Η ανάρτηση του Γιώργου Παπανικολάου:

Οι πανελλαδικές εξετάσεις ξεκινάνε αύριο. Εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά. Επιτρέψτε μου μαζί με τις από καρδιάς ευχές, να μοιραστώ μαζί σας και την παρακάτω ιστορία. Μια ιστορία που έχει σχέση με την προσπάθεια των παιδιών μας κάθε χρόνο στις εξετάσεις αυτές.

Γιατί οι αδικίες πρέπει να αποκαθίστανται. Πρόκειται για μία ιστορία που μου προκαλεί τεράστια λύπη. Λύπη και ντροπή. Πριν από 3,5 χρόνια, μια μαθήτρια σε δημόσιο Λύκειο της πόλης μας έφυγε ξαφνικά και αναπάντεχα από κοντά μας την ώρα του μαθήματος. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτή την απώλεια. Τίποτα δεν μπορεί να θεραπεύσει αυτή την απώλεια.

Για την οικογένειά της, για όλους μας.Οι δύο γονείς εκπαιδευτικοί στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην πόλη μας. Σπουδαίοι και αγαπητοί και οι δυό τους .

Η οικογένεια πολύτεκνη. Πέντε τα αδέρφια του κοριτσιού που έφυγε. Τα έξι παιδιά έγιναν πέντε. Αυτή η οικογένεια πέρασε μια τραγωδία. Αυτός ο πόνος δεν ξεπερνιέται. Αυτός ο πόνος είναι ανείπωτος. Όλοι τότε, πρώτα μάλιστα το Υπουργείο Παιδείας, δήλωσαν τη θέληση να βοηθήσουν σε ο,τιδήποτε χρειαστεί η οικογένεια.

Η οικογένεια σιωπηρά και καρτερικά εκείνη την περίοδο υπέμεινε την τραγωδία. Δεν ζήτησε τίποτα και από κανέναν. Την χρονιά πριν την τραγωδία, το δεύτερο παιδί της οικογένειας, πέτυχε στις πανελλαδικές εξετάσεις την εισαγωγή της στη Φιλολογία Ιωαννίνων.

Το πρώτο παιδί είχε ήδη περάσει στην Φιλολογία Αθηνών επίσης πριν συμβεί η τραγωδία στην οικογένεια. Η οικογένεια δεν επέμεινε τότε να γίνει μετεγγραφή στην Αθήνα για το δεύτερο παιδί. Παρά το ότι μια πολύτεκνη οικογένεια δύσκολα μπορεί να ανοίξει ένα καινούργιο σπίτι στην επαρχία με δύο μισθούς εκπαιδευτικών.

Η οικογένεια και πάλι υπέμεινε και αυτή την εξέλιξη χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Πέρυσι έδωσε πανελλαδικές εξετάσεις το επόμενο παιδί της οικογένειας. Το τέταρτο παιδί. Γιατί το τρίτο έφυγε νωρίς. Είναι το παιδί που μεγάλωσε στο ίδιο δωμάτιο με την αδερφούλα της που έφυγε.

Και πέτυχε! Πέτυχε να εισαχθεί στην ιατρική της Πάτρας! Έβαλε τα δυνατά της και πέτυχε. Για να δικαιώσει και την αδερφούλα της που την βλέπει από ψηλά. Δεν λύγισε από τον πόνο. Ο πόνος την έκανε πιο δυνατή.

“Μας εξέπληξε” είπε ο πατέρας της βουρκωμένος. Ο περήφανος πατέρας της. Αυτός ο πράος οικογενειάρχης που μαζί με τη σύζυγό του είναι πρότυπα για όλους μας.

Μαντέψτε τη συνέχεια. Η οικογένεια το περασμένο φθινόπωρο έκανε αίτηση για μετεγγραφή του παιδιού στην Ιατρική Αθήνας.

Δήλωσε ότι είναι πολύτεκνη. Δήλωσε ότι ήδη ένα παιδί σπουδάζει στα Ιωάννινα. Δήλωσε ότι δεν είναι δυνατό να αντέξει το οικονομικό βάρος τα δύο παιδιά από τα πέντε να σπουδάζουν στην επαρχία. Δήλωσε ότι έζησε μια τραγωδία και ζητάει αυτό να ληφθεί υπόψη. Για να μείνει η οικογένεια ενωμένη.

Αρνητική η απάντηση του Υπουργείου Παιδείας. Οι δύο μισθοί των εκπαιδευτικών γονέων θεωρήθηκαν υψηλό εισόδημα. Και όλα τα άλλα θεωρήθηκαν ήσσονος σημασίας.

Η οικογένεια έκανε ένσταση. Η μητέρα μάλιστα έσπευσε και αναγκάστηκε για ψυχολογικούς λόγους και για να στηρίξει περισσότερο τα παιδιά να βγει στη σύνταξη. Αυτό χαμήλωσε και το οικογενειακό εισόδημα.

Και πάλι αρνητική η απάντηση. Καμία ανταπόκριση από τους αρμόδιους. Η οικογένεια συνέχισε να το παλεύει.

Ζήτησε κατ’ εξαίρεση μετεγγραφή σύμφωνα με τη νομοθεσία. Σε αυτή τη διαδικασία μάλιστα συνυπολογίζονται τα πάντα.

Αυτή η διαδικασία καλύπτει τα κενά των δύο προηγούμενων φάσεων.Ένας επικαλούμενος κοινωνικός λόγος μετεγγραφής δηλαδή που δεν δίνει μόρια στις προηγούμενες φάσεις, μπορεί να αξιολογηθεί στην κατ’ εξαίρεση διαδικασία ως σπουδαίος.

Αλήθεια, συνιστά άραγε για κάποιους σπουδαίο λόγο η ιστορία που σας περιγράφω;

Ζήτησε βοήθεια η οικογένεια να μη μοιραστεί σε τρεις πόλεις. Ζήτησε βοήθεια η οικογένεια για να παραμείνει ενωμένη, όπως ενωμένη παρέμεινε όταν υπέμεινε τον αβάσταχτο πόνο της τραγωδίας που χτύπησε την πόρτα της.

Ζήτησε η οικογένεια, αυτή η οικογένεια με εκπαιδευτικούς μάλιστα τους δύο γονείς, το Υπουργείο Παιδείας να κατανοήσει την ανάγκη τους!!!!!

Το Υπουργείο Παιδείας, το υπουργείο δηλαδή στο οποίο υπηρέτησαν οι δύο γονείς ως δάσκαλοι με πίστη και αφοσίωση μια ολόκληρη ζωή. Τότε μάλιστα ενημερώθηκα κι εγώ για το ζήτημα αυτό.

Παρακάλεσα θερμά το Υπουργείο Παιδείας. Μίλησα ο ίδιος με όλους τους αρμόδιους για να εξηγήσω ότι αυτές οι απορριπτικές αποφάσεις είναι κατάφωρα άδικες και ότι πρέπει να γίνει η μετεγγραφή του παιδιού.

Μαζί με εμένα προσπάθησαν κι άλλοι. Όλοι μιλήσαμε με το Υπουργείο και κανένας δεν εισακούστηκε. Και πάλι, με ένα ψυχρό sms στο κινητό του παιδιού, η αίτηση για κατ’ εξαίρεση μετεγγραφή απερρίφθη.

Δεν θα κρίνω ποιες αιτήσεις για μετεγγραφές έγιναν δεκτές. Θα επαναλάβω μόνο αυτό που τόνισα όταν διαμαρτυρήθηκα εντονότατα. Νιώθω ντροπή. Ντρέπομαι για το μήνυμα που δίνουν αυτές οι αποφάσεις.

Ντρέπομαι όταν η πολιτεία γίνεται τόσο ανάλγητη. Ντρέπομαι όταν κάποιοι που αποφασίζουν δεν ξέρουν καν τι σημαίνει η λέξη ενσυναίσθηση. Ντρέπομαι όταν κάποιοι νομίζουν ότι είναι αρκετή η τεχνοκρατική προσέγγιση τέτοιων ζητημάτων.

Για να ασχολείσαι με τα κοινά και την πολιτική, πρέπει να έχεις ενσυναίσθηση.

Είναι αυτό που λέμε να καταλαβαίνεις. Να νοιάζεσαι. Να ιεραρχείς με πρώτο κριτήριο τον άνθρωπο και μετά όλα τα άλλα.

Δυστυχώς αυτή η αρετή της ενσυναίσθησης δεν είναι ορατή στις αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας αναφορικά με την παρακάτω υπόθεση.

Ενόψει των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων που ξεκινάνε αύριο, εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου και πάλι καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά.

Καμαρώνουμε την προσπάθειά τους. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα. Και ξέρουμε καλά ότι υπάρχουν και παιδιά που προσέρχονται σε αυτές τις εξετάσεις κουβαλώντας δυσανάλογα μεγάλο φορτίο. Γιατί συνέβησαν στη ζωή τους τραγικά και αναπάντεχα γεγονότα.

Αυτά τα παιδιά πρέπει να τα αγκαλιάζουμε. Πρέπει να τα στηρίζουμε ακόμη περισσότερο.

Αυτά τα παιδιά, που αντί να καταρρεύσουν, τα κατάφεραν. Απευθύνουμε ΟΛΟΙ στην πόλη μας ύστατη έκκληση σε όλους τους αρμόδιους να αποκατασταθεί η βάναυση αδικία που περιέγραψα παραπάνω.

Δεν θα σταματήσουμε καθημερινά να αγωνιζόμαστε για τα παιδιά μας. Δεν θα σταματήσουμε να τα υποστηρίζουμε. Κυρίως στα δύσκολα. Δεν θα σταματήσουμε να εργαζόμαστε για να έχουν όλα τις ίδιες ευκαιρίες στη γνώση, στην επιτυχία.

Δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε για να μπορούν τα παιδιά μας να χαμογελάνε και να προχωρανε στη ζωή με ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες.

Και ασφαλώς, δεν θα διστάσουμε να έρθουμε και σε σύγκρουση με όποιους τα παιδιά μας τα αδικούν βάναυσα και κατάφωρα.