Απόφοιτος του Χάρβαρντ ο ίδιος, βαθύτατα επηρεασμένος από τη σκέψη του Γιόζεφ Σουμπέτερ, άφησε εποχή στο Σίτι του Λονδίνου με τη διαμόρφωση του θεσμού των διατραπεζικών επιτοκίων (Libor), γύρω από τον οποίο στήθηκε ολόκληρο το οικοδόμημα της ευρωαγοράς τη δεκαετία του 1970. Ο ίδιος έθεσε, τις βάσεις για τη σύγχρονη μορφή δανεισμού απελευθερώνοντας τη διακίνηση των κεφαλαίων.

Το 1976 από το βήμα ενός τραπεζικού συνεδρίου στο Λονδίνο, με τις διεθνείς χρηματαγορές τεταμένες από τον επισφαλή υπερδανεισμό που άγγιζε νέα εξωφρενικά ύψη, ο Μίνως Ζομπανάκης προειδοποιούσε ότι «το ιδιωτικό χρηματοοικονομικό σύστημα έχει εκτεθεί σε τεράστιο βαθμό προς χώρες οι οποίες ίσως δεν θα έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν ένα ολοένα αυξανόμενο βάρος εξωτερικού χρέους».

Ο Μίνως Ζομπανάκης, ο οποίος αρνήθηκε να γίνει πρωθυπουργός όταν του το πρότεινε η χούντα των συνταγματαρχών και υπήρξε άτυπος και άμισθος σύμβουλος όλων των μεταπολεμικών ελληνικών κυβερνήσεων – συνομιλητής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη-, ξεχώρισε στο διεθνές τραπεζικό στερέωμα με τις μεγάλες επιτυχίες του, συνεργαζόμενος, μεταξύ άλλων, στενά με μέλη της βασιλικής δυναστείας της Σαουδικής Αραβίας, με τον σάχη του Ιράν αλλά και με τον μεγαλοτραπεζίτη Τζέικομπ Ρότσιλντ.

Ο Τζέιμς Γούλφενσον, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας (1995-2005), έχει εξάρει την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητας και της συμβολής του: «Ο Μίνως Ζομπανάκης βίωσε αλλά και υπήρξε μέρος των μεγαλύτερων ιστορικών αλλαγών στις χρηματαγορές. Είναι ένας θρύλος όχι μόνο λόγω των δεξιοτήτων του στα χρηματοοικονομικά αλλά και λόγω του ότι, όντας Ελληνας, είναι μία από τις λιγοστές παγκόσμιες προσωπικότητες που έχουν διαμορφώσει το διεθνές σύστημα χρηματαγορών».

Στο βιβλίο «Μίνως Ζομπανάκης – Τραπεζίτης Χωρίς Σύνορα» αναφέρεται μεταξύ άλλων, ότι «η φιλοδοξία του Μίνωος Ζομπανάκη, σε αντίθεση με άλλους τραπεζίτες, δεν ήταν να γίνει ο πλουσιότερος και ισχυρότερος άνδρας του πλανήτη. Απέκτησε αρκετά χρήματα από τη δουλειά του, τα περισσότερα από αυτά όμως προήλθαν από μισθούς και αμοιβές και όχι από δώρα ή μερίδια σε επικερδείς συμφωνίες. Σύμφωνα με τον ίδιο «ο υπερβολικός πλούτος είναι κατάρα που δεν σου επιτρέπει να χαρείς τα όμορφα πράγματα στη ζωή».

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]