Σύμφωνα με έρευνα για την ανεργία των νέων και τις διαγενεακές σχέσεις στην Ελλάδα, την οποία δημοσιεύει η «ΔιαΝΕΟσις», το 48,2% των συμμετεχόντων δηλώνει ως βασική πηγή εισοδήματος την οικονομική στήριξη από το στενό (γονείς, που σε ποσοστό 31,8% είναι συνταξιούχοι) και ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, μιας και πάνω από τους μισούς είτε δεν εργάζονται (30,6%) είτε σπουδάζουν σε κάποια βαθμίδα εκπαίδευσης, χωρίς να αμείβονται (32,5%). Τον τελευταίο μήνα, δε, ο αριθμός των νέων ανέργων ξεπέρασε κατά πολύ αυτόν των εργαζομένων (54,8% έναντι 45,2%), με το 38,6% να είναι χωρίς εργασία για διάστημα περίπου 28 μηνών.

«Εργάζομαι αμισθί, και ζω με τους γονείς μου, οι οποίοι και με συντηρούν οικονομικά. Τρομάζω στην ιδέα ότι ένας άνθρωπος είναι αναγκασμένος να ζει με 500 ευρώ και 600 ευρώ, ειδικά όταν έχει να θρέψει και την οικογένειά του», τονίζει στον Ελεύθερο Τύπο η Κορίνα Γεωργίου, τελειόφοιτη του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου.

Σύμφωνα με την ίδια, η πλειονότητα των νέων είναι σήμερα υποχρεωμένη να συμβιβάζεται με έναν μισθό, ανεξαρτήτως χρημάτων, απλά και μόνο, για να έχει κάποιο -έστω και ελάχιστο- εισόδημα. Oπως προκύπτει από την έρευνα, άλλωστε, το 18,6% των νέων δήλωσε πέρυσι εισόδημα κάτω των 250 ευρώ, ενώ το 18,1% μεταξύ 250 ευρώ και 500 ευρώ.

Στο πλαίσιο αυτό, το 48,4% απάντησε πως δεν είχε τη δυνατότητα να αποταμιεύσει χρήματα τους έξι προηγούμενους μήνες, ενώ στην ίδια… μοίρα βρέθηκαν και οι γονείς, αφού πλέον όλη η οικογένεια μοιράζεται την ίδια στέγη και άρα, το ίδιο τσουκάλι.

«Στο όνομα της οικονομικής κρίσης, η απάτη και η εκμετάλλευση εις βάρος του εργαζομένου παίρνουν τη θέση της αλληλεγγύης και του ελληνικού πνεύματος.

Είναι γεγονός ότι ο βασικός μισθός δεν αρκεί για μια αξιοπρεπή ζωή, ειδικά σε μια χώρα όπου οι υπηρεσίες υπολειτουργούν», προσθέτει χαρακτηριστικά η 22χρονη φοιτήτρια.

Την ίδια στιγμή, δε, που ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, εκφράζει την αισιοδοξία του πως η ανεργία θα μειώνεται πάνω από 2,5 μονάδες ετησίως, μόλις το 15% των νέων της χώρας θεωρεί πιθανό να βρει δουλειά το προσεχές 6μηνο.

Κι αυτό γιατί όλο το αμέσως προηγούμενο διάστημα οι νέοι φέρεται να έχουν εξαντλήσει κάθε είδους προσπάθεια εξεύρεσης εργασίας, από το «χτένισμα» των μικρών αγγελιών (74,7%) και την κρούση σε γνωστούς και φίλους (63,5%) έως και την αποστολή αιτήσεων απευθείας σε εταιρίες και επιχειρήσεις (61,4%).

Υπό το πρίσμα αυτό, η μετανάστευση φαντάζει ως η έσχατη λύση. Πιο αναλυτικά, τέσσερις στους 10 Ελληνες δηλώνουν στην έρευνα της «ΔιαΝΕΟσις» πως είναι διατεθειμένοι να μετακομίσουν σε άλλη χώρα, για να εργαστούν, ενώ το 46% προσανατολίζεται να μετακινηθεί εσωτερικά, ήτοι σε άλλη περιοχή της Ελλάδας.

«Είμαι φοιτητής στην Αθήνα, μακριά από τους στενούς μου συγγενείς μεν, έχοντας, όμως, σταθερά την επαρκή οικονομική τους στήριξη. Το ίδιο ισχύει και για τους φίλους μου, ενώ όλοι μας έχουμε την ελευθερία διαχείρισης των πόρων που δεχόμαστε κάθε μήνα, χωρίς να σημαίνει ότι περνάμε σε επίπεδο ασυδοσίας», επισημαίνει από την πλευρά του ο Ραφαήλ Αλάγας, εξηγώντας πως, παράλληλα, με τη φοίτηση προσπάθησε να εργαστεί σε διάφορα Μέσα Ενημέρωσης.

«Σύντομα, το τοπίο που αντίκρισα με αποθάρρυνε από το να αναζητήσω πλήρη επαγγελματική αποκατάσταση στην Ελλάδα. Η διάθεσή μου να ανεξαρτητοποιηθώ πλήρως οικονομικά διαπιστώνω πως πολύ σύντομα θα με οδηγήσει στην επιλογή της μετανάστευσης. Φυσικά, δεν έχω κανένα παράπονο προς την οικογένειά μου, η οποία θυσιάστηκε για να έχω πάντοτε εξαιρετικές συνθήκες ζωής», καταλήγει ο ίδιος.

Στο ναδίρ η εμπιστοσύνη των νέων σε θεσμούς, κόμματα και Βουλή

Την άποψη που θέλει τους νέους να έχουν γυρίσει την… πλάτη στο πολιτικό σύστημα επιβεβαιώνει η έρευνα της «ΔιαΝΕΟσις». Σε σχετική ερώτηση, αναφορικά με το βαθμό εμπιστοσύνης σε μια σειρά από θεσμούς, κόμματα και Βουλή συγκέντρωσαν δύο από τις χαμηλότερες βαθμολογίες (1,1 και 1,6 στα 10 αντίστοιχα), γεγονός που αποδίδεται σε μια σειρά από λόγους.

Ειδικότερα, οκτώ στους δέκα νέους απάντησαν πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας μπορεί να κάνει πολλά για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Οπως, ωστόσο, αποδεικνύεται και παραπάνω, η Ελλάδα συνεχίζει ακόμη και σήμερα να κρατά τα… σκήπτρα, με τον αριθμό των ανέργων να ξεπερνά αυτόν των εργαζομένων.

Παράλληλα, το 40,4% των ερωτηθέντων εκτιμά πως το πολιτικό σύστημα δεν επιτρέπει στο λαό να έχει λόγο σε ό,τι κάνει η κυβέρνηση, ενώ έξι στους 10 πιστεύουν πως οι πολιτικοί δεν νοιάζονται για το τι σκέφτονται οι πολίτες.

Πέρα από το πολιτικό προσωπικό, πάντως, χαμηλά στη συνείδηση των νέων βρίσκονται και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αυτά, μάλιστα, καταφέρνουν να συγκεντρώνουν χαμηλότερο βαθμό εμπιστοσύνης ακόμη και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (1,7 έναντι 1,8 στα 10), στο οποίο πολλοί αποδίδουν μερίδιο της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα.

Στον αντίποδα, Αστυνομία και Δικαιοσύνη εμφανίζουν υψηλά ποσοστά αναγνώρισης (4,1 και 3,8 αντίστοιχα). Οι δύο αυτοί θεσμοί χαίρουν της εμπιστοσύνης και τον γονιών, οι οποίοι, ωστόσο, προσθέτουν στο «κάδρο» και την Εκκλησία.

«Οι νέοι είναι πολύ λιγότερο θρησκευόµενοι από τους γονείς τους (31% έναντι 54%). Εχουν λίγο καλύτερο επίπεδο εκπαίδευσης από αυτούς, αλλά συμμετέχουν λιγότερο σε εθελοντικές ή συλλογικές δράσεις από ό,τι οι γονείς τους (πλην των πολιτικών δράσεων), εμπιστεύονται λιγότερο τους θεσμούς και συμμετέχουν λιγότερο σε πολιτιστικά δρώμενα (43% έναντι 57%)», επισημαίνεται στην έρευνα.

Οπως προκύπτει, δε, ο συνδυασμός χαμηλής μόρφωσης, έλλειψης εμπιστοσύνης στους θεσμούς και οικονομικής ανεπάρκειας στους γονείς έχει ως αποτέλεσμα πολύ υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στα παιδιά τους, σε σχέση με τα παιδιά γονέων με διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Οι νέοι που εμφανίζουν τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, ανεξάρτητα από ποιους γονείς προέρχονται, είναι κυρίως εκείνοι οι οποίοι δεν θεωρούνται «ενεργοί πολίτες», αντιδρούν απέναντι στους θεσμούς, δεν είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι και δεν αφιερώνουν χρόνο στην πνευματική τους καλλιέργεια.

Αγγελική Βελεσιώτη
Αναστασία Βαμβακά
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου