φροντιστήριο για να μάθουν αγγλικά για παράδειγμα, δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Προτεραιότητά μου είναι να μην λείψει το φαγητό και να πηγαίνουν στο σχολείο αξιοπρεπώς”.

Πρέπει να μάθουμε να κρατάμε την πείνα μας, αυτό τους έλεγα… Εγώ όσο ήμουν στο ξενοδοχείο δούλευα σε μπουφέ και είχα το δικαίωμα να φάω, προσπαθούσα να μην τρώω από το φαγητό που είχαμε στο σπίτι για να μένει για τα παιδιά. Ξέρεις πόσες φορές είπα «μακάρι να μπορούσα να πάρω στο σπίτι φαγητό για τα παιδιά μου…»; Δεν γίνεται όμως αυτό, απαγορεύεται.

Σε ερώτηση για το πότε μπήκε τελευταία φορά μισθός στο πορτοφόλι της, η μητέρα απαντά: “Από πέρυσι τον Σεπτέμβριο”…

“Μου έχουν κόψει το ρεύμα άπειρες φορές… Έχω πεινάσει άπειρες φορές. Αλλά ξέρετε κάτι; Δεν είμαι η μόνη που της συμβαίνει αυτό. Υπάρχουν πολλές οικογένειες στην ίδια κατάσταση. Εμένα έτυχε το παιδί μου να λιποθυμήσει και να δημοσιοποιηθεί το θέμα μέσω του σωματείου των ξενοδοχοϋπαλλήλων το οποίο αγωνίζεται για να μην μείνουμε όλοι οι συνάδελφοι στο δρόμο.